-AUTOR: Zoran Šaponjić

Jedno ozbiljno pitanje za kolege iz njemačke štampe – da li vi, uvaženi, mislite da je Srbija i 1941. godine išla glavom kroz zid kad su Srbi ustali protiv Hitlera? Ili je časni srpski rodoljubi i patriote trebalo da se pripoje njemačkim pancer i pješadijskim divizijama i da zajedno, sa Hrvatima i vama Njemcima, udare na Staljingrad i Lenjingrad i izginu pod Moskvom? Da li je, uvaženi kolege iz njemačke štampe, Srbija i 1914. išla glavom kroz zid, ili je trebalo da prihvati i zadnju tačku austrijskog ultimatuma, ponizi sebe i svoju istoriju, svoj narod, i onda, na kraju, opet bude pregažena od njemačkih i austrijskih trupa? Ne samo da nas vješate po Mačvi, nego da nas prvo ponizite, pa da nas onda vješate?
Klizav je teren na kome ste se, uvažen kolege iz njemačke štampe, našli postavivši ovih dana Srbima i Srbiji kratko pitanje, da li to mi, Srbi, ponovo idemo glavom kroz zid? Naročito je to pitanje klizavo kada ga postavite vi – Njemci!
Možda vi, mladi kolege iz njemačke štampe slabije znate istoriju odnosa Srbije i Njemačke, malo se ona vas i tiče, ali, znate, mi Srbi tu istoriju mnogo bolje znamo i ona je mnogo dublje u genima svakog Srbina nego što je to riječ o vama Njemcima. Zašto? Pa zato što nas je ta istorija koštala mnogo krvi i mnogo glava, kolege iz njemačke štampe. I, zbog toga mislim da ste vi, poslednji na spisku koji imate pravo da Srbima držite lekcije iz istorije i pitate nas da li to mi, Srbi, ponovo idemo glavom kroz zid. A, i da nas savjetujete, nemojte, nekako nemamo povjerenja u vas.
Što se tiče glave kroz zid, možda i idemo. Ali, šta nam je drugo preostalo. Da se zarad laži zvane Evropska unija i vaših, njemačkih neodređenih obećanja koja možemo „mačku o rep“, odreknemo dijela svoje terotorije, svoje časti i istorije, dobrog dijela zemlje koji nam pripada i po zemaljskim i po božijim zakonima, da se odreknemo prava da se za tu zemlju borimo i onda kada se čini da je sve izgubljeno?
Pa, i 1914. i 1941. izgledalo je da je sve izgubljeno, pa smo mi krenuli glavom kroz zid! A, šta nam je drugo preostalo, kada smo uz taj isti zid pritjerani vašim vojskama i vašim tenkovima, i kad nijesmo imali kud drugo nego baš glavom kroz zid. Zar nije sad situacija ista, ili barem slična?
Nijesmo mi Srbi, uvaženi kolege, dolazili kod vas u Njemačku i strijeljali vaše đake po Minhenu i Hanoveru, nego ste vi strijeljali naše po Kragujevcu, i danas, 70 godina kasnije, ponovo mi idemo glavom kroz zid, mi smo za rat i stradanje, a vi ste u pravu. Vi nama držite lekcije o istoriji i moralu? I, ponovo, mi Srbi smo ti koji destabilizuju jugoističnu Evropu. Mi, a ne vi? Vi zgazite međunarodno pravo i pravdu, otmete nam komad države, vi nas bombardujete protivno tom istom međunarodnom pravu, vi nas vješate i strijeljate po Mačvi i Šumadiji, a mi idemo glavom kroz zid? Pa imate li i iskru duše, ili sam ja lud što vas to uopšte i pitam? Pa, nemojte! Nemojte ako boga znate, a ne bih rekao da ga znate. Jer, kod nas se ovdje veli, nije bog u sili, nego u ljubavi i milosti.
Kud ćemo drugo, nego – glavom kroz zid! Zar ste nam dali drugu šansu, drugu mogućnost, drugi izbor, zar ste ukazali imalo poštovanja prema nama? Jesmo li i onomad, kad su specijalci gazili Srbe po Mitrovici išli glavom kroz zid, jesmo li mi krivi i kad nas gaze, i kad nas prebijaju i kad nas ubijaju? Kako jednom ne shvatite da ovaj mučeni narod ne želi ni rata ni sukoba, da mi ne želimo da nas ubijate, da nam je dosta strijeljanja i vješanja, da samo želimo malo pravde, one ljudske. Da shvatite da te zidove kroz koje idemo glavom, vi oko nas zidate i podižete, zaziđujete nas, četvrti put za stotinu i koju godinu. I, je li vam jednom već dosta?! Pa, vaši su đedovi i prađedovi, uvažene kolege iz njemačke štampe, strijeljali po Srbiji 1914. i 1915. i od 1941. do 1945. i 1999. godine nas ubijali bombama, nijesu moji prađedovi strijeljali vaše tek rođene pretke.
I nemojte nam više tovariti na grbaču da smo mi za ratove i stradanja. Dosta je nama ratova, mi bismo da naša djeca rastu kao vaša, mi bismo da sklopimo barem pola, barem četvrtinu jednog vijeka bez vaših bombi. Mi bismo barem 30 godina da vi ni jednog Srbina ne objesite o neku jabuku u Mačvi ili u Šumadiji. Lako je vama da zaboravite našu zajedničku istoriju, nijesmo mi vas strijeljali nego ste vi nas, a to se ureže narodu u sjećanje i pamćenje. Nijesu vas u kolonama vodili do hercegovačkih jama, a pa onda maljem u čelo pa zato ništa i ne pamtite.
Nas su vodili vezane žicom i zato mi dobro znamo šta je rat i stradanje i zato mi idemo glavom kroz zid samo kad moramo, samo kad nam je to jedini izlaz.
I, ne zamjerite, kolege iz njemačke štampe, na ovim redovima. Nema ovdje zla ni mržnje ni trunke, samo podsjećanje, i samo vapaj iz dna duše. Znate, vi nijeste bili u ratu, a ja jesam. Zato se rata i bojim kao noža. Ne zbog sebe, nego zbog djece i djece moje djece. Jer znam ko će ponovo biti strijeljan i vješan po Srbiji. I zato, nemojte nas mučene optuživati da idemo glavom kroz zid i da mi želimo rat! Mi bismo malo mira.
wwwiskra.co