Dru­štvo cr­no­gor­sko-ru­skog pri­ja­telj­stav „Sve­ti Ge­or­gi­je” i Udruženje knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re prek­si­noć su u pro­sto­ri­ja­ma dru­štva u Nik­ši­ću or­ga­ni­zo­va­li tri­bi­nu ,,Svo­bo­di­ja­da” – po­sve­će­nu autor­skom dje­lu knji­žev­ni­ka No­vi­ce Đu­ri­ća. Ve­če­ri je pri­su­stvo­vao i pred­stav­nik Am­ba­sa­de Ru­ske Fe­de­ra­ci­je u Pod­go­ri­ci Alek­san­dar Ko­še­voj.
Đu­rić je do­bit­nik tri vri­jed­na od­lič­ja - ,,Zlat­nog pe­ra Ru­si­je”, po­ča­snog Or­de­na he­ro­ja ra­da i me­da­lje ,,Car-Ri­ba”, ko­ju do­dje­lju­je Me­đu­na­rod­ni kul­tur­ni cen­tar i iz­da­vač­ka ku­ća ,,Kra­sno­jar­sko Vas­kr­se­nje” za za­slu­ge u obla­sti zbli­ža­va­nja kul­tu­ra, umjet­no­sti i no­vi­nar­skog stva­ra­la­štva na­ro­da Ru­si­je i za­pad­nog Bal­ka­na.
Go­vo­re­ći o Đu­ri­će­vom stva­ra­la­štvu prof. dr Li­di­ja To­mić je na­gla­si­la da je Đu­rić po­sve­ćen knji­žev­nom stva­ra­nju, da po­e­zi­jom go­vo­ri svi­jet bi­ća, a bi­ćem te­mu po­sto­ja­nja.
– Nje­go­vo stva­ra­la­štvo ka­rak­te­ri­še ra­zno­li­kost žan­ra, od kra­će pje­sme do po­e­me, od go­vo­ra du­še do ne­mi­ra i po­bu­ne. Pje­snik Đu­rić, ka­že Mi­lo­van Vi­te­zo­vić, „mi­sli, pe­va i vo­li”, pri če­mu, či­ni se, po­sto­ji na­gla­sak na je­din­stvu čul­nog i du­hov­nog u nje­go­voj li­ri­ci. Za me­ne, ve­če­ras, po­e­zi­ja No­vi­ce Đu­ri­ća je otvo­re­na knji­ga, pro­stor u ko­jem na­la­zi­mo po­et­ske su­šti­ne jed­nog vi­šeg, po­et­skog na­či­na po­sto­ja­nja. U nje­mu, te­ma lju­ba­vi je naj­do­mi­nant­ni­je obi­ljež­je Đu­ri­će­ve li­ri­ke. Lju­bav u nje­go­vom opu­su je i tra­ga­nje, i put, i is­pu­nje­nje, ona je ne­mir i bla­go­sta­nje, smi­raj i bol. Lju­bav je per­so­ni­fi­ka­ci­ja pu­nog ži­vo­ta, ne­u­hva­tlji­vi flu­id vi­dljiv u ri­je­či­ma, u sta­nji­ma po­et­skog su­bjek­ta, u struk­tu­ri i se­man­ti­ci sti­ha. Lju­bav u Đu­ri­će­voj li­ri­ci ima i hri­sto­li­ki ore­ol, i ver­ti­ka­lu iz­me­đu pje­sni­ka i Bo­ga, Bo­ga i čo­vje­ka. Đu­rić oslu­šku­je go­vor sr­ca, od­go­va­ra na iza­zo­ve du­še, na pi­ta­nja du­ha. On ži­vi svo­ju po­e­zi­ju. Ži­vi je srp­skim ime­nom i je­zi­kom, sim­bo­li­ma pro­šlog i ovog do­ba, me­ta­fo­ra­ma sna i ja­ve. Đu­ri­će­va po­e­zi­ja no­si pe­čat Sa­vi­nih sto­pa i pu­to­ka­ze Le­lej­skih bes­pu­ća. On pje­va ži­vot iz du­bi­ne za­vi­čaj­nog pro­sto­ra, iz ro­man­tič­ne pre­da­no­sti ide­a­lu lju­ba­vi, iz pat­nje kao sta­nja nad ko­jim ri­je­či isti­ne pre­vla­da­va­ju ko­nač­nost. Đu­rić je pje­snik ži­vo­ta, to­plih sje­ća­nja, bol­nih uspo­me­na, onog što je bi­lo i je­ste u du­ši po­e­zi­je, ka­že To­mi­će­va.
Isti­na je da Đu­rić is­po­vi­je­da dra­mu bi­ća u dra­mi vre­me­na, bi­lo da je ri­ječ o evo­ka­ci­ji uspo­me­na i sje­ća­nja, bi­lo tre­nu­ta­ka spo­zna­je i ot­kro­ve­nja.
– Đu­ri­će­ve pje­sme ima­ju sa­mo­svoj­nu pu­ta­nju ko­ja se gra­di iz­nu­tra, iz po­gle­da na mu­ku i lje­po­tu po­sto­ja­nja. Đu­rić vje­ru­je u pje­smu, u nje­nu moć. I ka­da su naj­tam­ni­jeg ras­po­lo­že­nja, bez na­de, uz krik i očaj, Đu­ri­će­ve pje­sme no­se ener­gi­ju ne­pre­da­va­nja. Knji­žev­ne te­me Đu­ri­će­ve po­e­zi­je pre­pli­ću in­di­vi­du­al­ni i na­ci­o­nal­ni sta­tus hri­šćan­sko-pra­vo­slav­ne tra­di­ci­je. Đu­ri­će­va li­ri­ka pro­por­ci­o­nal­na je evo­ka­ci­ji srp­skog je­zi­ka i ep­skoj ši­ri­ni slo­ven­ske sa­bor­no­sti. Za No­vi­cu Đu­ri­ća, Ko­so­vo je „za­du­žbi­na” i vječ­no og­nji­šte, svje­tlost oba­sja­na pam­će­njem u vre­me­nu. Či­ni se da sva­ki stih ove po­e­me vra­ća či­ta­o­ca se­bi i svom od­no­su pre­ma tra­di­ci­ji. Uz to, u ob­u­hvat­no­sti po­et­ske struk­tu­re, i pje­snič­ke mi­sli, uoča­va­mo da je Đu­rić pje­snik sup­til­ne i iz­ra­zi­te emo­ci­je i da su nje­go­ve po­et­ske kon­tem­pla­ci­je, u stva­ri, po­et­ske vi­zi­je čo­vje­ka u te­mi pro­la­zno­sti i vječ­no­sti, is­ti­če To­mi­će­va. Stu­dent­ki­nja sa Od­sje­ka za ru­ski je­zik An­dri­ja­na Ži­žić, pred­sta­vi­la se kao so­li­sta na ru­skom, dok su nje­ne ko­le­gi­ni­ce sa istog stu­dij­skog pro­gra­ma Mi­le­na Pi­ću­rić, Sa­nja Gru­ba­čić, Jo­va­na Pe­trić, Je­le­na Klja­jić, Ma­ri­ja Ne­ne­zić i Sa­nja Kr­ko­vić, re­ci­to­va­le po­e­zi­ju.
L.N.


Krst De­čan­ski, ta­mjan i ma­lo so­li

Pro­fe­so­ri­ca srp­skog je­zi­ka i knji­žev­no­sti Mi­li­ca Ba­krač, ured­ni­ca tri­bi­ne „Svo­bo­di­ja­da” go­vo­ri­la je o po­e­mi ,,Ko­so­vo, maj­ko”, naj­no­vi­joj knji­zi No­vi­ce Đu­ri­ća.
- Ri­ječ je o po­e­zi­ji pre­pu­noj lju­ba­vi, ko­ja je po­sve­će­na pje­sni­ko­vim pre­mi­nu­lim ro­di­te­lji­ma, kroz lju­bav pre­ma Ko­so­vu i Me­to­hi­ji. Sva­ka iskre­na pje­snič­ka knji­ga ima svo­je troj­stvo. Kao što je u pje­sni­kov dom ra­dio pri­jem­nik unio troj­stvo - Te­slu, Mo­skvu i gu­sle, u po­e­mi „Ko­so­vo Maj­ko”, No­vi­ca Đu­rić, vje­či­ti sim­bol pra­vo­slav­nih hri­šća­na smje­šta u maj­či­ne ru­ke. To su - krst De­čan­ski, ta­mjan i ma­lo so­li. Či­ta­va ova po­e­maa obi­lje­že­na je ovim sim­bo­li­ma. Krst De­čan­ski je spa­so­no­san, ta­mjan mi­o­mi­ri­san i lje­ko­vit za sve ra­ne, a ma­lo so­li je dar od Bo­ga kroz za­lo­gaj hlje­ba, par­če po­ga­če, jer ga do­no­si maj­či­na ru­ka. Maj­ka je okre­nu­ta Ko­sme­tu. A otac, u Đu­ri­će­vim pje­sma­ma po­sve­će­nim Ru­si­ji - Mo­skvi, Si­bi­ru. I tu je iz­nje­dre­no Troj­stvo, jer je otac dje­cu i ulja­nik – is­to­ku okre­tao, i učio ih ,,da ta­mo svi­će”. Dok či­ta­mo ove Đu­ri­će­ve oko­so­vlje­ne sti­ho­ve, ni­je­smo pot­pu­no si­gur­ni da li su oni „di­ja­log” pje­sni­kov sa maj­kom, ko­ja je tu da sve ču­je i ra­zu­mi­je, ili nje­gov bol­ni „mo­no­log”, va­paj i strep­nja. Dvi­je su ju­na­ki­nje Đu­ri­će­ve po­e­zi­je - maj­ka i Ru­si­ja. Obje ve­li­ke že­ne ko­je ti­hu­ju, mo­le, hra­ne, za­kli­nju mli­je­kom, spre­ma­ju na put svo­ju dje­cu, do­če­ku­ju, sa­mu­ju, ve­zu, sa­ku­plja­ju lje­ko­vi­te tra­ve, a on­da od­jed­nom, bar u sti­hu, maj­ka je ne­gdje ne­sta­la. Ipak, hri­šćan­ska na­da je ne­u­mor­na, ne­u­mr­la, ne­sa­lo­mi­va – re­kla je, iz­me­đu osta­log, Ba­krač.