Na­kon de­se­tak ob­ja­vlje­nih knji­ga po­e­zi­je, na­mi­je­nje­nih od­ra­sli­ma, ne­dav­no je iza­šla iz štam­pe knji­ga za dje­cu Mi­li­ce Ba­krač „Vu­ko­va­nje”. Iz­da­vač ove ba­sne u sti­ho­vi­ma je Knji­žev­na za­dru­ga Srp­skog na­ci­o­nal­nog sa­vje­ta, a ured­nik je knji­žev­nik Bu­di­mir Du­bak. Re­cen­zen­ti su dr Hri­sto Pe­tre­ski i Lju­bo­mir Ćo­ri­lić. Bo­ga­te ilu­stra­ci­je ko­je pra­te sti­ho­ve pot­pi­su­je Jo­van Bra­tić.
Pr­vo pred­sta­vlja­nje „Vu­ko­va­nja” Mi­li­ca Ba­krač obe­ća­va naj­mla­đi­ma na Vi­te­zo­vom pro­lje­ću, u Gra­di­šci 20. i 21. mar­ta. Na­kon Gra­di­ške, sa svim nje­nim do­sa­da­šnjim pje­snič­kim knji­ga­ma, ova svo­je­vr­sna baj­ka-ba­sna sti­že i u Beč, gdje Ba­kra­če­va ima za­ka­za­no dru­že­nje sa pu­bli­kom 25. mar­ta.
U op­šir­nom pred­go­vo­ru „Vu­ko­va­nju” Mi­li­ce Ba­krač, pje­snik za dje­cu Lju­bo­mir Ćo­ri­lić na­gla­ša­va da „u knji­žev­no­sti za od­ra­sle, `motiv vuč­jeg po­ri­je­kla Srba` ko­ji po­tvr­đu­je i Sve­to­sa­vlje, a ono se bi­lje­ži u le­gen­da­ma da je Sve­ti Sa­va, ima­ju­ći u vi­du vuč­je po­ri­je­klo svo­ga na­ro­da, bio za­štit­nik vu­ko­va, u po­e­zi­ji i pro­zi za dje­cu ni­ko ni po­mi­njao ni­je”.
- Mo­tiv je­ste za­stu­pljen u pje­snič­kim i pro­znim dje­li­ma, ali ne i u knji­žev­no­sti za dje­cu. Ostao je do da­nas neo­pje­van i neo­pi­san, sve do po­ja­ve po­e­me „Vu­ko­va­nje” no­ve kne­gi­nje srp­ske po­e­zi­je Mi­li­ce Ba­krač. Srp­ski pje­sni­ci i pro­za­i­sti za dje­cu je­su pje­va­li i pi­sa­li o vu­ku, ali sa­mo kao o opa­koj šum­skoj zvi­je­ri, sa ri­jet­kim po­želj­nim oso­bi­na­ma, ili, du­ho­vi­to, kao o „le­njoj bu­bi”, od­no­sno, šum­skom sta­nov­ni­ku ko­ji „vo­di ži­vot bu­ran, al` osta­je ne­kul­tu­ran”. Sko­ro da ni­gdje, osim u cr­ta­ći­ma, stri­po­vi­ma i pri­ča­ma Vu­ka Bo­jo­vi­ća, ni­je pri­ka­zan kao po­zi­ti­van lik, već, po pra­vi­lu, kao ne­ga­ti­vac od ko­jeg bi svi tre­ba­lo da bje­ži, na­ro­či­to dje­ca. Po­e­ma Mi­li­ce Ba­krač „Vu­ko­va­nje”, me­đu­tim, pot­pu­no okre­će pe­ro i usmje­ra­va ga ka pje­va­nju o vu­ku kao „to­te­mu srp­skog na­ro­da”, pre­ma vuč­joj po­ro­di­ci kao oli­če­nju srp­ske pra­vo­slav­ne po­ro­di­ce - is­ti­če Ćo­ri­lić.
Po­e­mu Ba­kra­če­ve Ćo­ri­lić na­zi­va „iz­mi­šlje­nom, a isti­ni­tom pri­čom”.
- Ona je is­pri­ča­na in­ven­tiv­no, ve­o­ma to­plom pri­po­vje­snom pje­snič­kom fa­bu­lom, či­ji se knji­žev­ni ukra­si mo­gu sma­tra­ti naj­ljep­šom or­na­men­ti­kom pje­snič­kog go­vo­ra. Mi­li­ca Ba­krač ni­je pri­zva­la u po­moć sa­mo naj­pro­bra­ni­je i naj­pre­ci­zni­je ri­je­či svo­ga rod­nog srp­skog je­zi­ka, već i is­ka­zna sred­stva ko­ji­ma sli­ka ra­do­snu at­mos­fe­ru šu­me, naj­ra­do­sni­ji do­ga­đaj u vuč­jem ži­vo­tu – ro­đe­nje vu­ko­va-dje­ča­ka i nji­ho­ve se­stre-vu­či­ce, mi­je­nja­ju­ći ta­ko sta­no­vi­šte vu­ko­va za sta­no­vi­šte svog srp­skog ro­da. Uspje­la je, pri­tom, da odr­ži ra­stu­ću gra­da­ci­ju u pri­po­vi­je­sno-pje­snič­kom go­vo­ru - ka­že Ćo­ri­lić.
Pi­sac po­go­vo­ra, ma­ke­don­ski knji­žev­nik dr Hri­sto Pe­tre­ski na­vo­di da „po­e­ma za dje­cu „Vu­ko­va­nje” Mi­li­ce Ba­krač, kao da ni­je mo­gla do­bi­ti bo­lje ime, jer u nje­nom na­slo­vu knji­ge su sa­dr­ža­na ime­na ve­li­kog i zna­me­ni­tog Vu­ka Ka­ra­dži­ća, ali i nje­nog ro­đe­nog oca Vu­ka.
- Ma­da na­slov su­ge­ri­še da je ovo po­e­ma o vu­ko­vi­ma, ra­di se o po­e­mi o na­šim pre­ci­ma, ali in­di­rekt­no i pre­no­sno i o na­ma – lju­di­ma kao na­sljed­ni­ci­ma ko­ji ko­ra­ča­ju vu­či­jim sta­za­ma i pu­ta­nja­ma (lu­ta­nji­ma), ko­ji zna­ju da vi­ju kao vu­ci, ali i da pr­ga­vo i pre­da­no ra­de i bo­re se kao vu­ci. Li­jep, skla­dan i pla­van pjev Mi­li­ce Ba­krač vo­di nas, pri­vla­či i oča­ra­va kroz sva pje­va­nja, tj. di­je­lo­ve po­e­me, pa ci­je­lo vri­je­me ima­mo ri­je­dak i bi­tan uti­sak da je pred na­ma ba­sna pre­to­če­na u baj­ku. Kroz autor­sko pje­snič­ko i pje­vač­ko umi­je­će, pre­ko osme­ra­ca i de­se­te­ra­ca, ču­de­sno i to­plo kroz pje­sme vo­di nas ta­len­to­va­na, pre­da­na i ovo­ga pu­ta „po­dje­ti­nje­na” pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Ba­krač. Kao što je Vu­či­ca do­ji­la Ro­mu­la i Re­ma u drev­nom Ri­mu, ta­ko i ova po­e­ma o zna­čaj­nim i zna­me­ni­tim Vu­ko­vi­ma, na­šim pre­ci­ma, vje­ru­jem i na­dam se – da će na­pa­ja­ti, uči­ti, obo­ga­ći­va­ti i oblagorođavati broj­ne no­ve ge­ne­ra­ci­je naj­mla­đih, mla­dih, ali i od­ra­slih či­ta­la­ca, na­gla­ša­va Pe­tre­ski.
L.N.