PRIREDIO: MILADIN VELjKOVIĆ

U jesen 1929. godine Mehmed se upisao na Pravni faukultet. Te školske godine položio je crkveno pravo (6), diplomatsku i političku istoriju Srba, Hrvata i Slovenaca kod Grgura Jakšića (5), istoriju slovenskih prava (6), rimsko privatno pravo (6), teorijsku i narodnu ekonomiju (6), enciklopediju prava (4), rimsko obligaciono pravo (3), i istoriju prava južnih Slovena (4).
Prava ga, očito, nijesu oduševljavala. Početkom naredne školske godine, 21. novembra 1930, piše molbu rektoru Beogradskog univerziteta da mu dozvoli prelaz sa Pravnog na Filozofski fakultet i to iz ovih razloga: „Mjesto da se, prema sposobnosti i želji, upišem na Filozofski fakultet, upisao sam se na Pravni još prošle godine, samo zato što nijesam mogao da se izdržavam stalno u Beogradu, i što prema tome nijesam mogao redovno da posjećujem predavanja na Filozofskom fakultetu. Sad sam dobio mjesto u Domu beogr. Gajreta i imam mogućnost da se posvetim disciplini za koju osjećam volju i ljubav, pa molim Gospodina Rektora da mi dozvoli prelaz...”
Rektor Vladimir Ćorović odobrio je prelaz već 25. novembra. Dekanat Filozofskog fakulteta priznao mu je dio položenih ispita – dva semestra, mada je molilac tražio „makar jedan”. U proljeće 1931. godine polaže tri predmeta: latinski, istoriju i češki jezik. Ispitivali su ga Radovan Košutić, Veselin Čajkanović i Pavle Stevanović. Otac Alija već je bio osiromašio i jedva je izdržavao sina na studijama – godišnje je plaćao 216 dinara poreza. Na studijama su Mehmeda Selimovića prijatelji iz Hercegovine prozvali Meša i to ime zadržaće sve do smrti. U fudbalskom klubu BUSK (Beogradski univerzitetski sportski klub) bio je jedan od viđenijih fudbalera – stasit momak, prefinjen tehničar, bio je omiljen među studentima. U Dalmatinskoj 37, gdje se nalazio Dom beogradskog Gajreta „Osman Đikić”, Meša će položiti i preostale ispite, među kojima i istoriju novije filozofije kod Dragiše Đurića.
Prvi dio diplomskog ispita iz jugoslovenske književnosti polagao je 16. juna 1933. godine pred komisijom: Pavle Popović, Veselin Čajkanović i Pavle Stevanović. Tema pismenog zadatka bila je „Jovan Jovanović Zmaj i Đura Jakšić kao liričari”. Dobio je osmicu. Pavle Stevanović je na kraju zadatka zabilježio: „Vrlo dobro napisano i vrlo dobro vođena paralela. Ima pretjeranosti u zaključcima, ali kandidat sam uviđa i konstatuje te pretjeranosti”. Pavle Popović je bio oštriji u zapažanju: „Pretjeruje u pravljenju stila, fraza...”
Meša u zaključnom djelu svog rada kaže: „I kad bi htjeli da rezimiramo sve što smo naveli, i da povučemo glavnu razliku između njih, mogli bi reći da je Zmaj pjesnik domaće idile, jak u svojoj pripadnosti i neposrednosti izražaja, dok je Jakšić, nagonski boem, pjesnik nemira i nezadovoljstva sa životom. A kad bi trebalo odlučiti se za jednog ili za drugog, čovjek bi se našao pred dilemom: da li da odabere prirodnost i čist osjećaj, ili uznimirenu strofu jedne složene duše. I zaista, teško je reći koji je bolji; i jedan i drugi su jaki na svoj način”.
Drugi dio diplomskog ispita – iz srpskohrvatskog jezika sa staroslovenskim – polagao je 12. marta 1934. godine od 8.30 do 12.30 časova kod Aleksandra Belića, Branka Miletića i Stjepana Kuljbakina. Na pismenom ispitu (Rečenica i kongruencija u njoj) dobio je šesticu. Belić je ukratko presudio: „Uglavnom, odgovorio na pitanje – šest”. Mehmed Selimović diplomirao je u martovskom roku 1934. godine srpskohrvatski jezik, jugoslovensku književnost, češki jezik, narodnu istoriju i ruski jezik. Odlukom ministra prosvjete Kraljevine Jugoslavije postavljen je 9. aprila 1935. godine za nastavnika Građanske škole trgovačkog smjera u Tuzli. Predaje račun, higijenu, krasnopis i crtanje, a potom srpskohrvatski jezik.
Zbog narušenog zdravlja Meša je oslobođen služenja vojske. Mešino prisustvo u Tuzli je „osjetno snažno, naročito s obzirom na njegov uticaj na intelektualnu omladinu grada”, zapisao je jedan njegov savremenik. U jesen 1936. godine premješten je na rad u tuzlansku gimnaziju, gdje predaje srpskohrvatski jezik i higijenu u trećem, petom i šestom razredu. Te, 1936. godine umire Alija Selimović, „u punoj snazi od apopleksije”, u 54. godini.
Meša stanuje u porodičnoj kući, u Konjaničkoj ulici broj 35. U gimnaziji srijeće Desanku Đorđić, „zvaničnog dnevničara sreskog načelstva”, koja je honorarno predavala gimnastiku. Vrsna gimnastičarka, prvak u „Sokolu”, Desa Đorđić poticala je iz ugledne srpske tuzlanske porodice. Brat Pero je bio prvi Tuzlak koji je studirao teologiju, u Kijevu čak. I Meša će biti jedan od viđenijih članova „Sokola”. Uprava Behram-begove medrese u Tuzli dozvoljava mu da, pored svoje redovne dužnosti u Gimnaziji, drži honorarne časove u Medresi. Drži časove, igra fudbal, vježba u „Sokolu”, piše priče.
(NASTAVIĆE SE)