- Pi­še: Če­do­mir An­tić

Lako je DPS-u! Oni samo brinu da li će njihov kandidat na predstojećim predsjedničkim izborima biti po volji podgoričkog dona, ili nekog olinjalog birokrate, neoptuženog ratnog zločinca, u briselskom sjedištu Sjevernoatlantske alijanse. Prava i dvorska opozicija u Crnoj Gori imaju više briga. Sve što je u zemlji rodoljubivo, demokratsko i naklonjeno ravnopravosti Srba i Crnogoraca staće iza Demokratskog fronta. Front može biti slab i može imati mnogo mana, ali strah koji od njega osjećaju pripadnici režima, progon koji podnose njegovi članovi, neporecivo su jemstvo da je DF tokom godina jedina opasnost koja prijeti režimu. Razni metrokomunisti, lajt- natovci, neoesenpeovska zubobolja, firme i nevladine organizacije željne da se besplatno reklamiraju, samo su put ka podjeli narodnih glasova, izbornim zloupotrebama i opstanku političkih zombija iz Podgorice.
Srbija je uvijek bila podrška svakom slobodoljubivom stanovniku Balkana. Sjetimo se kako je Kraljevina Srbija primala sve nevoljnike i hrabre borce za slobodu iz Crne Gore. Od Marka Dakovića do Peka Piletića, stotine su prešle na zemlju matice svih Srba, zato što im je u otadžbini prijetila opasnost da budu uhapšeni i ubijeni od autoritarnog i surovog ličnog režima knjaza Nikole. Da li je Pašiću ikad palo napamet da preda nekog od tih ljudi? Dešavalo se čak da crnogorska vlast, posvećena prije svega pizmi jednog čovjeka i njegove okoline, organizuje da neki siroti učitelj u centralnoj Srbiji bude ubijen zato što je pobjegao iz Crne Gore i napisao nešto protiv njenih vlasti...
Današnje vlasti u Srbiji su značajno drugačije. Predsjednik Vučić je jedini relevantni svjedok da se 2016. spremala revolucija protiv režima Mila Đukanovića. Srbija ništa nije učinila da prekine progon svih vođa našeg naroda u Crnoj Gori. Ostala je nijema pred zatočenjem i torturom građana Srbije, među kojima je i jedan žandarmerijski general. U Beogradu je na vlasti režim koji uživa veliku popularnost, čijem prvom čovjeku, Aleksandru Vučiću, međutim, nije više dosta da bude predsjednik države, on bi htio da postane i faraon. Jedini sličan u regionu živi i djeluje u Podgorici.
Prije desetak dana srpska policija presrela je na jednom lokalnom putu, uz samu granicu sa Crnom Gorom, automobil u kojem je bio Andrija Mandić, predsjednikom najveće parlamentarne političke stranke srpskog naroda u Crnoj Gori. Mandiću je zbog montiranog procesa koji je protiv njega u toku u Podgorici oduzet pasoš i na njega vrše pritisak kako bi ga slomili i natjerali da izađe iz politike. Prilikom kampanje u Pljevljima, Mandićevi domaćini su zbog vremenskih prilika morali da pođu putem koji je bio prohodan. Dok su se vozili sa teritorije Crne Gore na teritoriju Crne Gore, preko puta koji nema raskrsnica ni stranputica, automobil je zaustavila srpska policija. Umjesto da mu salutiraju, ovi su ga sproveli do Prijepolja gdje su se prema legitimnim predstavnicima čitavog jednog dijela Srpstva odnosili kao prema ilegalnim migrantima. Šta bi bilo da je Srbija tako gledala stotine slobodumnika koji su došli na njenu zemlju – od italijanskih karbonara do bugarskih pristalica Aleksandra Stambolijskog? Umjesto da ih upozore da su prešli nevidljivu granicu koja dijeli jedan narod što kompaktno živi od Subotice do Podgorice i isprate ih nazad, ovi policajci su im naplatili kaznu u visini dvije prosječne plate u Srbiji!
Uslijedili su zluradi komentari u režimskoj štampi u Podgorici. Srbija je ćutala. Ali ni to nije bilo dovoljno. Srbija, među srbofobnim ekstremistima modeliranim prema ustaškom obrascu, nikada ne može ostati van fokusa mržnje i sukoba. Čujemo tako da ona smeta Crnoj Gori na putu ka članstvu u Evropskoj uniji! Zvanična Srbija od svih muka i tiranske mušičavosti svog vođe rijetko i pomišlja na svoju braću u Crnoj Gori i Republici Srpskoj. Ako je već Srbija tako slaba, a njen predsjednik tako blizak Milu Đukanoviću, kakve su uopšte njene mogućnosti u odnosu na brzi marš natoidne Podgorice ka Briselu?
Loše stanje će se naravno u budućnosti promijeniti, samo je pitanje kada će se to dogoditi. Loš odnos prema našim sunarodnicima, borcima za demokratiju i prava srpskog naroda, jednom će postati kapisla koja će zapaliti Beograd. Prije deset godina Aleksandar Vučić zvao je Andriju Mandića da u Beogradu, na demonstracijama, iskažu neprihvatanje hapšenja i izručenja Hagu Radovana Karadžića, prvog predsjednika i osnivača Republike Srpske. Mandić je došao, iako je imao mnogo drugih i prečih poslova i mada bi osnivač Srpske razumio da mu je odnos prema strancima važniji zbog legitimnih prava naroda u zemlji iz koje su obojica potekli. Gdje je danas Vučić? Šta je obećao da bi došao na vlast? Da li misli da će on, kao jedna beogradska imitacija bezidejnog i beskičmenog Đukanovića, zaslužiti bilo šta više osim prezira budućih pokoljenja?!
(Autor je istoričar i docent na
Filozofskom fakultetu u Beogradu)