Uz tvrdnju da se beranska privreda nalazi u kolapsu, iz odbora Socijaldemokratske partije su od Vlade Crne Gore i lokalne uprave zatražili da se formira komisija koja bi imala zadatak da doprinese „rasvjetljavanju pljačkaških privatizacija fabrika na Rudešu”. Iz SDP-a su dali preporuke na osnovu kojih bi ta komisija trebala da preduzme odgovarajuće radnje.
– Komisija treba da od Privrednog suda zatraži da objavi kompletnu dokumentaciju vezanu za postupak stečaja i privatizacije beranskih preduzeća koja su uspješno radila za vrijeme socijalizma. Takođe, od Vlade Crne Gore i skupštinskih nadležnih tijela treba da se izdejstvuje da se urade revizije postupka privatizacije u većini kompanija. Komisija bi imala i zadatak da od tužilaštvo zahtijeva da konačno utvrdi odgovornost pojedinaca za uništavanje fabrike i otuđenje državne imovine – naveo je predsjednik beranskog odbora SDP-a Mirko Pavićević. On je naglasio da je pogubno što su bivše beranske fabrike, koja su svojevremeno upošljavale na hiljade radnika, skoro tri decenije, ostavljena na milost i nemilost zubu vremena. Kazao je da postoje opravdane sumnje da je prilikom prodaje fabričkih pogona, čiji je država bila vlasnik, bilo nedozvoljenih radnji i da bi zbog toga neko trebalo da odgovara. Istakao je da je poslije zatvaranja fabrika primjenjivan poguban obrazac privatizacije, koji nije karakterističan samo za Berane već za čitavu Crnu Goru. Pavićević naglašava da vlasnici koji su kasnije kupovali imovinu fabrika nijesu imali za cilj da pokrenu proizvodnju, nego da za sebe ugrabe protivpravnu korist.
– Od svih bivših preduzeća trenutno se jedino u Rudniku mrkog uglja i Vojnoj fabrici na Polici odvija proizvodnja, dok su svi drugi pogoni otišli u staro gvožđe. Očigledno je da je računica novih vlasnika fabrika bila jasna. Brojni izvještaji i raspoloživa dokumetacija ukazuju da su kompanije prodate po deset puta manjoj cijeni u poređenju sa stvarnom vrijednošću imovine. Obnavljanje proizvodnje im od samog početka nije bilo u planu, iako je to osnovni razlog privatizacije preduzeća. Sa kupljenim kompanijama, tj. njihovom imovinom, novi vlasnici su imali i ostvarili drugačije planove. Neke djelove imovine su prodali i unovčili dok su na ostatak stavili hipoteke za kredite koje ne vraćaju. Na ovaj način novim vlasnicima ne samo da se vratio ukupan iznos kupoprodajne cijene već i milionska dobit, što je kompanije dovelo do potpunog uništenja. Za to vrijeme državni organi niti su insistirali na sproveđenju obaveza definisanih ugovorima o privatizaciji niti su preduzimali mjere da spriječe otuđivanje imovine – tvrdi Pavićević.
On naglašava da je Fabrika Celuloze i papira koja je kasnije jednim dijelom preimenovana u „Beranku”, tipičan primjer pljačkaških privatizacija u Beranama.
– U junu 2004. godine je izvršen popis imovine „Beranke” i prema zapisniku popisne komisije, vrijednost imovine „Beranke” je bila preko sedam miliona eura. Dva mjeseca nakon popisa imovine organizovano je prvo javno nadmetanje za prodaju „Beranke” za 2,2 miliona eura koje nije uspjelo. Krajem avgusta je organizovana i druga licitacija za prodaju ove fabrike čija je početna cijena sada bila smanjena na 1,7 miliona eura. Ni ova licitacija nije uspjela jer nije bilo zainteresovanih kupaca. Početkom iste godine je organizovana i treća licitacija na kojoj je „Beranka” prodata po početnoj cijeni od 999.573 eura jedinom ponuđaču preduzeću „Tigoinpeks“ iz Beograda, čiji je vlasnik Radoje Gomilanović. Raspoloživa dokumentacija ukazuje da je Gomilanoviću ugovorom, sem nekretnina, prodata sva infrastruktura, oprema, pokretna imovina i zalihe koje su se nalazile u fabrici u trenutku prodaje. Vidi se da mu je prodato preko 273 hiljade m2 zemljišta, 28 hiljada m2 pripadajućih objekata kao i pet stanova u Beranama. Uz to Gomilanović je od države dobio brojne olakšice i podsticajne stimulanse, no sve to nije pomoglo da se u bivšim Celulozinim pogonima organizuje neka kontinuirana proizvodnja, što jasno ukazuje da je u pitanju bila klasična pljačka državne imovine – zaključuje Pavićević.D.J.


„Polimka” prodata za jedan euro

Iz odbora SDP-a tvrde da su skoro sve beranske fabrike nakon neuspjelih licitacija i fingiranih procedura prodate po bagatelnim cijenama.
- Čuvena fabrika kože „Polimka“ svojevremeno je prodata za jedan euro. Imovina Ciglane nakon stečaja je procijenjena na oko milion i po eura, ali je na kraj nakon dvadesetak neuspješnih licitacija, otuđena za 145.000 eura. Imovina „Gumiga“, poslije desetak neuspjelih pokušaja, prodata je putem javnog nadmetanja na ročištu zakazanom u Osnovnom sudu za samo 128.378 eura, iako je na prvoj licitaciji cijena iznosila 975.290. eura. Posebnu priču zaslužuje preduzeće Agropolimlje čiju su milionsku imovinu moćnici prigrabili bez ijednog uloženog centa. Slično je i sa ostalim beranskim preduzećima koja su se našla u posjetu onih koji su prilikom otuđenja putem prevara maksimalno obezvređivali njihovu imovinu – istakli su iz Opštinskog odbora SDP-a.