NIKŠIĆ – U organizaciji UBNOR-a i antifašista Nikšića u saradnji sa Narodnom bibliotekom ,,Njegoš” u Gradskoj kući u Nikšiću upriličen je omaž porodici Obrena Kovačevića. O ovoj istaknutoj porodici, koja je dala ogroman doprinos NOR-u, govorili su Branko A. Koprivica, Slobodan Bato Mirjačić i Dragan Mitov Đurović. Tom prilikom je Milji Kovačević - Pejović, kćerki Obrenovoj, uručeno boračko priznanje Jubilarna medalja, najviše priznanje SUBNOR-a i antifašista Crne Gore u znak sjećanja na njenu poštovanu porodicu i njen veliki doprinos jačanju antifašizma i čuvanju uspomena na tekovine NOR-a i revolucije.
Slobodan – Bato Mirjačić, predsjednik OO Nikšića UBNOR-a i antifašista, naglasio je da Crna Gora obiluje ratnim grozotama, pogibijama i strada­nji­ma ve­li­kog bro­ja čla­no­va, a me­đu nji­ma su i po­ma­lo za­bo­ra­vlje­ni Ko­va­če­vi­ći iz Cr­kvi­ca.
- Tri si­na Obre­no­va su po­gi­nu­la: Ra­do­van, na­rod­ni he­roj, Dra­go i Gli­gor, Mi­li­vo­je, ge­ne­ral i no­si­lac ,,Spo­me­ni­ce”, kao i otac Obren i maj­ka Sa­va, se­stra Mi­le­va, Zo­ra, Ra­do­va­no­va že­na i Je­le­na bo­rac od po­čet­ka ra­ta. Pri­mjer po­ro­di­ce Obre­na Ko­va­če­vi­ća je do­bra pri­ča ko­ju tre­ba po­na­vlja­ti kao i nji­ma slič­ne - ka­zao je Mir­ja­čić.
Bran­ko A. Ko­pri­vi­ca, no­vi­nar i pu­bli­ci­sta, is­ta­kao je da je Mi­lja Ko­va­če­vić-Pe­jo­vić, is­tak­nu­ti i uzor­ni član UB­NOR-a i an­ti­fa­ši­sta i da se od sr­ca i is­traj­no za­la­že za nje­go­va­nje tra­di­ci­ja NOR-a i ostva­ri­va­nje pro­gram­skih ci­lje­va i za­da­ta­ka cr­no­gor­skih bo­ra­ca i an­ti­fa­ši­sta.
- Sko­ro svi čla­no­vi po­ro­di­ce Obre­na Mr­đe­no­va Ko­va­če­vi­ća ušli su za ži­vo­ta u pje­smu i le­gen­du. Obren je uče­stvo­vao u bor­ba­ma na Go­ra­ždu, Ro­ga­ti­ci i Moj­kov­cu. Na kr­va­voj Boj­noj Nji­vi do­ži­vio je stra­da­nja i po­gi­bi­ju ko­man­da­na­ta Lu­ke Vu­ji­si­ća i Šće­pa­na Ko­va­če­vi­ća, a on je uspio da pre­ži­vi no­se­ći ra­nje­ni­ka na le­đi­ma. Sa Moj­kov­ca je do­šao u rod­ne Cr­kvi­ce. Tu su mu švap­ski oku­pa­to­ri za­pa­li­li ku­ću, a nje­ga po­ve­li u rop­stvo, u zlo­gla­sni Bol­do­ga­son, u ko­me je tam­no­vao 27 mje­se­ci. Po do­la­sku iz rop­stva ži­vio je u Cr­kvi­ca­ma sve do pro­lje­ća 1924. go­di­ne, ka­da se uz po­moć svog ro­đa­ka zna­me­ni­tog Ni­ko­le Bla­go­je­va Mi­za­re, ta­da ko­mu­ni­stič­kog po­sla­ni­ka u Be­o­gra­du, sa po­ro­di­com pre­se­lio u se­lo Gor­ni­čet kod Đev­đe­li­je, sa 40-tak po­ro­di­ca iz Ru­di­na, Ba­nja­na, Pi­ve i Drob­nja­ka. Sa so­bom je po­veo su­pru­gu Sa­vu i ma­lo­ljet­nu dje­cu – Ra­do­va­na, Mi­la­na i Mi­le­vu i po­ro­di­cu bra­ta Mar­ka – nje­go­vu su­pru­gu Cvi­je­tu Te­pav­če­vić i dje­cu – Pa­vla, Pa­vu i Je­le­nu. Tu su ži­vje­li do kra­ja ju­na 1941. go­di­ne ka­da su pod pri­ti­skom bu­gar­skih fa­ši­sta bi­li pri­mo­ra­ni da se sa još 44 cr­no­gor­ske i her­ce­go­vač­ke po­ro­di­ce pre­se­le u Ja­bla­ni­cu, u Ju­žnu Sr­bi­ju. U no­voj sre­di­ni, u Ja­bla­ni­ci, svi od­ra­sli čla­no­vi po­ro­di­ce Obre­na Ko­va­če­ve­ća i bra­ta mu Mar­ka sta­li su u red bo­ra­ca za slo­bo­du. Bo­je­va­li su od Sta­re pla­ni­ne, Ra­da­na i Ko­pa­o­ni­ka do Dur­mi­to­ra i Tre­ska­vi­ce. O nji­ma su na­pi­sa­ne knji­ge, pje­sme, aneg­do­te i sje­ća­nja, ka­zao je, iz­me­đu osta­log, Ko­pri­vi­ca.
Tom pri­li­kom Dra­gan Mi­tov Đu­ro­vić je na­gla­sio da je Mi­lja svi­je­tli iz­da­nak svo­je po­ro­di­ce te da na sr­cu no­si ve­li­ki ka­men bo­la i sje­ća­nja, ali u nje­nim oči­ma mo­ra da bu­de ve­li­ka sna­ga, jer ako jed­na ku­ća za­slu­ži da je po­štu­je isto­ri­ja on­da su ima­li ra­šta i ži­vje­ti po­ro­di­ca Obre­na Mr­đe­no­va Ko­va­če­vi­ća.
- I sve ku­će par­ti­zan­ske Ko­va­če­vi­ća iz Gra­ho­va su so i hljeb na­še slo­bo­de, na­ših da­na da­na­šnjih, na­še Cr­ne Go­re i na­še bu­duć­no­sti. Vri­je­me bri­še mno­ge tra­go­ve ali osta­je sje­ća­nje i po­što­va­nje. Tra­go­vi Dru­gog svjet­skog ra­ta ili 30 hi­lja­da onih ko­ji su oti­šli u le­gen­du ili 60 hi­lja­da dje­ce ko­ja su osta­la bez ro­di­te­lja, po­red osta­log, je ne­što što je ugra­đe­no u no­vu Cr­nu Go­ru, što je bi­lo i osta­lo ugra­đe­no u pro­sto­re na­še ne­ka­da­šnje do­mo­vi­ne Ju­go­sla­vi­je či­jom ši­ri­nom su pro­su­te ko­sti cr­no­gor­ske i nik­šić­ke. U Dru­gom svjet­skom ra­tu Cr­na Go­ra se s pra­vom zo­ri ku­ćom Ko­va­če­vi­ća iz Gra­ho­va, ka­zao je Đu­ro­vić.
Mo­de­ra­tor­ka ve­če­ri bi­la je Ana Pe­jo­vić. Ona i Ivan Lje­ško­vić či­ta­li su od­lom­ke iz knji­ga ,,Cr­na Go­ra ze­mlja če­mer­na” od Đa­ko­ma Sko­ti­ja, dok je Zo­ran Džik­nić ot­pje­vao dvi­je pje­sme.
L.N.


Za­hval­nost prot­ka­na emo­ci­ja­ma

Za­hva­lju­ju­ći se na vi­so­kom pri­zna­nju Mi­lja Ko­va­če­vić - Pe­jo­vić is­ti­če da je bi­la za­te­če­na sa­zna­njem da op­štin­ski od­bor UB­NOR-a i ani­fa­ši­sta Nik­šić že­li da po­sve­ti ve­če sje­ća­nja na ži­vot i dje­la po­ro­di­ce Obre­na Ko­va­če­vi­ća, nje­nog oca.
- To je kod me­ne uz­bur­ka­lo emo­ci­je i sje­ća­nja na mo­je ro­di­te­lje, mo­ja če­ti­ri bra­ta i dvi­je se­stre ko­ji ni­je­su vi­še me­đu na­ma. Do­bro pam­tim da su čla­no­vi mo­je po­ro­di­ce sva­ki za se­be no­si­li uspo­me­ne i bol­na sje­ća­nja ne op­te­re­ću­ju­ći me. Maj­ku pam­tim sa­mo u cr­ni­ni, ali bez uz­da­ha i pla­ča pred dru­gi­ma. Ta­kvo nji­ho­vo no­še­nje bo­la za naj­bli­ži­ma uči­ni­lo je da sam ma­lo sa­zna­la o mo­ja tri bra­ta ko­ji su po­gi­nu­li, a ko­ja ni­je­sam upo­zna­la- ka­za­la je Pe­jo­vić.