Radisav Marojević bavio se temom: „Uvođenje unije u Srbiji u djelu Ljubomira Durkovića-Jakšića”. U ovom radu se govori o problemu unijaćenja kod Srba u periodu od 1840. do 1848. i daje se priključna ocjena današnjeg duhovnog stanja srpskog naroda.

„Borba za Njegošev zavjet Ljubomira Durkovića-Jakšića” bila je tema koju je obrađivao Miodrag Čizmović. „Povodom rušenja Njegoševe zavjetne kapele, gdje je Njegoš izričito zahtijevao da bude sahranjen, Ljubomir Durković Jakšić je pokušao da povede dokumentovanu borbu za očuvanje poslednje Njegoševe volje. Iako je nasilje trenutno izvojevalo pobjedu ostaje činjenica da su postojali ljudi koji su argumentovano i bez straha pokušali da se izbore sa pridošlim zlom”, stoji u sažetku rada.

Snežana Božanić i Vasilj Jovović priložili su rad na temu „Ljubomir Durković-Jakšić ‒ bibliolog i istoričar srpskog bibliotekarstva”. Ljubomir Durković Jakšić tokom svoje duge i plodne naučne karijere proučavao je veliki broj naučnih disciplina sa područja: književnosti, istorije, religije, prava, bibliologije (bibliografija, bibliotekarstvo, knjižarstvo), jezika, arhivistike i etnologije. Ovaj plodni naučnik veliku pažnju je poklanjao razvoju nauke o knjizi: istorija knjige, istorija srpskih biblioteka i istorija knjižarstva kod Južnih Slovena, i na tu temu napisao desetine radova, kao i veliki broj monografija.

Slobodan Boban Jokić imao je za temu „Ljubomir Durković-Jakšić kao istraživač bogoslužbenih knjiga”. Rad se bavi Durkovićevim istraživanjem bogoslužbenih knjiga više manastirskih i državnih biblioteka koje je obradio u svom dugogodišnjem radu. Osim popisivanja knjiga, sa velikim uspjehom bavio se njihovim istorijskim tokovima, nastajanjima, prepisivanjima, štampanjima, smještajem, seljenjima, ali i njihovim nestajanjima, stradanjima ili trajnim gubljenjima kroz razne istorijske tokove koja su zadesila i sami srpski narod kome su bile jedne od najvećih kulturnih i duhovnih vrijednosti.

Milić F. Petrović izlagao je na temu „Kapitalno delo o istoriji Pljevalja i susednih oblasti”. U radu se analizira značaj knjige Ljubomira Durkovića- Jakšića „Pljevlja i manastir Svete Trojice – borba protiv rasrbljavanja do oslobođenja od Turaka 1912. godine“. Analiza je pokazala da ova Durkovićeva knjiga predstavlja djelo neprolazne vrijednosti, te je do sada najdokumentovanija i najpotpunija knjiga o pljevaljskoj povijesti (i okolini) do 1912. kao srpskom središtu na širem prostoru, njegovim ljudima i pregnućima od ranog srednjeg vijeka pa do oslobođenja Osmanske uprave 1912. godine.

„Ljubomir Durković-Jakšić (1907‒1997)” bila je tema Tomaša Ćorovića. U radu se predočavaju osnovni biografski podaci o Ljubomiru Durkoviću-Jakšiću, kao i pregled tematskih oblasti kojima se ovaj naučnik bavio. Autor posebno apostrofira činjenicu da iako je Lj. Durković bio jedan od najškolovanijih Durmitoraca, samo je jedan njegov rad vezan za durmitorsko područje. Riječ je o tekstu „Sećanje na pale ratnike kod Pirlitora 1915“, u kome opisuje jedan tragičan događaj kome je kao dječak bio svjedok.

Pavle Lješković obrađivao je temu „Kolizija u poimanju crkveno-pravnog statusa Mitropolije crnogorsko-primorske u djelima dr Ljubomira Durkovića-Jakšića i episkopa dr Nikodima Milaša”. Baveći se tematikom crkveno-pravnog statusa Crnogorsko-primorske mitropolije, dr Ljubomir Durković-Jakšić dolazi do zaključka prema kojem ova eparhija Srpske pravoslavne crkve ni u jednom periodu svog istorijskog postojanja i trajanja nije imala samostalan status. Ovom se problematikom bavio i episkop dalmatinski dr Nikodim Milaš, koji je, za razliku od Durkovića, smatrao da je ova mitropolija od momenta ukidanja Pećke patrijaršije bila autokefalna. U ovom radu ćemo pokušati da vjerno prenesemo njihove stavove i objasnimo njihovu razliku.

Posljednji rad u Zborniku o Durkoviću Jakšiću jeste Aleksandra Vujovića „Dr Ljubomir Durković-Jakšić kao saradnik periodičnih publikacija Srpske pravoslavne crkve”. Dr Ljubomir Durković-Jakšić je tokom svog dugog i plodnog naučnog stvaralaštva objavio preko stotinu tekstova u časopisima i periodičnim publikacijama Srpske pravoslavne crkve. Svi ti tekstovi su nam značajna pisana građa i zaostavština za mnoge teme kojima se bavio – od bibliologije i bibliografije, do njegošologije, polonistike i istorije Srpske pravoslavne crkve. U ovom radu se daje osvrt na njegovu saradnju sa časopisima Srpske crkve koja je trajala od tridesetih godina prošlog vijeka, pa sve do devedesetih godina toga stoljeća.

(KRAJ)

---