Producentkinja filmske kuće „Libra”, autorka je dokumentarnih filmova o planinama u Srbiji, a prošle godine je premijerno prikazan i njen autorski film „Kanjon rijeke Jerme sa okolinom”, Ranka Velimirović, istinski je ponosna na film „Besmrtni poručnik u smrt sa osmijehom”, koji je posvetila ujaku Božidaru Žugiću, poginulom u Aprilskom ratu, čiji se spomenik nalazi na Đurđevića Tari. „Filmski zanat je ispekla” kod vrsnog profesora više od četiri decenije, uz supruga-reditelja Zdravka Velimirovića, dekana Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu, koji je odnjegovao mnoge talentovane studente, među kojima i reditelje Srđana Dragojevića, Darka Bajića i druge. Velimirović je režirao prvenstveno igrane filmove, uradio je osam igranih filmova. Njegov prvi film „Dan Četrnaesti” bio je prvi zvanični predstavnik Jugoslavije na filmskom festivalu u Kanu 1961. godine. Ranka je sa Zdravkom živjela 43 godine u braku, a tokom 13 godina poslije njegovog odlaska, inspirisana ljubavlju prema pokojnom suprugu, neumorno stvara. Po struci pravnica, ona je dovršila djela koja je on za života započeo i uspješno se upustila u avanturu filmskog stvaralaštva.
– Sve što je Zdravko radio, bilo je izuzetno. On se posvetio filmu, a ja sam bila osoba koja je to prihvatila sa ljubavlju. Niko mi nije naređivao šta da radim, ali sam po prirodi radna i sa zadovoljstvom sam preuzela brigu o svakodnevnom životu, tako da je Zdravko mogao samo da se bavi filmom i da ne diže uopšte glavu sa knjige, za koju je Srpska književna zadruga 2013. godine dobila nagradu kao izdavač godine.
– Dokumentarni film „Stari Crnogorci govore”, nastao je po Zdravkovoj zamisli. On je na listici zapisivao imena ljudi iz ranije emitovanih filmova („Na svetim vodama Lima”, „Morača, Rovca, Kolašin” i „Lovćen Vidokrug”. Poslije njegovog odlaska, 2006. godine sam izvukla određene inserte, od kojih sam napravila film u koprodukciji Libra-filma i RTS-a. Film „Slovo ljubve” smo radili zajedno, ja sam ga dovršila, a film „Carostavni darovi Nemanjića”, o crkvenom nasljeđu u Crnoj Gori, koji je Zdravko započeo i zajedno smo ga snimali, montirala sam poslije njegove smrti. Stavila sam Zdravkov tekst i završila ga 2007. godine, objašnjava ova izuzetno kreativna žena i dodaje da je dugometražni dokumentarni film „Zdravko Velimirović – život stvaraoca”, (96 minuta), baziran na igranom filmu, napravila je 2006. godine. U koprodukciji Jugoslovenske kinoteke i „Libra filma” emitovan je i dokumentarac „Zdravko Velimirović – lični stav” (2015) u kome on govori o dokumentarnom filmu.
– Sve što je zaostalo od njega, realizovala sam. Objavila sam knjigu „Cvetnik riječi i naziva” koju je izdao Interpres 2007. godine. Napravila sam je od Zdravkovih papirića gdje je zapisao imena, prezimena, toponime, veoma neobične nazive, koji su imali neko čudno sazvučje i značenje. Bilo je tu 15 kilograma papira sa rukopisom i time sam se dobro zabavila poslije njegove smrti, slagala sam sve to na format A-4, lijepila i izlijepila oko hiljadu strana. Sa time sam išla kod Draga Ćupića,uglednog lingviste, člana SANU i prijatelja Zdravkovog, on me je uputio na publicistu Dimitrija Janičića, koji je to azbukovao, objasnila je gospođa Ranka, koju smo sreli pri projekciji filmova „Nokturno za Kotor”, „Dobrodošli u kotorski Fjord”, „U spomen slavne Mornarice” i „Kako sačuvati grad” u Kotoru.
Na filmskom putu je i Mladen Velimirović, sin Zdravka i Ranke, koji je nakon studija na Pomorskom fakultetu u Kotoru, stekao i diplomu Filmske škole u Londonu. Njegovi dokumentarci „Monte Cattaro”, koji je posvećen Kotoru i „Zagarač – selo mojih predaka”, već su nagrađivani na festivalima u Solinu i u Rigi, a ekološki dokumentarac „Amorgos”, koji govori o grčkom ostrvu, ovih dana upravo je premijerno „zaplovio” u svijet filmskih festivala.M.D.P.


Filmom se odužio Boki i Crnoj Gori

-Zdravko je bio izuzetno pozitivan i dobrodušan čovjek, posebno je volio Kotor, poštovao je sve ljude- nije gledao ko je katolik, a ko pravoslavac. Nisu ga pominjali godinama, ne znam zašto. Tek sada, poslije 13 godina od njegove smrti, na inicijativu Kulturnog centra Kotor, napravljeno je jedno dostojno veče posvećeno ovom zaslužnom crnogorskom autoru, koji je dobio dvije Trinestojulske nagrade (za filmove „Lelejska Gora“ i „Zublja grahovačka“), što nije niko u Crnoj Gori. Samo o Kotoru je napravio pet kraćih i jedan dugometražni film i dobio Novembarsku nagradu grada Kotora 2002. godine i Nagradu Bokeljske mornarice, ističe Ranka Velimirović.

„Odloženo za sjutra”

Sad pripremam novu knjigu, koja se zove „Odloženo za sjutra“ gdje su na 350 strana eseji, tekstovi, pisma (Meši Selimoviću, Avala-filmu...), ilustrovani umjetničkim fotografijama Zdravka Velimirovića, nekoliko scenarija rađenih do 1960. godine, koji nisu bili nikad realizovani, među njima i „Marin Držić“ pisan na dubrovačkom dijalektu. Ona uskoro treba da izađe iz štampe u izdanju Srpske književne zadruge u Podgorici, kaže Velimirović u razgovoru za Dan.