Eksplozije NATO avio-bombi zatresle su Crnu Goru prije 19 godina, a tog nesrećnog 24. marta 1999. godine, vojnik Saša Stajić, prva žrtva NATO bombardovanja, položio je svoj život u odbranu otadžbine – Savezne Republike Jugoslavije (SRJ). Sjutra se obilježava 19. godišnjica početka bombardovanja i ujedno prva godišnjica otkako je vlast odlučila da Crna Gora postane dio vojnog saveza koji nas je prije nepune dvije decenije bombardovao.
Porodice žrtva iz Crne Gore, stradalih u NATO bombardovanju, poručuju da vrijeme ne može zacijeliti rane i ožiljke koje je iza sebe ostavio „Milosrdni anđeo”.
NATO agresija na SRJ izvršena je bez odobrenja Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija (UN).
Prof. dr Marko Knežević, stric ubijenog dječaka Miroslava Kneževića, istakao je da taj suludi čin nijedan pošten čovjek nikad neće zaboraviti ili oprostiti, a ulazak Crne Gore u NATO neće uticati na porodice murinskih žrtava da zaborave NATO agresiju na SRJ 24. marta 1999. i bombardovanje Murina 30. aprila iste godine.
– Kao što je poznato, bombe „Milosrdnog anđela” u Murinu su usmrtile šest nedužnih civila. Raznijele su na komade našeg Miroslava i njegove školske drugarice Juliju i Oliveru, istovremeno usmrtivši i nedužne mještane Manojla, Milku i Vukića. Pristupanje Crne Gore NATO-u, i to protiv većinske volje naroda, još više je povrijedilo naše žive rane. Ali, ako naše najmilije nijesmo mogli sačuvati od NATO bombi, trajno ćemo ih čuvati od zaborava – poručio je Knežević.
On je naglasio da kraj postojanja žrtava u njihovim srcima nije smrt nego zaborav.
– Od NATO bombi stradalo je još 80 djece širom SRJ. Ulaskom u NATO, aktuelni crnogorski režim doveo je nas preživjele od tog zlokobnog bombrdovanja, našu djecu i potomstvo, do toga da se zabrinemo za svoju sudbinu i svoju budućnost, koja će zavisiti od onih koji su nas zvjerski bombardovali, ubijali, rušili mostove, škole, bolnice i druge objekte. Uz to su ostali nekažnjeni i pošteđeni od naknade ratne štete – istakao je dr Knežević.
Predsjednik Udruženja žrtava vazdušnih napada NATO 1999. godine – Murino Milan Mirković, i sada, nakon 19 godina od krvave agresije, ističe da ovi datumi bude sjećanja na jedan suludi događaj koji, kako poručuje, nikad neće zacijeliti murinske rane. On naglašava da u Murinu nije bilo nikakvih vojnih objekata koji bi mogli biti cilj gađanja.
– O tome kolika je bila bezočnost NATO zlikovca najbolje svjedoče njihovi rušilački činovi tokom kojih nijesu prezali da ubijaju i komadaju nedužnu djecu, da ne pričamo o ostalom. Kruna bezočnosti i iskaljenog zvjerstva je i sam naziv krvave misije „Milosrdni anđeo”, u kojoj su koristili i sva konvencijama zabranjena sredstva pri ratovanju, među kojima i ona sa osiromašenim uranijom čije će se posledice osjećati u sledećih 50 godina – naglasio je on.
Mirković ističe da stanovnici Murina krvavog 30. aprila nijesu bili upozoreni na opasnost.
– To ide na dušu našim vlastima koji su bili obavezni da sirenom najave vazdušnu opasnost i mogućnost bombardovanja. Zbog toga su porodice stradalih civila tužile državu Crnu Goru i tražile odštetu za duševnu bol i troškove izgradnje spomenika. Međutim, konačne presude, diktirane iz centra moći, donesene su na štetu tih porodica, što je uslovilo njihovo razočarenje – kazao je Mirković.
NATO je 24. marta 1999. godine počeo vazdušne napade na vojne ciljeve u SRJ, da bi se kasnije vazdušni udari proširili i na privredne, civilne i druge objekte.
U napadima NATO snaga koji su bez prekida trajali 78 dana teško su oštećene zdravstvene ustanove, škole, medijske kuće, spomenici kulture, crkve i manastiri. Materijalna šteta koju je pretrpjela SRJ kreće se od 30 do 100 milijardi američkih dolara. Konačan broj žrtava zvanično nije saopšten, a procjene su da je bilo između 1.200 i 2.500 poginulih i oko 6.000 ranjenih, uz više od 200.000 prognanih sa svojih ognjišta. Napadi su prestali 10. juna, nakon potpisivanja vojno-tehničkog sporazuma o povlačenju jugoslovenske vojske i policije sa Kosova i Metohije. Tog dana u Savjetu bezbjednosti usvojena je Rezolucija 1244 po kojoj SR Jugoslavija (Srbija) zadržava suverenitet nad Kosovom i Metohijom, ali ono postaje međunarodni protektorat pod upravom UNMIK-a i KFOR-a.
NATO bombardovanje počelo je iz Crne Gore i odnijelo je sedam života. Prvog dana agresije, 24. marta 1999. godine u kasarni „Milovan Šaranović” u Danilovgradu poginuo je vojnik Saša Stajić, dok je u rušilačkom bombardovanju Murina 30. aprila, stradalo šest civila, među kojima i troje djece. Bez obzira što je agresor svoj krvavi pir iskalio na Crnu Goru, ona je postala prva članica NATO-a koju je taj savez bombardovao i do tada se nije dogodilo da zemlja koja je bila meta Alijanse, kasnije postane njen dio, a Murino je postalo crnogorsko ogledalo NATO-a.
N.V.

Vojska ne da u kasarne

Generalštab Vojske Crne Gore (VCG) nije dozvolio članovima Udruženja boraca ratova 90-ih da polože cvijeće u kasarnama „Milovan Šaranović” u Danilovgradu i „Masline” u Podgorici. Iz Generalštaba su kazali da u u kasarnama i objektima Vojske Crne Gore „nije dozvoljeno održavanje događaja koji mogu imati bilo kakve dnevno-političke konotacije”.
– Obavještavamo Vas da će ulazak u kasarnu „Milovan Šaranović” u Danilovgradu 24. marta 2018. godine biti dozvoljen samo članovima porodice vojnika Saše Stajića, dok se ulazak drugih lica u kasarnu „Milovan Šaranović” u Danilovgradu i u kasarnu „Masline” ne odobrava – kazali su iz Generaštaba direktoru tog udruženja Radanu Nikoliću.