-PIŠE: DR RADOSALAV T. STANIŠIĆ

„Petrijin venac” snimljen je 1980. godine u režiji Srđana Karanovića. Film je urađen po motivima preuzetim iz istoimene knjige Dragoslava Mihajlovića. Film je sniman u Senjskom Rudniku. Petriju je glumila Mirjana Karanović kojoj je to bila prva uloga. Ulogu stare Petrije i naratora imala je Darinka Živković, naturščik. Srđan Karanović rođen je 1945. godine u Beogradu. Diplomirao je filmsku režiju na FAM-u u Pragu 1970. godine. Radio je duže vrijeme dokumentarne filmove za potrebe televizijskog programa. Snimio je i televizijski film „Pogledaj me nevernice“ i zapaženu televizijsku seriju „Grlom u jagode“. Svojim filmovima nastupao je na mnogim međunarodnim festivalima i dobio više nagrada od kojih je najznačajnija nagrada medunarodnog žirija kritike na Filmskom festivalu u Kanu za film „Miris poljskog cveća“. Pripala su mu najviša priznanja i za filmsko stvaralaštvo na domaćim festivalima i smotrama. Dobitnik je Oktobarske nagrade grada Beograda za filmsku režiju.Svojom otvorenom i kontroverznom strukturom film „Miris poljskog cveća“ ničim nije nagovještavao ono što će se dogoditi u „Petrijinom vencu“. Radnja filma se odvija u malom rudarskom mjestu u Srbiji i obuhvata predratni, ratni i poslijeratni period. Inspiracija za lik Petrije bila je Milena Stefanović iz rudarskog naselja Ravna reka kod Ćuprije.
Priča o tragičnom životnom putu nepismene žene sa sela, o njenom životu sa trojicom ljudi koje je voljela. Njen životni put pun trpljenja, samoće, razočarenja, nadanja i ljubavi, prerasta u simbol čovjekove pobjede. U melodramsku priču, dosta konvencionalnih tokova, neposredno se umiješao život, a za njim i reditelj, dokumentarnost je preplavila većinu scena, spontanost i silina raznih atrakcija, slobodnih i psiholoških ispoljavanja u svim bojama jednog određenog mentaliteta i vremena, učinili su nekoliko bitnih zaokreta i svojim izazivanjem jednostavno uništili naraciju. Stvoreno je djelo potpuno slobodnog duha, u kome su se nedovoljno povezani događaji stopili u jedno čvrsto tkivo, a iz samih proizvoljnosti dobili smo snagu kojom je sve ovo postalo jedna izuzetna okolnost i pobuna vremena protiv konvencionalnosti i shvatanja jednog određenog morala. Sve što se našlo u filmu „Miris poljskog cveća“ može da se prihvati i kao određena pobuna, pa čak i kao alternativa u samom izrazu. Od svega je toga Karanović stvorio svoju subjektivnu i kreativnu pretpostavku za jedan sasvim novi i u znatnoj mjeri autonoman stil. U slikama koje su navirale u zamahu, sa puno konkretnosti, znakova, ali i aluzija, moglo se raspoznati nešto od svijesti tako uhvaćene realnosti. Kretanja u toj masi, na obali rijeke, nadomak grada, i postojanje jednog sasvim drugačijeg poretka stvari, nisu bila do te mjere stihijska da ne bi mogla ništa da objasne. Rediteljev podsmjeh je otkrivao saglasnost sa tom masom i njenom željom da svojom unutrašnjom snagom, instinktima, neostvarenim željama ili potpuno izvitoperenim i deformisanim strastima, ipak na neki način utiče na poredak u životu i sve ono što drugi mnogo organizovanije nastoje da održe ili postignu. U svemu tome bilo je i neke preodređenosti, farsičnosti, pronicljivosti, ali i skrivenih sumnji koje je tek trebalo razjasniti. U tom komešanju životnih tokova, osmišljavanju onoga što izmiče svakoj racionalizaciji i vrćenja u krugu apsurda, bilo je ipak svježine, neke neobične originalnosti, pokušaja da se pobjegne od ustaljenosti i otuđenosti i da se sve dovede u pitanje.(Nastaviće se)