-Piše: Borivoje Ćetković
Jugoslovensku državu su stvarali najveći umovi jugoslovenskih naroda, a ne samo strani činioci.
Ne prihvatam mišljenje onih istoričara za koje je Jugoslavija bila „vještačka, versajska tvorevina, koja je unaprijed bila osuđena na propast” – „bila je prirodni izraz istorijske težnje jugoslovenskih naroda za zajedničkom državom”.
Kada je pisana Niška deklaracija 1914. godine, u kojoj je deklarisan ratni cilj Srbije (ujedinjenje južnih Slovena u jednu novu državu koja bi nastala na ruševinama Austro-Ugarske), najznačajniji srpski intelektualci radili su na programu i stvaranju ideje jugoslovenstva. Stanoje Stanojević morao je da nađe spoj istorije Srba i Hrvata, Aleksandar Belić je tražio lingvističku vezu, a Jovan Cvijić tragao za antropološkim i geografskim vezama ova dva naroda. Početkom 1914. umni Stojan Novaković, tadašnji predsjednik SANU, izjavio je da je „jugoslavizm proizvod modernih demokratskih kretanja jer se nova država neće zasnivati na osvajačkim pravima srednjevjekovnih državica, niti na sili, niti na bilo kakvim nasljednim, odnosno istorijskim pravima, već je isključiva osnova nacionalno pravo”.
I jezik kojim govorimo nije više jedan i isti, mada se dobro razumijemo. Haški nazovi sud izmislio je imena za jezike – nazvao ih je po nacijama. Nove pravopise izmišljaju i novi „lingvisti”– anonimusi, da ne kažem lingvističke avetinje, bez naučne reputacije u svojoj struci. Zaboravili smo i više ne pominjemo: nauka o jeziku utvrdila je u 19. stoljeću da je narodni jezik Srba i Hrvata jedan jezik. To je i bio razlog da su neki srpski i hrvatski filolozi i književnici, među kojima su bili Vuk St. Karadžić, Ivan Kukuljević, Đura Daničić, Ivan Mažuranić i Dimitrije Demeter, već 1850. sklopili u Beču Književni dogovor kojim su htjeli jezik srpske i hrvatske književnosti „približiti, složiti i ujediniti”. I zaključcima Novosadskog dogovora iz 1954. godine rečeno je da je „narodni jezik Srba, Hrvata i Crnogoraca jedan jezik”. Stoga je i književni jezik koji se razvio na njegovoj osnovi i oko dva glavna središta, Beograda i Zagreba, jedinstven, sa dva izgovora, ijekavskim i ekavskim”. Prvi među potpisnicima Dogovora je nobelovac Ivo Andrić, a slijede naši najistaknutiji naučnici i književnici.
Jugoslaviju su, nesporno je, stvarale najznačajnije duhovne vođe jugoslovenskih naroda, a razorili su je svjetski centri moći i mizerni nacionalisti i secesionisti i „komunisti” – separatisti. S pravom je rečeno: „dug je i krvav bio trag njenog potiranja”.
Da bi prikrili vlastito zločinačko djelovanja prema jugoslovenskoj državi i njenim građanima, Amerika i vodeće zemlje EU medijski su nam naturile priču o raspadu Jugoslavije. Nju su prihvatili i naši mondijalisti i nacionalisti raznih boja, naravno da bi i oni skinuli sa sebe odgovornost za njeno uništenje.
Razbijanje jugoslovenske države je proces koji je trajao decenijama, a počeo je odmah nakon sukoba našeg najužeg državnog i partijskog rukovodstva sa Sovjetskim Savezom 1948. godine. U poznatoj Rezoluciji Informbiroa, da podsjetimo, Tito, Kardelj, Ranković i Đilas bili su optuženi za nacionalizam, i za skretanja sa „socijalističkog puta”.
Oni koji su je rušili spolja (SAD, EU i Vatikan) nastojali su, a i dalje nastoje, da sebe amnestiraju od svake odgovornosti za nestanak jugoslovenske države. Utrošena su ogromna sredstva da bi se njihova i međunarodna javnost ubijedila u istinitost ove priče.
Istina, uloga domaćeg faktora bila je veoma bitna, ali ne i odlučujuća u razbijanju Jugoslavije, koju još od samog osnivanja karakteriše proces slabljenja usljed podrivajućeg djelovanja unutrašnjih dezintegracionih sila. Federacija se razvijala u pravcu konfederacije – separatizam i secesionizam su sve više uzimali maha.
(NASTAVIĆE SE)
)){kind=small}
