Mla­da sli­kar­ka Mi­li­ca Ka­žić, bi­lo da iz­la­že u ino­stran­stvu ili kod nas, svo­jim ko­lo­rit­nim sli­ka­ma i cr­te­ži­ma iza­zi­va ve­li­ku pa­žnju.
„Cr­te­ži sa cr­ve­nom bo­jom ko­ja do­mi­ni­ra nad cr­nom su, u stva­ri, do­mi­na­ci­ja ži­vo­ta… cir­ku­la­ci­ja… A, no­va fa­za je cr­ve­no-cr­no-bi­je­la, sa na­gla­še­nom či­sto­ćom bi­je­log, po­put go­lu­bi­jeg pe­ra”, ob­ja­šnja­va ova sli­kar­ka. Iz nje zra­či op­ti­mi­zam, kao i iz nje­nih ra­do­va.
- Ta­le­nat sam na­sli­je­di­la od maj­ke, a i pod­ne­blje sa svim kon­tra­sti­ma bo­ja i svje­tlo­šću, kao da me je bi­ra­lo. Ve­dra sam jer je u go­di­ni pu­no sun­ča­nih da­na i bi­lo bi su­lu­do sli­ka­ti tam­ne sli­ke. Za­to mi je sa­svim pri­rod­no da se s ovo­li­ko svje­tla ba­vim i fo­to­gra­fi­jom – ka­že Ka­ži­će­va. Za­to ne ču­di, ka­da is­ti­če da se ra­du­je ži­vo­tu, da prak­ti­ku­je zdra­ve ži­vot­ne na­vi­ke, „a naj­zdra­vi­je od sve­ga je vje­ra da moj sve­u­ku­pan rad do­pri­no­si stva­ra­nju bo­ljeg i har­mo­nič­ni­jeg mje­sta”.
● Iz­la­ga­li ste vi­še pu­ta u ino­stran­stvu. Ko­ja je osnov­na raz­li­ka za sli­ka­ra iz­la­ga­ti u Cr­noj Go­ri i u ino­stran­stvu?
- Iz­la­ga­ti u ino­stran­stvu je u smi­slu teh­nič­kog di­je­la pre­no­sa sli­ka i slič­no to­me te­že, ali su za­to iz­lo­žbe­ni pro­sto­ri u ve­ćim gra­do­vi­ma pro­stra­ni­ji i po­sje­te su in­te­ziv­ni­je. Tu je i is­ku­stvo upo­zna­va­nja no­vih lju­di iz svi­je­ta umjet­no­sti, pa raz­mje­na mi­šlje­nja ko­ja je ne­za­mjen­lji­vo is­ku­stvo.
● Gdje ste se osje­ća­li „ko­mot­ni­je”, u ga­le­ri­ja­ma ili ne­for­mal­nim iz­lo­žbe­nim pro­sto­ri­ma? Za­što ne­ki na­ši li­kov­ni umjet­ni­ci pre­fe­ri­ra­ju kla­sič­ne pro­sto­re, i po­ne­kad du­go če­ka­ju da do­bi­ju ter­min u ne­koj ga­le­ri­ji, gu­be­ći ta­ko dra­go­cje­no vri­je­me za pred­sta­vlja­nje no­vih ra­do­va?
- Umjet­nost - sli­kar­stvo oslo­ba­đa, to je ne­ka vr­sta te­ra­pi­je, me­di­ta­ci­je, mo­li­tve, ple­me­ni­to­sti ka­ko god ga na­zva­li za slo­bod­no i u mi­ru po­sma­tra­nje svi­je­ta. To že­lim da pre­mje­stim u stva­ran svi­jet, na ovo či­me se ba­vim, kao i na pri­stup to­me gdje i ka­ko iz­la­ga­ti. Sli­ke i cr­te­že sta­vljam is­pred se­be. One pri­ča­ju umje­sto me­ne gdje god da su po­sta­vlje­ne. Vo­lim bi­je­le zi­do­ve bi­lo ko­jeg pro­sto­ra jer mi je kao pri­prav­ni­ku u ga­le­ri­ji iza­zov bio ra­di­ti na po­stav­ci sli­ka. Div­no je is­ku­stvo po­sta­vi­ti svo­je sli­ke, kao što je bi­lo na ne­dav­noj iz­lo­žbi u pod­go­rič­kom Klu­bu kul­tu­re „So­ba”. Mla­di lju­di su otvo­re­ni za bi­lo ko­ji vid pred­sta­vlja­nja jer sve su to sa­mo zi­do­vi, a umjet­nost je vječ­na. Ka­da vi­dim lju­de da sa iz­lo­žbe iza­đu s har­mo­nič­nim osmi­je­hom to mi je naj­ve­će pri­zna­nje i pod­strek i do­da­tan znak da sam na do­brom pu­tu.
● Ko­li­ko je uop­šte te­ško mla­dom umjet­ni­ku da „do­đe” do sa­mo­stal­nog pred­sta­vlja­nja? Za­što je bit­no da umjet­nik u svom CV ima što ve­ći broj sa­mo­stal­nih pred­sta­vlja­nja i da li je to nu­žno i znak kva­li­te­ta?
- Umjet­nik mo­ra ula­ga­ti mno­go vre­me­na, lju­ba­vi, ra­da i ener­gi­je, a naj­vi­še en­tu­zi­ja­zma. Mla­dim umjet­ni­ci­ma tre­ba da­ti šan­su, jer iz­la­ga­njem i kon­tak­ti­ma sa pu­bli­kom nji­ho­vi ra­do­vi po­sti­žu zre­lost. Iz­lo­žbe su je­dan vid pre­gle­da sop­stve­nog ra­da, ja­sni­je vi­đe­nje. Kon­ti­nu­i­tet ni­je nu­žno i kva­li­tet. Bi­tan je od­nos sa sop­stve­nim ra­dom ko­ji je bo­žan­ski iz­raz i kao ta­kav na­ći će i na­la­zi pra­vi put.
● Va­ši ra­do­vi „pr­šte” od či­stih, ja­kih i jar­kih bo­ja. I po­te­zi su ja­sni, kao kod cr­te­ža. Ka­ko ste do­šli do ta­kvog iz­ra­za – slič­nog stri­pu, dječ­jem cr­te­žu, ali i ne­kim pri­mi­tiv­nim li­kov­nim umjet­no­sti­ma?
- Ča­so­vi ko­je vo­dim i rad sa dje­com u ate­ljeu ne­svje­sno osta­vlja­ju jak uti­sak, ople­me­nju­ju­ći mo­ju po­e­ti­ku i une­ko­li­ko od­re­đu­ju moj „li­kov­ni smjer” i is­tra­ži­va­nje. Pu­no na­u­čim i ja od njih. Nji­ho­va ra­dost ne pre­sta­je da bu­di di­je­te u me­ni. Pre­no­še­nje zna­nja mla­dim lju­di­ma i dje­ci od ko­jih do­bi­jam ve­li­ku po­dr­šku da­je mom ra­du do­dat­ni smi­sao. To me či­ni ja­ko sreć­nom, i u ne­kom tre­nut­ku sli­ke po­sta­ju dio ra­do­sti ko­ja me okru­žu­je. Pu­bli­ka je uvi­jek pre­po­zna­va­la mo­ju ener­gi­ju ra­do­sti ži­vlje­nja i ni­jan­se u ko­lo­ri­tu ko­je su po­ru­ke lju­ba­vi, hti­je­nja, na­da­nja, im­pul­sa ži­vo­ta.
● Na če­mu tre­nut­no ra­di­te, ka­da će­te se po­no­vo sa­mo­stal­no pred­sta­vi­ti i gdje?
- Od­go­vo­ri­ću u du­hu čer­ga­ra i no­ma­da ko­ji uz mu­zi­ku i ša­re­ni­lo čer­ge ne zna­ju gdje ih tač­no vo­di na­red­ni ko­rak, iz­u­zev da je u bo­ji i s mu­zi­kom u sr­cu.
Ž.JA­NjU­ŠE­VIĆ


Na­cr­ta­la se­bi dru­ga­ri­cu

● Te­me su Vam ur­ba­ne, a li­ko­vi, une­ko­li­ko pri­ka­za­ni kar­ne­val­ski...
- Bo­je, ra­do­vi sli­ke i cr­te­ži, sve je to jed­na­ko dje­tinj­stvo. Pr­vi cr­tež na­po­lju, pred zgra­dom ni­sam ima­la sa kim da igram i na­cr­ta­la sam na zi­du so­be dje­voj­či­cu u pri­rod­noj ve­li­či­ni sa ra­ši­re­nim ru­ka­ma za igru i po­če­la da igram ta­ši ta­na­na. Cr­ta­nje je upra­vo to - igra­nje ka­da ne­maš s kim da se igraš. I vi­še ni­si sam. To je di­van pro­ces, Bož­ja si­la – do­bra si­la ko­ja stva­ra igru. Ra­dost di­je­lje­nja, da­va­nja. Bo­je i pun ko­lor de­fi­ni­tiv­no po­ti­ču iz naj­ra­ni­jeg dje­tinj­stva kad smo kao dje­ca na mje­stu gdje je sad zgra­da Mak­sim gle­da­li pra­ve rom­ske čer­ge pu­ne bo­ja sa sve ša­to­ri­ma i ša­re­nim ma­ra­ma­ma, nji­ho­vim ple­som i igrom...