-PIŠE: DRAGAN RADEVIĆ

U Crnoj Gori se,u odnosu na druge jugoslovenske republike, obračun sa informbirovcima pretvorio u politički i fizički teror i pogrom...
Neposredno pred smrt, Jovo Kapičić je tvrdio: „Kada je Goli otok u pitanju,pustoš u Crnoj Gori je napravio Savo Joksimović“. Pod zapovjedništvom generala Joksimovića,Udba je masovno i nasumice hapsila ljude i transportovala ih na Goli otok. Crna Gora je postala najveće leglo IB. Čak je i Broz zvao Blaža Jovanovića, koji je i sam bio sumnjiv, da ga pita šta se to dešava sa Crnogorcima.
Kapičić opisuje sastanak kod Rankovića na kojem se referisalo o stanju u republikama. Ubjedljivo najduži spisak uhapšenih imao je general Joksimović.
„Dobro Savo,možda bi bolje bilo da pročitaš one koji nijesu uhapšeni,kraće bi trajalo“, dobacio je Kapičić.
General Joksimović se zacrvenio od bijesa i počeo da se prepire sa Kapičićem,sve dok ga Ranković nije prekinuo:„Ćuti, Savo, Jovo je u pravu.Šta se to radi po Crnoj Gori? Crnogorci ispada da su po tvom spisku najgori.Uostalom, sve su dobili a najviše rade protivu svoje države.Hajde nam to objasni?“
General Joksimović nije imao milosti ni tokom rata. Čak ni prema svojim ratnim drugovima i saborcima.Tako je 1.maja 1942.godine,u svojstvu sekretara OK KPJ za Kolašin,osudio i strijeljao u Mojkovcu revolucionare Miodraga Meda Ćulafića i Radomira Jovančevića,koji su 27.aprila iste godine uspjeli da pobjegnu iz kolašinskog četničkog zatvora, samo zato „što nijesu smjeli živi pasti u ruke neprijatelju“.
(NASTAVIĆE SE)

Savo nije imao milosti

U Budimlju je tih dana iz Beograda stigao revolucionar Dragiša Babović, predratni član KPJ i jedan od organizatora ustanka u beranskom kraju. Šuškalo se da je pobjegao da ga tamo ne bi uhapsili.Beranska Udba se odmah zainteresova za njega. To dojaviše Dragiši,pa on zajedno sa prvoborcem Novakom Popovićem i šesnaestogodišnjim Mijom Popovićem, sinom znamenitog junaka i revolucionara Draška Popovića, krišom noću, pređe preko Čakora i skloniše se kod Budimljanina Vlada Đuraškovića u Vitomirici.Uhode i špijuni doznaše za to pa dojaviše Udbi u Peći.Oni banuše u kuću Đuraškovića i trojicu Budimljana povedoše za Peć. Iz Berana se 27.septembra 1949.godine uputi ekipa na čelu sa generalom Savom Joksimovićem da ih preuzmu.Na Čakoru su ih noću presreli, izbacili iz džipa i odveli stotinak metara od puta. Dragiša je na koljenima molio generala Joksimovića da puste maloljetnog Mija. Govorio mu da je dijete; da ga bar zbog oca i njegovih zasluga poštedi...General je bio neumoljiv... Tri leša ostala su neukopana da leže pokraj puta.
U Beranama neko dojavi Mijovoj majci za ovaj strašni zločin i ona noću sa nekoliko rođaka krenu prema Čakoru i pronađoše tri leša. Sahranili su ih nedaleko od mjesta pogibije, da niko ne vidi i ne zna.
Uslijediše brojna hapšenja, zavlada opšti strah. Ljudi počeše da sanjaju džipove i agente Udbe u kožnim mantilima.Za one koje oni noću odvedu više se ništa ne zna niti čuje.

Zatiranje Golubovića

Nikolu Golubovića, pomoćnika ministra industrije Crne Gore,najstarijeg od šest sinova znamenitog Marinka Golubovića, narodnog prvaka iz Maoče kod Pljevalja, hapse u jesen 1949. na Cetinju. Suprugu Vidu odmah otpuštaju sa posla, pošto nije htjela da se odrekne muža, a zatim je izbacuju iz stana, sa dvogodišnjom ćerkom Brankom. Hapse i starinu Marinka sa sinom Milovanom,da bi ih poslije izlaska iz zatvora 1951. mučki ubili na kućnom pragu. Udba je tvrdila da su ih likvidirali odmetnici Boža Bjelice.Ne mogavši da izdrži strašnu tragediju, Marinkova supruga Darinka je izvršila samoubistvo.