-Piše: Vuk Vuković

„LAUNCHPAD“ – iPad je lansirao novu seksualnu igricu: ekran sa simulacionom vaginalnom rupom koja služi pospješivanju virtualno-erotske komunikacije i njenom maksimalno nasilnom uživljavanju.
Slika koja se uz pomoć mašinskog dodatka preslikava na stvarnost radeći na stvaranju dimenzije koja sprovodi asocijalizaciju polarizacije. Učesnici se prikopčavaju i počinje online ljubavni delirijum. Opet digitalna higijena na djelu: čipovanje tijela (nalik EKG kontroli), nagona, fantazmi... Poput akvarijuma iz doba Jure naseljenim u poslovnim prostorima, ovdje dobijamo seks u stalnom saobraćaju, kanalnom cirkulisanju. Ako već pripadamo eri supermarket-ideologije, zašto ne bismo dobili i računarsku mogućnost onanisanja, kiberpentriranja u isti taj mašinski sunđer.
Čatovanje prožeto erotskom aromom, jer je uvijek već virtualno u zoni prekoračenja, opscenosti, bilo da je u pitanju biznis ili sajber perverziranje.
Konekcija: higijena nije više praktični odnos prema tijelu koje se uzaludno ali time ništa manje neophodno održava, sada je to perverzni performans statusa koji projecira želju prema diktatu spoljašnosti, prema digitalnom dignitetu, kao da je Ego dio svijesti a ne samô biće svijeta.
Paket ljubavi sa sto-posto seksualnim ekstra dodacima. Više nije potreban objekat želje koji se fantazira, sada je tu sasvim plastični anatomski priručnik, sajt, fetišni izbor sa svim mogućim dopunama, ekransko kliktanje kao demonstriranje samodovoljnosti koja se do kraja mračno intimizuje. Mreža, dakle, pruža totalnu zaštitu od stvarnog grijeha, virusa, side.
„Kompanija je, naime, ove nedjelje lansirala „Launchpad“, koji omogućuje korisnicima ovog gedžeta oblikovanog kao baterijska lampa i sa gornje strane sličnog vagini da ga priključe na iPad da bi se „potpuno uživjeli“ u ono što gledaju.“ (Vikipedija)
Stvar je, ako dobro razumijemo, u prenosu koji je stvarniji od stvarnog, a opet skriven od tijelesnog, nedodirljivo samodovoljan, voajerski, koji ukida seks (ono je aplikacija seksa, mrtvo seksa, „transcedentalno“ seksa) i na taj način odaje puno priznanje lakanovskoj definiciji o nepostojanosti seksa kao takvog.
Odajući se ekransko ledenom identitetu, korisnik se predaje konekciji na samog sebe; objekat nije više onamo, sada je to jedna preseljena kabina, plomba, koja omogućava da se želja nijednog trenutka ne odvoji, podvoji, ne preusmjeri na drugog. Ova sprava je jednačenje nesvodivog pola time što je kôd dvopolnog preobraza.
Gotovo je neodredljiv seksualni sadržaj, jer je riječ o razlici, želji koja odbija mehanizaciju pražnjenja i uniformisanost fantazmatskog transfera. Ako seks nije zacijelo smješten u zadatku rasplođavanja, onda ova igrica, sprava, ekran-pol-naprava, nije nastala kao proteza seksa radi, koliko je to proizvod sluđivanja prenosa, mogućnosti pauziranja, komande koja je neodvojiva od više nego zavodljive strukture moći.
Masturbiranje u opcijama jeste vrhunska draž, napetost, operacija koja programira iznova sve detalje putem zaleđene slike koja se dijeli na svaki pojedinačni trenutak odvraćajućeg angažmana.
„Jedni od tih „perverznih“ izbrisali su takoreći polnu razliku iz svog programa. Samo isti pol može izazvati njihove seksualne želje; drugi pol, naročito njegovi polni organi, za njih uopšte nije polni objekat, u krajnjim slučajevima čak je predmet odvratnosti.“ (Frojd – „Čovječi seksualni život“)
Bilo je riječi o fiksaciji za vlastiti pol, o falokratiji kao opčinjenošću moćnim dodatkom, samom vertikalnom idejom, međutim, u ovom fenomenu susrećemo seks koji je u biti bespolan. Tačnije rečeno: falokratija je ideologija koja ljubavi sa vlastitim polom u relaciji koja postaje bespolna.
Taj super režim higijene, zdravlja, kondicije, ta dinamika umjetnosti i sporta, rata i mode, doprinijela je nastanku ovog mastrubatorskog poslovanja tijela bez pola, budući da je tableta odavno regulator psihičkog stanja, zašto igrica ne bi bila idealna fantazma brisanja i upisivanja novog (praznog) pola.
Radikalno odstupanje od stvarnog, ali i visoka ekonomija ekološkog! Prostor ljubavi sada je mali ekran, okretljiva slika pristupačna svim uglovima, set dodataka koji donosi zvuk (obratiti pažnju na muzički izbor u pornografskim filmovima; uvijek je to elektronski zvuk, industrijal, trens, pa i noiz: trening mišićavog demonizma u odnosu snagâ, tijelo koje se putem tetovaža poistovjećuje sa automobilom, idejom opšte mašinerizacije, itd.), boja, fotografija, traveling u anatomiji koja je potpala frankeštajnovskom seciranju i kolažiranju. Upravo tako: nacistička privatizacija krvi!. U ovom slučaju, pak (osim centralizacije Istorije kao samog čina falokratije), vlastiti pol dođe kao bonus u bespolnom traganju mentalnog onanisanja u praznom.