- Piše: Mitar Šušić

Put rasrbljavanja Crne Gore decenijama se naziva vizionarstvom. To „dubokoumno“ predviđanje, taj „hrabar istorijski iskorak“, sličan je nesrećnoj situaciji kada u jednoj kući, u porodici, jedno od djece počne s korišćenjem narkotika i ubrzo, srećno i ubijeđeno u svoju viziju, izjavljuje da ono s tom porodicom nema više ništa zajedničko. I nema. Još bi se moglo očekivati da počne svu onu ostalu djecu da zove ludom.

Otpor tom projektu odricanja od sopstvenosti u Crnoj Gori je jači nego u drugim oblastima koje su prošle sličan tretman, što je i prirodno jer je upravo Crna Gora bila nosilac srpske sopstvenosti, srpskog narodnog buđenja i zaista je „vizionarima“ teško da nam objasne da su svi vjekovi iz kojih smo iznikli i koji su nas očuvali i opjevali, bili turobni vjekovi dubokog zaostajanja, a da smo tek od 1998. godine, izmučeni sankcijama i pod prijetnjom bombama, počeli da živimo srećni civilizacijski san.

Danas možemo da vidimo da taj san nije postao sumorna java samo na temelju borbe protiv politike Slobodana Miloševića, što je donedavno bila mantra kako vlasti tako i pseudo-intelektualaca „građanske“ provinijencije u Crnoj Gori i drugosrbijanske autošovinističke klike u Srbiji.

Ne - iskreno nam je saopštio predsjednik Crne Gore - velikosrpski nacionalizam nije od juče, već ta pojava traje vjekovima. Zaista, vjekovima traje borba za slobodu, vjekovima traje nepristajanje da se bude dio dekadentnih imperija, koje su dolazile i prolazile, vjekovima traje nastojanje srpkog čovjeka da ostane biće sa Božijim obličjem, da sačuva čast i dostojanstvo, zdravu porodicu i jaku državu, kao okvire u kojima može da bude slobodno Božije stvorenje.

A velikosrpski nacionalizam, ta kovanica koju su za potrebe obračuna sa svakim tračkom dostojanstva srpskog naroda iskovali oni koji su svoju demokratiju i multikulturalnost iskazali kroz ropstvo, inkviziciju, kolonizaciju, svjetske ratove, Holokaust, atomske bombe, osiromašeni uranijum i širenje nemira širom svijeta, ni u svom najgorem obliku nije zamisliv tamo gdje nema Srba. Za razliku od na primjer Velike Britanije (koja u nazivu ima neskrivenu imerijalnu ambiciju) i čije vjekovanje po tuđim zemljama i resursima isti ti krugovi nazivaju „civilizacijom“.

Tačna je dakle ta „vizionarska“ teza o dvije Crne Gore, o sukobu dvije ideologije, o političkom ratu dva koncepta – jednog koji Crnu Goru vidi onakvu kakva je bila vjekovima, kao zemlju čojstva i junaštva, kao bastion trajnih i neprolaznih moralnih načela i drugog - koji pokušava da negiranjem svega prethodnog gradi drugu Crnu Goru, ne sebi i svom narodu i potomstvu, već prolaznoj i posustaloj sili zapadne imperije.

U sukobu ta dva politička koncepta nije samo istorija, genetika ili osjećaj pripadnosti nekom narodu ono što opredjeljuje ljude, već se stavovi zauzimaju i u odnosu na vrijednosti koje ponuđeni koncepti promovišu. Danas su, Božijom blagoslovom, otkrivene namjere i svakom iskrenom čovjeku postalo je jasno da se ne može istovremeno služiti Bogu i obožavati prolazna zemaljska imperija. Narod koji danas vapi „ne damo svetinje“, ne vapi samo za ljudskom rukom izgrađenim zdanjima manastira i crkava, već u tom čvrstom zagrljaju čuva sve što on sam jeste – moral, čast, dostojanstvo, porodicu, odnos sa Tvorcem i vjeru u Njegova obećanja.

Istorija je pokazala da razočerenje u sopstvenu viziju mudre vizionare vodi u pokajanje i spas, a one sa manjkom razuma – u rastrojstvo, agresiju i zločine, nerijetko i prema sebi. Jer, nije ljudski problem zabluda i grijeh, već nespremnost da se izađe iz zablude, da se traži i prihvati oproštaj. Griješili su, kao umni ljudi i vizionari i car David i Fridrih Niče. Prvi je, nakon pokajanja ostao na tronu, izgradio jaku državu i postao simbol pravednosti. Drugi je, nespreman za oproštaj, proglasio Boga mrtvim i skončao u prljavštini psihijatrijske bolnice.

(Autor je advokat)

---