- Autor: Srđan Nonić

Već neko vrijeme unazad, usled političkog djelovanja i svega što sam radio sa saborcima i građanima, imao sam razne komentare na sve te aktivnosti. Potpuno je legitimno da se nekom sve to sviđa ili ne, da kritikuje i pohvaljuje, pa čak je i legitimno da ne shvataju šta se radi, mada to zadnje najviše govori o percepciji realnosti u kojoj živimo od strane tih ljudi.

Meni je drugi fenomen bitan u cijeloj priči, koji sam slučajno čuo u komentaru jednog sociologa na stranoj televiziji i momentalno mi napravio mini epifaniju.

Naime, on je objasnio kako se rad centralnog nervnog sistema (CNS), konkretno neurona i sinapsi, mijenja kad je neko na vlasti, pa je samu vlast poistovjetio sa virusom koji napada CNS. I sa medicinske strane čovjek je taj fenomen sagledao izuzetno dobro i kreativno, možda je čak i pogodio. Meni je lično još jedan fenomen interesantan u svemu tome. Prateći rad javne uprave u Srbiji, naročito u lokalu, primijetio sam da postoji „Stokholmski sindrom“ jednog dijela radnika i glavešina koji su direktno upleteni u mrežu zloupotreba institucija u insteresnoj sferi politike i kriminala. Taj sindrom se manifestuje odbranom svih institucija od strane radnika, i to onih koji su najmanje krivi za stanje u kom se nalazimo, ali koji očigledno sjede u tom vozu, koji je pogrešan i čije su sve stanice pogrešne.

Taj „politički Stokholmski sindrom“ je u stvari posledica promene svijesti posle dugog niza godina „rada“ u javnom sektoru, gdje se velika većina ne bi snašla na slobodnom i privatnom tržištu rada, u proizvodnji i sektoru usluga. Da li je to odbrana teritorije po životinjskom i drugarskom principu ili su oni svjesni činjenice da su i oni u kompoziciji voza koji nas nigdje i ne vozi, to ne znam, mada sumnjam da bi priznali.

Naravno da u svim tim preduzećima i lokalnoj samoupravi rade dobri ljudi, pošteni, poznavaoci struke i prava, ali oni se najmanje pitaju. Pa tako po opštinama, javnim preduzećima, ustanovama, gradskoj upravi i svim ostalim djelovima imamo ljude koji se gnušaju svega što se radi, a sjede tu jer je takvo stanje.

Insteresantno je da ta podjela društva, koja je imperativ ove diktatorske vlasti, kao nuspojavu ima i ovu podjelu koju sami ljudi prave. Što je dio javne uprave bahatiji i nedodirljiviji, to su podjela i otuđenost izraženiji. Nadmenost u nekim preduzećima, kao i otuđenost od života običnog građanina je izraženija više nego ikada.

Da vam Vučić živi i vlada vječno, posle njega neće više biti podjela, straha. Neće biti nedodirljivih, uvešće se odgovornost pojedinačna i institucionalna.

Kao što jedan moj prijatelj koji cijelog života kuburi sa poslovima u privatnom sektoru voli da kaže: Jedno godinu dana bi sve iz javnog sektora prebacio da rade privatno, da se opuste malo i prožive, ne da se zlopate po opštinama…

Mislim da je svima jasno šta bi se tada desilo. Odavno smo zreli za jednu reorganizaciju, ali ako ikad dođe do toga, ukoliko želimo kao država i društvo da preživimo, biće bolno po sve, ali neophodno…

www.koreni.rs

---