-Piše: Borivoje Ćetković

Razbijanje Jugoslavije 1991.- 1992. godine, sankcije OUN koje su Srbiji i Crnoj Gori uvedene maja 1992. i oružana agresija NATO saveza marta 1999. godine teško su pogodile privredu i društvo Srbije, od kojih se nije mogla oporaviti.

Uvedena je potpuna ekonomska, politička, kulturna, sportska i svaka druga blokada Srbiji, što je imalo teške socijalne posledice ne samo za privređivanje, nego i za društvene odnose. Prema mišljenju akademika Mihaila Markovića, filozofa međunarodnog ugleda, Srbija je izdržala sankcije, ali su posledice bila katastrofalne, dovele su do stvaranja „veoma raslojenog društva- s krajnjom bijedom na jednom polu i elitom prebogatih i bijesnih na drugom. To će se na kraju pokazati kao jedan od bitnih uzroka sloma socijalističkog projekta kod nas... Uskoro posle početka blokade javilo se jedno zlo: galopirajuća inflacija”.

(Marković, „Juriš na nebo”, knjiga druga, Prosveta, Beograd, 2008: 342, 343.)

Ovo su, uz poznati stav Jeljcinove Rusije prema Miloševiću, i ubrzanu obnovu privredne infrastrukture koja se loše odrazila na život građana, bile otežavajuće okolnosti da Milošević i dalje ostane na čelu Srbije, a povoljna prilika da se ostvari dobro osmišljeni plan u Vašingtonu o njegovom rušenju. Ono što NATO nije uradio tomahavcima, uradili su Ameri sa 70 miliona dolara izdvojenih iz njihovog budžeta za rušenje jugoslovenskog predsjednika, namijenjenih ne samo DOS-u već i potkupljivanju njegovih najbližih saradnika. Ne veli se u Srbiji džaba: para vrti gdje burgija neće. Američki ambasador Montgomeri i njegov britanski kolega Kraford, dokazani eksperti u organizaciji državnih udara, dali su se uoči izbora na posao: izabrali su vođu DOS –a koji će se suprotstaviti Miloševiću. Bio je to dr Vojislav Koštunica, lider tada male partije DSS- a, lično pošten političar i afirmisani srpski nacionalista, zakleti protivnik Jugoslavije - mogao je da okupi nacionalistički opredijeljeno biračko tijelo. Dakle, oni koji su podržavali Miloševića na Kosovu 1989. godine rušili su ga 2000. godine... Rušili su, kako su govorili 5. oktobra, komunizam u Srbiji. I naš je gospodar pripomogao, koliko je mogao, a mogao je dosta uz američku pomoć, da se svrgne Milošević- bilo je to za njega pitanje slobode ili odlaska u Spuž.

O pljački i paljenju Savezne skupštine (da se ne bi ponovo brojali glasački listići, jer Koštunica nije imao 50 odsto glasova birača) bilo je dosta govora, ali nije posvećivana dužna pažnja iznosu od 70 miliona dolara koje je Vašington uložio u izbore 2000. godine.

Milena Arežina, predsjednica Privrednog suda u Beogradu i član SIK-a, u knjizi „Moć prevare, dan izdaje”, dokumentovano je progovorila o dolarima datim za rušenje predsjednika SRJ, o neustavnom i nezakonitom prekrajanju rezultata saveznih izbora, o sablasnom krugu oko Miloševića, o višestrukoj izdaji i izbornom zločinu, o dodvoravanju njegovih nabližih saradnika DOS- u. Poduži je njihov spisak- Milutinović je u tome bio prvi. Ova hrabra, istinoljubiva žena saopštila je da su američkim dolarima, namijenjenim DOS-u, potkupljeni i najvažniji ljudi u policiji, vojsci, sudstvu. I kakva sramota, o tome nijesu govorili članovi SIK-a - govorili su međunarodni posmatrači. DOS je morao biti eliminisan iz izbornog postupka, jer je bio finansiran spolja, mada u zakonima nije postojala nijedna odredba koja bi sankcionisala one političke stranke koje pomažu njihove strane gazde.

DOS je jedna od najmizernijih grupa koja se ikada upetljala u istoriju Srbije. Dočepavši se vlasti, srušili su „komunizam”, sproveli su tzv. „tranziciju”, pokrali i rasprodali svu društvenu imovinu, razorili sve velike privredne sistme, stvorili dvoslojno latino- američko društvo masovne bijede za većinu stanovništa, ponovili Radovanjski lug- za dolare su predali i prodali Slobodana Miloševića haškom nazovi sudu. Danas od te, nekada moćne koalicije, imamo jadne ostatke, bez značajnije strane podrške, pa zato Vučić, koji je nastavio njihovim neoliberalnim putem (zasad prihvatljiv za Zapad), može da priča šta hoće i, što je još gore, da vlada kako hoće. Red je da i Srbija ima svoga gospodara, kada ga Crna Gora ima 30 godina.

---