Repertoarske politike u regionu su do sada često bivale određene ili „prvom tačkom statuta”, odrednicom „nacionalno” ili „narodno”, populističko, ili gradsko. Repertoare su najčešće bazirali na četiri stuba: klasika svjetska, klasika naša, savremena drama svjetska, savremena drama naša, čak nema toga da pozorište zove reditelja da predlaže tekst, temu, istraživanje, već je to jedna naslijeđena rutina, smatra teatrološkinja
Milena Dragićević Šešić, prof. emeritus FDU Beograd. Repertoarska politika, kazala je nedavno u Kotoru, na konferenciji „Moć kulture: politika i pozorište- sjećanje na kulturu”, mora da uzme u obzir cjelokupnu djelatnost teatra, različite vrste radionica, rasprava, oblika djelovanja, a toga u našim pozorištima ima veoma malo. Zapitavši se koliko u našim repertoarskim strategijama ima estetike brige, gostoljubivosti, solidarnosti, empatije, ona odgovara da su najviše empatije i solidarnosti kod publike izazvale predstave civilnog društva.
– Primijenjeni teatar ne spada ni u eksperimentalni, ni u amaterski, on je nova grana po sebi, koja je dobrano uticala i na repertoarske politike u nekim gradskim i narodnim teatrima. U toj kulturi, estetici solidarnosti, brige, empatije, brige za potlačene, egzilante, potčinjene, sve one koji su sprečeni čak i da ožale svoje najbliže, najveći uticaj u savremenom svjetskom pozorištu odigrala je i teorija i praksa
Agusta Boala. I dan danas ta praksa ima veliki uticaj, ističe uvažena profesorka.
Analizirajući najuspješnija rješenja prof. Dragićević Šešić je konstatovala da se ona formiraju i pod uticajem donatora, koji vrlo često zahtijevaju partnerstva. Veoma značajnim smatra intersektorska umjetničko-aktivistička patnerstva.
– Jako je važno za repertoarsku politiku i da učestvuje u kulturi sjećanja jednog društva, pogotovu što je kod nas na Balkanu to kritično pitanje, gdje je „zaborav kao sramotna tišina” ili „konfuzna tišina”, zaključuje Šešić.
– Potrebno je reafirmisati teatar – kroz javni prostor i javnu službu, ali istovremeno teatar mora da bude izazov kritičkom društvenom mišljenju, mora da bude izazov kolektivnom pamćenju, tj. da bude izazov „namjernom zaboravu”, ali da bude izazov i kolektivnoj imaginaciji: kako uključiti građansku maštu u ono što se na sceni stvara. Pozorište mora da postane jedna platforma za šire izražavanje i razvoj kreativnost apsolutno svih, da postane akter u razvoju lokalnog, regionalnog, nacionalnog, evropskog, globalnog civilnog društva. Nije to samo naš problem ovdje u regionu, mi vidimo da je danas i Evropa u krizi, da je populizam zahvatio cio svijet, smatra Šešić.
M.D.P.
Rad Petra Pejakovića zaslužuje doktorat– U našoj regionalnoj teatrologiji nedostaje očuvanje sjećanja na sve ono što smo do sada uslovno zvali alternativnim projektima, a jedan segment tih projekata odnosi se na primijenjeno pozorište. To što autori rade u domenu primijenjenog pozorišta (reditelji
Petar Pejaković i
Dragana Tripković, NVO „Atak”), to su stvari koje nekako teško ulaze u one oficijelne istorije pozorišta. Naša akademska obaveza bila bi da damo zadatak da se te stvari zabilježe i čuvaju, jer se arhiviraju institucionalne pozorišne predstave i one stoje kao građa za budućnost u pozorišnim muzejima, gradskim arhivima, a mi još uvijek nismo našli načina da čuvamo sjećanje na sve ono što je vaninstitucionalno. U tom smislu repertoarska politika, ako gledamo nacionalne sredine, ne može da se gleda samo kroz institucionalno, samo kroz velike festivale. Pejaković zaslužuje jedan doktorat da se napravi o njegovom primijenjenom pozorištu, jer ima 15 projekata koje treba istražiti procesno, a tu nije poenta samo umjetnički domašaj, nego upravo i ovo - koji su padovi, metodi... - sugerisala je Šešić.
)){kind=small}
