- Piše: Aleksandar Mrdak

Sam termin „kult‘‘ u literaturi opisan kao obožavanje nečega, ima svoju pozitivnu i negativnu stranu.
Njegovo iskonsko i tradicionalno značenje odnosilo se na period kada se sam termin nije upotrebljavao. Dakle, govorim o vremenu politeizma, iliti mnogoboštva (vjerovanje u više bogova).
Kult bogova je bio različit u odnosu na funkciju ili prirodnu pojavu kojom je, prema vjerovanju, taj bog gospodario.
Prinosile su se žrtve i pristupalo se različitim ritualima i tzv. vjerskim obredima. Što, naravno, odslikava pojavu paganizma.
Osavremenjivanjem društva i učenjem teologije, taj kult poprima pežorativno značenje, pa se koristi u kontekstu prizivanja mračnih sila. Kult vjerovanja u nečastivog, koji se manifestuje postojanjem i djelovanjem različitih sekti.
Vremenom se taj pojam sve više dovodi u vezu sa individuama koje se zbog neopisive čežnje za vlašću nad narodom poistovjećuju sa Bogom, ili u odnosu na vrstu vjerovanja- sa nečastivim.
Izraz „kult ličnosti“ je prema pisanim dokazima prvi put upotrijebio Nikita Hruščov, na kongresu Komunističke partije Sovjetskog Saveza 1956. godine, gdje je veličanje Josifa Staljina označio kao KULT LIČNOSTI.
Termin „kult ličnosti“ karakterisao je formalne i neformalne vođe naroda, koje su takav epitet sticale nepokorivom vladavinom, diktaturom, a u modernom vremenu- autokratijom.
Kult ličnosti u svojoj vizuri gajio je i sam nosilac tog pojma.
Dakle, da nije bilo samoljublja i psihički neuravnoteženog obožavanja vlastitog postojanja i vladanja nad svojom zemljom i narodom, termin „kult ličnosti“ se ne bi ni oformio, niti bi bio uzrok neslavnih vladavina i modernih diktatura današnjice.
U skorijoj prošlosti, koju karakteriše vladavina loše kopije komunizma, pa sve do danas, termin kult ličnosti je postao usko povezan sa ateizmom.
Vladari poštuju crkvu kao instituciju koja svojim pripovijedanjem okuplja veliki broj pristalica, spremnih da u slučaju nevolje životom zaštite poslednji stub čistote i duševnog mira.
Vladari, koji obožavanjem svog lika i djela, kao i nametanjem tog obožavanja i čovjekoljublja narodu ne žive u skladu sa božjim zapovijestima u crkvu gledaju kao u neprijatelja, s kojim treba sarađivati radi vlastitog opstanka.
Taj prividni duh skladnosti između različitosti služi kao opijum narodnih masa, što ide naruku i u korist svim granama vlasti nad narodom- na zemlji.
Modernizacijom društva, pojavom višestranačja; prividnom demokratijom, pojedinci u namjeri da ožive svoj vlastiti kult ličnosti osnivaju političke partije, gdje po demokratskim standardima- hijerahijski svako dobija svoj položaj i funkciju u partiji, dok osnivač svoje ime stavlja ispred imena partije. On, pa partija. On, pa sledbenici. On, pa narod.
Politička borba počinje, a za krajnji cilj se uzima smjena režima- za partiju, i pobjeda nad postojećim-ostvarenim kultom ličnosti- za osnivača partije, čije ime stoji ispred nje.
U namjeri da se postane sultan umjesto sultana, razum gubi stabilnost, pa ideju partije koristi za manipulaciju širokim narodnim masama.
Kampanjska priča o budućoj smjenjivosti vlasti kao da je nevješto, rukom, bila ispisana na kocki leda.