Re­to cen­tar za bes­plat­no li­je­če­nje i re­ha­bi­li­ta­ci­ju za­vi­sno­sti o dro­ga­ma, al­ko­ho­lu, ta­ble­ta­ma, ko­ji po­slu­je i u Tu­zi­ma, za Le­o­na Ob­ra­do­vi­ća, šti­će­ni­ka, pred­sta­vlja mje­sto gdje se mno­gi­ma po­mo­glo. On is­ti­če da je u cen­tru 13 go­di­na te da je is­pra­tio „bor­bu” mno­gih ko­ji su uspje­li u ozdra­vlje­nju i da­nas su ko­ri­sni čla­no­vi dru­štva.
- Glav­no sje­di­šte Re­to cen­tra je u Da­ni­lov­gra­du i po­sto­ji od 2007. go­di­ne, ali go­di­na­ma ima­mo i u Tu­zi­ma po­slov­ni pro­stor za pro­da­ju po­lov­nog na­mje­šta­ja i sav no­vac pri­ku­pljen ta­ko ide za li­je­če­nje za­vi­sni­ka. To i je­ste su­šti­na da se fi­nan­si­ra­mo od svog ra­da, da do­pri­no­si­mo dru­štvu, ta­ko da mi ra­di­mo se­lid­be, či­šće­nja, pa nam lju­di da­ju te po­lov­ne stva­ri ko­je su im vi­šak, a mi ih po­pra­vi­mo, pre­pra­vi­mo, pro­da­mo i ta­ko za­ra­đu­je­mo. Ono što je­dan zna uči dru­gog i ta­ko pro­vo­di­mo kva­li­tet­no vri­je­me i po­sta­je­mo svje­sni da ko­ri­sti­mo ovom dru­štvu. U Da­ni­lov­gra­du ima­mo far­mu svi­nja, ko­ka no­si­lja, sto­lar­sku i me­ha­ni­čar­sku ra­di­o­ni­cu. Za sva­kog ima po ne­ka za­ni­ma­ci­ja - pri­ča Ob­ra­do­vić.
On is­ti­če i da ni­je la­ko pro­ći pro­gram u tra­ja­nju od go­di­nu i po do dvi­je go­di­ne, po­go­to­vo ako se osta­ne u mje­stu oda­kle su.
- Do sa­da je kroz naš cen­tar pro­šlo si­gur­no oko 300 ko­ri­sni­ka, me­đu­tim taj dvo­go­di­šnji pro­gram ni­je la­ko iz­dr­ža­ti, po­seb­no ako se kre­će­te u is­toj sre­di­ni sa istim lju­di­ma, za­to ih če­sto ša­lje­mo za Split ka­ko bi sve bi­lo učin­ko­vi­ti­je. Mi za­pra­vo vi­še ra­di­mo na du­hu ne­go na tje­lu jer se ov­dje uči­mo ka­ko ži­vje­ti, po­na­ša­ti se, uči­mo čo­vje­ka šta zna­či ima­ti is­pu­njen ži­vot jer kad je čo­vjek za­do­vo­ljan i is­pu­njen on­da on do­bi­je sna­gu i di­sci­pli­no­van je. Do sad je oko 300 lju­di pro­šlo kroz cen­tar i ko je uspio u iz­li­je­če­nju on osta­je i da ra­di sa na­ma ko ni­je, on nam se ni ne ja­vi. Vje­ro­vat­no zna­ju šta bi­smo im re­kli. Na pod­ruč­ju Cr­ne Go­re tre­nut­no ima­mo oko 15-ak šti­će­ni­ka.U sva­kom slu­ča­ju, sva­ki iz­li­je­čen čo­vjek je ve­li­ki plus ko­ji tre­ba is­ti­ca­ti uvi­jek i svu­da- iskren je Ob­ra­do­vić.
On je pod­sje­tio i da je Re­to cen­tar naj­pri­je za­po­čeo svoj rad u Špa­ni­ji 1984. go­di­ne, da ga je po­kre­nuo Ame­ri­ka­nac ko­ji je ho­da­ju­ći Špa­ni­jom pri­mje­ći­vao lju­de ko­ji­ma je tre­ba­la po­moć i po­že­lio je da im na ne­ki na­čin iza­đe u su­sret.
- Ti lju­di su ga zna­li i po­kra­sti i pre­va­ri­ti ali im je on opet po­ma­gao, i on­da je to jed­nom čo­vje­ku za­pa­lo za oko i sve je po­če­lo da ima smi­sla. Ka­sni­je, 1993. go­di­ne Re­to cen­tri su za­ži­vje­li i na pod­ruč­ju Bal­ka­na, a u Cr­noj Go­ri cen­tar za­po­či­nje sa ra­dom 2007. go­di­ne - is­pri­čao je Ob­ra­do­vić.
S.R.