- PIŠE: DRAGAN RADEVIĆ

Sredinom oktobra 1949. godine, iz Ivangrada su se u šumu odmetnuli Novak Zekić, organizacioni sekretar Sreskog komiteta KPJ, i Vojo Popović, član Komiteta i prvoborac iz ovoga kraja. Pričalo se da su se sklonili u planine kako bi izbjegli mučenja koja su se svakodnevno izvodila u kući vojvode Gavra Vukovića, koju su pretvorili u mučilište Udbe.
Za njima je organizovana velika potjera u kojoj su angažovali i gimnazijalce iz starijih razreda.
Dugu kolonu iznad Dapsića predvodio je general Savo Joksimović. U njoj su i svi tadašnji beranski rukovodioci – Milo B. Boričić, Jagoš Šćekić, Mihailo Ojdanić, Todor – Đedo Vojvodić... Tu je Đuro Joksimović, načelnik crnogorske Udbe i Rade Prelević, šef beranske Udbe; kapetan milicije Ranko Ćulafić; udbaši Rade Muratović i Radule Veljić; milicioneri Đukan Šćekić i Radovan Kilibarda, ozloglašeni batinaš...
Iznenada je u koloni slučajno opalila puška gimnazijalca Radosava Zekovića. Udbaši to protumačiše kao znak odbjeglima da su im na tragu. Zeković je odmah uhapšen.
Zekića i Popovića su zatim opkolili u šumu i obojicu ubili 8. oktobra 1949. godine u Tmušićima. Vraćali su se razdragani sa pjesmom:
„Ubili smo dva-tri skota, što su protih KP-jota“!
Kada stigoše u Ivangrad zaigraše kolo tjerajući Zekićevog mlađeg brata Milonju da se i on uključi, što on demonstrativno odbi. Sjutradan u gimnaziji sazvaše partijski sastanak i Milonju isključiše iz Partije sa obrazloženjem da je kao komunista morao da se veseli i zaigra u kolu, zato što su izdajnici i neprijatelji KP ubijeni.
Milo B. Boričić, koji je u međuvremenu postao najviša ivangradska vlast, objedinivši sve partijske i policijske funkcije, priredi u čast ovih smaknuća banket u hotelu „Beograd“, gdje su se odabrane zvanice veselile do zore.
Proču se da je i u beranskoj gimnaziji ilegalno među đacima formiran informbirovski komitet. Beranska Udba uhapsi Radoša Bojičića, predvodnika informbirovske omladine, koji uskoro pobježe iz zatvora. Udba se dade u potragu za njim. Otkriše ga treći dan u jednom kukuruzištu blizu kuće. Ubili su ga na licu mjesta, pred majkom. Bio joj je jedinac.(NASTAVIĆE SE)


General Krdžić ubijen u Glavnjači

Udba je u Glavnjači, novembra 1950. godine, ubila poznatog revolucionara, generala Mirka Krdžića, predsjednika Vrhovnog vojnog suda. U službenom izvještaju Udbe stoji: „Mirko Krdžić je umro od šećerne bolesti... “
Radoš Džudović, potpukovnik Udbe, koji je robijao u susjednoj ćeliji, svjedočio je da je jednog dana čuo maltretiranja, graju i pucanj iz pištolja:
„Poslije toga, priča Džudović, provirio sam kroz špijunku od vrata i vidio kako iz Mirkove ćelije izlaze u hodnik – general Jevto Šašić sa upravnikom Pavlom Baljevićem i islednikom Milem Milatovićem... Šašić je vikao: „Majku mu njegovu, da on mene pljune u lice...“
Mirkovom sinovcu Miomiru i sestri Dobrili, koji su stanovali u Krdžićevom stanu, vratili su njegov krvavi veš. Prilikom generalove sahrane 14. novembra 1950. godine u Beogradu, dozvoljeno im je da od porodice prisustvuju samo njih dvoje. Kovčeg je do rake donio kapetan Šušnjarac, koji je bio treći prisutni prilikom ukopa. Miomir je gorko zaplakao za svojim stricem. Kapetan Šušnjarac ga je prijavio, pa ga je Udba otpremila na Goli otok, gdje je odležao u mukama tri pune godine. Ubrzo je generalova sestra Dobrila,istjerana iz Mirkovog stana zato što nije htjela da se odrekne brata...