Na­ša sli­kar­ka Iva­na Ti­o­do­ro­vić pred­sta­vi­la se u Tiv­tu, na Va­i­ki­ki Bič Re­sor­tu. Ovaj li­kov­ni do­ga­đaj pra­ti­la je mod­na re­vi­ja Ma­ri­ne Ba­no­vić Džu­ver, kao i kon­cert Ni­ne Pet­ko­vić. Iz­lo­žbu ko­ja je otvo­ri­la Lji­lja­na Ze­ko­vić, isto­ri­čar­ka umjet­no­sti. Iz­lo­žba 35 ra­do­va ra­đe­nih u kom­bi­no­va­noj teh­ni­ci ob­u­hva­ta tri ci­klu­sa - pej­zaž, fi­gu­ra i am­bi­jen­ta. Do sa­da je ima­la de­se­tak sa­mo­stal­nih iz­lo­žbi, i uče­snik je mno­gih grup­nih iz­lo­žbi i li­kov­nih ko­lo­ni­ja u ze­mlji i ino­stranstsvu.
Iva­nin dom su dva gra­da - Pod­go­ri­ca i Som­bor, i nje­na umjet­nost in­spi­ri­sa­na je upra­vo tim kon­tra­stom. Pred­sta­vlja su­kob ne­pre­gled­ne voj­vo­đan­ske rav­ni­ce i br­do­vi­te Cr­ne Go­re.
●Či­me ste pro­fe­si­o­nal­no ob­u­ze­ti ovih da­na?
- Već du­že ni­sam iz­la­ga­la u Cr­noj Go­ri i ova sa­mo­stal­na iz­lo­žba u tom smi­slu mno­go mi zna­či bu­du­ći da će mo­je sli­ke u pre­div­nom am­bi­jen­tu opet vi­dje­ti lju­di za­lju­blje­ni u li­kov­nu umjet­nost, lju­di ko­ji­ma ne­do­sta­je mo­je stva­ra­la­štvo i li­kov­ni iz­raz. Ovaj do­ga­đaj je po­se­ban, jer mo­je sli­ke su po­sta­vlje­ne na šta­fe­la­ji­ma, na pje­ni od mo­ra. Za­hva­lju­jem Lju­bu Ar­si­ću, ko­ji mi je pru­žio ve­li­ku po­dr­šku i uka­zao ve­li­ko po­vje­re­nje i go­sto­prim­stvo ustu­pa­ju­ći mi pre­li­je­pi am­bi­jent svo­je pla­že.
●Šta je Va­ša do­mi­nant­na umjet­nič­ka in­spi­ra­ci­ja?
- Tre­nut­no is­tra­žu­jem sop­stve­nu in­spi­ri­sa­nost pri­ro­dom i fi­gu­rom u njoj. Ko­ra­čam pri­ro­dom, po­sma­tram je, pra­vim bi­lje­ške, to jest ma­le cr­te­že. Ta­ko me ona sve vi­še iz­ne­na­đu­je i fa­sci­ni­ra, a po­ne­kad i upla­ši svo­jim mo­nu­men­tal­nim re­lje­fi­ma pri če­mu mi se stal­no na­me­će pi­ta­nje: Ka­kva je to si­la, vje­ko­vi­ma una­zad, uspje­la da ob­li­ku­je, na­pra­vi ta­ko dra­stič­ne raz­li­ke u okvi­ru cr­no­gor­skog pej­za­ža? Dra­stič­ni kon­tra­sti cr­no­gor­skog pej­za­ža, su­ro­vi kra­jo­li­ci sat­ka­ni od naj­ra­zli­či­ti­jih ob­li­ka re­lje­fa cr­no­gor­skog kra­sa i sup­til­ne rav­ni­ne ko­je se sta­pa­ju u ne­pre­gled­ne rav­ni­ce, ili vo­de­ne po­vr­ši­ne, da­ju mi in­spi­ra­ci­ju za mo­je stva­ra­la­štvo.
●Ka­da ste se osje­ća­li naj­ne­o­bič­ni­je i naj­po­seb­ni­je ka­da je umjet­nost u pi­ta­nju?
- Umjet­nik ka­da pra­vi sa­mo­stal­nu iz­lo­žbu i ka­da po­sta­vi sve sli­ke u či­stom pro­sto­ru ga­le­ri­je, ne­ka­ko sa­gle­da sop­stve­ni rad u cje­li­ni. Na­đe ma­ne, gre­ške, a i sa­gle­da one do­bre ele­men­te. Sma­tram da bi sva­ki umjet­nik tre­ba­lo da se pred­sta­vi pu­bli­ci na sva­ke tri, če­ti­ri go­di­ne sa­mo­stal­nom iz­lo­žbom. To je, po mom mi­šlje­nju, op­ti­ma­lan pe­ri­od is­tra­ži­va­nja jed­ne te­me, jer sli­kar­stvo po­is­to­vje­ću­jem s dru­gim bran­ša­ma na­uč­no-is­tra­ži­vač­kog ra­da.
●Ko­ju ste sli­ku ste naj­du­že ra­di­li, a ko­je plat­no Vas naj­vi­še pred­sta­vlja?
- Ne mo­gu da pra­tim za ko­li­ko za­vr­šim jed­nu sli­ku. Uvi­jek ra­dim tri do če­ti­ri sli­ke pa­ra­lel­no. Ka­da se za­si­tim jed­ne, pre­đem na tre­ću, na­đem gre­šku kod dru­ge, pa je po­ni­štim... vo­dim ih sve pa­ra­lel­no... Mo­je sli­kar­stvo u mno­go­me za­vi­si od tre­nut­ka u okvi­ru ko­ga imam do­sta brz pri­stup sli­ci.
●Da li Vaš li­kov­ni iz­raz za­vi­si od tre­nut­nih osje­ća­nja i ka­da naj­ra­di­je sli­ka­te?
- In­spi­ra­ci­ja se kod me­ne ja­vlja kon­stant­nim ra­dom, jer što vi­še sli­kam, ide­je mi se ni­žu za sle­de­će sli­ke... Na­či­nju se no­vi iza­zo­vi.
●Da li spa­da­te u umjet­ni­ke ko­ji­ma je noć naj­in­spi­ra­tiv­ni­ja za stva­ra­nje?
- Ne spa­dam u onu gru­pu umjet­ni­ka ko­ji sli­ka­ju no­ću, već ka­ko se za­lo­mi. Ne­ka­da tek po­sli­je pe­tog, še­stog sa­ta ra­da do­bi­jam onaj na­gon za još.
●Mo­gu li umjet­ni­ci pro­mi­je­ni­ti svi­jet? Je­su li sli­ke do­volj­ne?
- Mi­slim da ne mo­gu ni sa­mi sli­ka­ri, ni nji­ho­ve sli­ke. Umjet­ni­ci - da, ali sve umjet­nič­ke gra­ne sku­pa - i li­kov­na umjet­nost, i knji­žev­nost, i glu­ma, i mu­zi­ka, ples, ar­hi­tek­tu­ra, jer to je ono što či­ni kul­tu­ru jed­nog na­ro­da. Da­kle, uje­di­ni­mo se za pro­mje­ne!
●Da li se osvr­će­te na ko­men­ta­re Va­šeg ra­da?
- Što se ti­če kri­ti­ka i ko­men­ta­ra na ra­čun mo­ga ra­da, mo­gu re­ći slje­de­će: ne vo­lim tap­ša­nje po ra­me­nu, a to pra­vi lju­bi­te­lji umjet­no­sti, mo­ji do­bri znan­ci ili ne­znan­ci, zna­ju. Vo­lim is­kre­nu kri­ti­ku, bi­la ru­žna ili li­je­pa, oštra ili bla­ga.
●Ka­da ste pr­vi put osje­ti­li da je sli­kar­stvo Vaš ži­vot?
- Još kao ma­la dje­voj­či­ca sam že­lje­la da po­sta­nem sli­kar. Ova že­lja je vje­ro­vat­no po­te­kle iz mog po­ro­dič­nog am­bi­jen­ta jer je moj djed po ocu bio ve­li­ki lju­bi­telj sli­kar­stva i stra­sni ko­lek­ci­o­nar sli­ka. Ovu lju­bav je pre­nio na ro­di­te­lje, te je na­ša ku­ća bi­la uvi­jek pu­na isto­ri­ča­ra umjet­no­sti, sli­ka­ra, va­ja­ra, ko­lek­ci­o­na­ra i ga­le­ri­sta. Slu­ša­nje nji­ho­vih pri­ča i po­sma­tra­nje raz­li­či­tih dje­la u sva­kom slu­ča­ju je uti­ca­lo na mo­ju svi­jest i usmje­re­nje ka sli­kar­stvu.S.Ć.


Je­zik bo­ja i mo­de­li s lič­nim pe­ča­tom

Izlo­žbu Iva­ne Ti­o­do­ro­vić, ko­ja je di­plo­mi­ra­la na be­o­grad­skom FLU, a ma­gi­stri­ra­la na ce­tinj­skom FLU kod prof. Rat­ka Oda­lo­vi­ća, otvo­ri­la je isto­ri­čar­ka umjet­no­sti Lji­lja­na Ze­ko­vić ko­ja je mi­sa­o­no ople­me­ni­la i Iva­nin ka­ta­log. Ona je re­kla da dje­la ove sli­kar­ke po­sma­tra­ča ne mo­gu da osta­ve rav­no­du­šnim jer sna­žno ata­ku­ju na nje­go­vu svi­jest.
- Bu­đe­nje pro­sto­ra sli­ke ap­so­lut­nim je­zi­kom bo­je, ko­je ka­rak­te­ri­še sli­kar­sko dje­lo Iva­ne Ti­o­do­ro­vić ko­ja u sa­vre­me­noj cr­no­gor­skoj umjet­no­sti za­u­zi­ma je­din­stve­no mje­sto u do­me­nu neo­b­u­zda­nog sna­žnog eks­pre­si­o­ni­zma van­go­gov­ske pro­ve­ni­jen­ci­je. Na­ve­de­ne pre­mi­se upu­ću­ju na ap­strakt­nu for­ma­li­za­ci­ju ide­je, me­đu­tim, Iva­ni­no sli­kar­stvo mo­že­mo po­sma­tra­ti kroz aso­ci­ja­tiv­nu-re­al­nu di­men­zi­ju u do­me­nu per­cep­tiv­nog is­ku­stva, ko­ju umjet­ni­ca tran­sfor­mi­še u no­vu sli­kar­sku stvar­nost - re­kla je Ze­ko­vić.
Isto­ri­ča­ri umjet­no­sti po­ve­zu­ju Iva­ni­no sli­kar­stvo sa ža­rom voj­vo­đan­skih pred­je­la Pe­tra Ko­njo­vi­ća i sa ka­me­nim su­vim cr­no­gor­skim kra­som Pe­tra Lu­bar­de i uka­zu­ju ta­ko na sna­gu i ras­ko­šnost nje­ne li­kov­ne eg­ze­ku­ci­je.
Re­vi­ja let­nje ko­lek­ci­je mod­ne kre­a­tor­ke Ma­ri­ne Ba­no­vić Džu­ver ozva­ni­či­la je po­če­tak tu­ri­stič­ke se­zo­ne na Se­lja­no­vu. U na­stav­ku ve­če­ri zva­ni­ce je za­ba­vlja­la Tiv­ćan­ka Ni­na Pet­ko­vić.Ž.K.


Pri­vi­le­gi­ja i rad

●Da li je pri­vi­le­gi­ja bi­ti umjet­nič­ki ta­len­to­van?
- Pri­vi­le­gi­ja je bi­ti umjet­nič­ki ta­len­to­van. Me­đu­tim, ako že­liš da tvoj ta­le­nat bu­de za­pa­žen u smi­slu uspje­ha, on je ti­je­sno po­ve­zan sa ogrom­nim ra­dom na ko­me is­tra­ja­vaš sa­mo uko­li­ko ti taj rad pri­či­nja­va za­do­volj­stvo.