- Piše: dr Radoslav T. Stanišić, filmski i TV reditelj

To je isto što i dezavuisanje novinara, tako da Vlado Kovač jedini do kraja izražava i rediteljeve stavove. Ponekad su to i pretjerane egzaltacije, ali ima i kolebljivosti i rezignacije koja ne može da se opravda i učini ubjedljivom. Ovo je i razmatranje izvjesnih humanističkih načela ondašnjeg našeg društva i niza problema vezanih za samoupravljanje u ovim delikatnim sferama društvene svijesti. Ipak, Hadžić je uporan, brani novinarsku etiku i pravo na javnu riječ i njenu nezavisnost od raznih uticaja i viših interesa. Ovo je film sasvim jasnog ubjeđenja, ali i snage koja prerasta u adekvatan filmski izraz, upravo time on neutrališe otpore prema tematskoj osnovi i prepoznatljivim događajima. Najlakše bi bilo utvrditi da je i ovo feljtonistika, koja u svojim svakodnevnim tokovima sadrži dovoljno istine da je smisao nadrasta i formira prostor u kome očigledne činjenice postaju veoma sadržajne i vrijednosti bez kojih bi teško bilo definisati ovaj neuporedivi angažovan film. Film ovakvog koncepta nije, naravno, i bez teškoća koje prate svaki ambiciozniji poduhvat u domenu aktuelne problematike. Reditelj je vodio računa o otporu koji možemo da imamo prema određenim riječima, frazama ili postupcima, ali je isto tako bio svjestan da se bez njihovog upućivanja u kompoziciju ne može postići puna aktuelnost i objektivnost u kadrovima.
Tako je nastao cio jedan sloj filma koji je upravo sračunat da svima koji ga posmatraju neprekidno nudi utiske o objektivnom iznošenju pojava i činjenica. S druge strane, neprestano gomila detalje iz privatnog života i ličnih istina svoga junaka, da bi zatim, kroz poređenja pa čak i suprotstavljanja argumenata, mogao da pruži potpuniju sliku o ličnosti novinara Vlada Kovača. Hadžić tako ističe i uvjerenje da se ličnost, ma kako bila okružena dokumentarnošću, pa i pričama koje sadrže u sebi dosta feljtonističkog, ne može do kraja objasniti bez psiholoških i duhovnih elemenata i akcije koja se time nadahnjuje. Njegov junak stoga i čini određeni izbor među svojim postupcima, stalno naglašava da je on to želio i čime se opravdava. Postoje, međutim, i reakcije unutar filma kojima se izlaže sumnja u lične stavove Vlada Kovača i njegovu privrženost istini, uz nastojanje da se cio ovaj slučaj odvoji od društvene problematike i veže isključivo za njegovu sklonost alkoholizmu. To se isto odnosi na motive njegove pobune i onu finalnu situaciju u kojoj za sebe ne može da nađe nikakvo prihvatljivo i dostojanstveno rješenje. Hadžić uspijeva da film režira tako da natkriljuje sve pojedinačne replike i zbivanja i da preobrazi sve ono što je feljtonistika, kako bi i to postalo vrijednost. Zato mu je izraz jasan, sa pravim zapažanjima, izvanredno komponovanim situacijama, potrebnim ritmom, vrhunskim kvalitetom kamere, sa dosta dugim kadrovima i intersantnim kompozicijama i rediteljskim rješenjima. Sve to čini da mu izraz ima željeni kvalitet i da registracije nisu nimalo mehaničke ni reportažne, smisao filma ne iscrpljuje se samo u toj spoljnoj dokumentaristici. Ona je na vješt način isprepletena psihološkim nijansama i raznim drugim aspektima ličnosti glavnog junaka. Zato ovaj film istovremeno želi sebe da definiše u spoljnoj, ali i unutrašnjoj realnosti i da zadobije djelovanje koje karakteriše sam život. Opis se gubi pred doživljajem tako da ima i izvjesnog cinizma, distance, ali i analize onog bitnog što čini ličnu i opštu istinu.
NASTAVIĆE SE