- Piše: dr Blažo Zlopaša

Medicinari znaju koliko su autoimune bolesti ćudljive i paradoksalne pojave u prirodi. Antitijela koja služe odbrani od spoljnih štetnih činilaca iz nekog nejasnog uzroka počinju da napadaju sopstvene organe. Odbrana organizma griješi i, umjesto svoje osnovne funkcije da ga brani, pretvara se u autodestrukciju. Nauka se muči da nađe odgovor na pitanje zašto neki sistem koji se kroz dugu evoluciju stvarao i usavršavao počinje da napada sopstveno biće. Na to me podsjeća aktuelna kulminacija utjerivanja crnogorskog identiteta koja počiva na autoimunom napadu na sve dijelove srpskog bića u crnogorskom tkivu. Taj autoimuni identitetski inženjering je toliko bitan da predsjednik mora da ima posebnog savjetnika za identitetska pitanja. Pitam se da li to znači da će savjetnik usmjeravati režimska medijska tijela gdje god prepozna ono što je neprijateljsko u svom narodu. Utjerivanje identiteta i istjerivanje đavola antiidentiteta su rabote koje se moraju temeljno sprovoditi. Ponižavajuće je da se Crna Gora kao stara država mora u 21. vijeku baviti proizvodnjom novog identiteta. A koliko se poslednjih godina hiperprodukuje novi identitet, kada bi se mogao izvoziti, ugrozio bi i sam „Vranac“ na međunarodnom tržištu, tako da je sreća da nema baš puno zainteresovanih. Jedino su veliki interes za uvoz crnogorskog identiteta pokazali Zlatan Hasanbegović i Anto Prkačin koji i za hrvatske nacionaliste gaje ekstremizam bliži fašizmu. Na pregovore s njima otišao je Miraš Dedeić lično, a sagovornici su oduševljeni novocrnogorskim antisrpsim brendom.

Reče mi jedan čovjek koji je u Rimu devedesetih viđao crnogorskog raspopa u gradskom prevozu s kragnom katoličkog „svećenika”. Tada se tek počeo praviti plan za identitetski crkveni inženjering. Raspopljeni sveštenik valjda nije imao neku zavidnu apanažu, te se švercovao kao vatikansko svešteno lice, jer nije imao za kartu. Kada bi izašao iz autobusa skidao je kragnu-autobusku kartu. Ova duhovita anegdota je više od humora, to je paradigma švercovanja istorije i identiteta pod maskom.

Autoimuna bolest je davno napala sve sisteme istorijskog pamćenja. Antitijela su napala srpski jezik toliko efektno da je odjeknulo do Južne Amerike gdje su, ugledajući se na Crnu Goru, odlučili da svoj jezik neće više zvati po svojim osvajačima Portugalcima i Špancima, te se rascvjetalo stotine jezika po plemenima, državama i regijama. Novi identitet stvara sliku da su Srbija i Crna Gora u permanentom ratu deset vjekova i da su Srbi crpili zlato kao konkvistadori iz Latinske Amerike i nisu gradili manastire i zadužbine. Tom logikom Đurđevi stupovi su djelo vjekovnog neprijatelja! Logika antilogike je na djelu. Autoimuni atak davno je napao crnogorsku trobojku pa napada i trobojne grafite po zidovima.

Antitjela napadaju duboko u prošlost i hoće da preprave suštinu crnogorskog bića. Identitetska inkvizicija bi trebalo da retrospektivno atakuje na svaku autentičnost crnogorskog bića na sva strana tijela koja se ne smiju naći u korpusu novog identiteta. Stefan (STJEPAN) Mitrov Ljubiša je mogao istovremeno biti Paštrović, primorac, Budvanin, Crnogorac, Srbin i građanin Austrougarske, a danas bi ta antitijela u cjelini rasparčala njegov identitet u sitne komade do neprepoznatljivosti. Danas je ta identitetska šizma dovedena do apsurda, pa bi se intrigantno pismo mitropolita Save Petrovića Njegoša moglo naći na udaru identitetske inkvizicije. Mitropolit je pisao 1766. godine moskovskom mitropolitu Platonu, u ime svoje i svih arhijeraja „slavenoserbskih“, da se Carigradska patrijaršija bespravno miješa u stvari srpske crkve koju je osnovao Sveti Sava srpski. Vladika Sava moli mitropolita Platona da se preko carice Katarine zauzme kod porte, jer mitropolit Sava zahtijeva tada - „što se Greki ne bi mješali u serbski nacion“. Gdje je 1766. u odnosu na 1918. godinu na koju bi navodno htjeli vratiti točak istorije, a taj točak morao bi još dalje unazad da se zavrti! Ali džaba! Mitropolit tada apeluje da se ne miješaju u srpski nacion u Crnoj Gori, eto i elemenata nezavisnosti koje su danas puna usta, a znamo da čega je previše u riječi toga često manjka u praksi.

Namjerno sam umjesto izraza bolest upotrebio - bolijest kako se nekad, a danas rjeđe govorilo u Paštrovićima, jer sam zabrinut za Stefana ili Stjepana Mitrova Ljubišu koji bi novom identitetskom lavinom moga biti zatrpan, pa i njegovi govori u kojima ističe srpsko porijeklo...

U identitetskoj pohari svakako će najgore proći Njegoš. Negdje sam čuo anegdotu o jednom crnogorskom političaru koji je još u srednjoj školi osamdesetih godina u „Gorskom vijencu“ precrtao svako mjesto gdje vladika Rade pominje riječ srpski. Vrhunac manitanja je „korigovanje“ Njegoševog „Ogledala srpskog“ objavljenog 1835... Jedan Nikšićanin iz Pješivaca „očistio“ je „Ogledalo srpsko“ izbacivši svaku riječ-srpski! Ostalo je samo „ogledalo“! On je inače u Beogradu diplomirao srpski jezik i jugoslovensku književnost. To potvrđuje da je uzaludno školovan, kako je u komunističkim presudama pravoslavnim sveštenicima pisalo u rubrici „zanimanja”. Bili smo u istoj generaciji nikšićke gimnazije i jezik koji smo učili zvao se srpski. Znaci bolesti počinju mnogo ranije nego što se bolest razvije, izgleda da je inkubacija bila duža nego što smo mi lakovjerni to povjerovali!? Zamislite čitav Njegošev opus prorešetan identitetskom hemijskom olovkom, a sve više me današnja Crna Gora podsjeća na prešvrljani i izrešetani „Gorski vijenac“ i čitav Njegošev opus.

U mirnim protestima koje se odvijaju ovih dana sreli su se i, nadam se da će ih još više biti, oni koji imaju različite poglede na mnoge stvari, ali se slažu oko jednog- „Od manastira ne pravite zatvore novog identiteta.“

---