-Piše: Prof. dr Božidar M. Bojović

Jedan od najbolje obaviještenih političara opozicije, gospodin Dritan Abazović, upozorio je na „kontrolisani konflikt“ kao epilog političke krize u Crnoj Gori, planiran u domaćim i stranim centrima moći. Bez obzira na to što je gospodin Abazović, sasvim razumljivo, načinom saopštavanja tako značajne informacije pokušao da umanji njenu aktuelnost, rizici i slutnje koje ona sa sobom nosi ne mogu se prikriti. Istina se mora znati! Crna Gora se nalazi u dubokoj političkoj, ali iznad svega u moralnoj, etičkoj i ekonomskoj krizi. U raspolućenoj, socijalno raslojenoj, osiromašenoj i poniženoj Crnoj Gori svaki „kontrolisani konflikt“ znači rizik od najpogubnijeg stradanja u njenoj istoriji. To, nema šta da se krije, znači mogući građanski rat.

Čovjek koji je generator svih stradanja Crne Gore tokom poslednjih 30 godina, pa, mogući kreator i ovog scenarija, u tom „kontriolisanom konfliktu“ proglasio bi sebe, uz pomoć NATO-a, braniocem Crne Gore i njene državnosti. To što on ne bi branio državu, nego svoje nezakonito stečeno bogatstvo i spasavao se od odgovornosti pred institucijama buduće pravne i slobodne države, za njega, kao vrhunskog konvertita i obmanjivača, ne bi bio problem. Ne bi mu bio problem ni da dobije logističku podršku NATO-a i zapadnih centara moći čiji je bezumni izvršilac zacrtanih planova. Tragično po Crnu Goru, bilo b to što bi narod koji bi mu pružio podršku, vjerujući njegovim lažima da brani državu, stradao ne braneći državu, nego onog koji udara na temelje njene državnosti i duhovnosti. I zato sam tog čovjeka davno nazvao istinskom nesrećom Crne Gore jer je nesrećni talac bezdušnih moćnika Zapada. Kao bezbožnik, neznaven da spozna antejsku snagu duhovnosti i nacionalnog bića naroda kojeg progoni, potcjenjuje i ponižava, oskudnog obrazovanja, te ne poznaje suštinu nastanka i opstanka države koju pustoši u tuđem, ali i svome naumu, sada je udario gdje nikad niko nije smio i zasjekao tako duboko što nijedan zdravorazuman čovjek ne bi uradio. Da nije takav, morao bi znati da istorija Srpske pravoslavne crkve, njenih Mitropolije crnogorsko- primorske, ali nezaobilazno i eparhija Mileševske, Budimljansko- nikšićke i Zahumsko - herecegovačke, istovremeno je nerazdvojiva istorija srpskog naroda i temelj duhovnosti i državnosti Crne Gore. Udar na Srpsku pravoslavnu crkvu je udar na duhovnog i državotvornog neimara, koja je pri osvajačkom udaru Turaka sabirala jednorodni narod sa Nahijskom Crnom Gorom, naslednikom zetske državnosti (ne crnogorske, jer Crne Gore kao države još nije bilo). Bez te sabornosti jednorodnog naroda plemena Bjelopavlića, Pipera, Rovaca i Morače, Kuča, Bratonožića, Stare Hercegovine od Herceg Novog, preko Nikšića, Drobnjaka, Jezeraca i Uskoka do Šaranaca, i Vasojevića, Boke i Paštrovića, sve do tzv. Novih krajeva poslije Balkanskih ratova. Nahijska Crna Gora, koja sve do poslije bitke na Krusima 1796.godine nije imala više od 40.000 stanovnika, ne samo da ne bi mogla biti država, već bi bila ugrožena biološka supstanca tog hrabrog naroda, koji je stradao i ginuo za krst časni i slobodu zlatnu! To je ta snaga sabornosti Srpske pravoslavne crkve, njen moralni, etički i duhovni arhetip na kojem je Crna Gora nastajala i postala država. I zato, nije Crna Gora samo Nahijska. Nahijska Crna Gora je rodonačelnik, ali isto tako u temeljima Crne Gore su i oni djelovi četiri eparhije Srpske pravoslavne crkve koji teritorijalno pripadaju Crnoj Gori. I ne može srpski narod biti stranac u Crnoj Gori, državi koju je stvarao, niti SPC može biti stranac u Crnoj Gori u kojoj je sticanjem autokefalnosti prije 800 godina osnovala svoju prvu episkopiju na Miholjskoj prevlaci u Boki kotorskoj, koja će kasnije iz eparhija prerasti u Mitropoliju crnogorsko- primorsku Srpske pravoslavne crkve, i sa svetorodnom lozom Petrovića biti pokretač i utemeljivač njene duhovnosti i državnosti.

Zato je tako masovno ustala pravoslavna Crna Gora. Ustao je poniženi, obespravljeni i iz Ustava države koju je stvarao prognani srpski narod. Ustao je u odbranu Srpske pravoslavne crkve, u odbranu svoga identiteta i svoga biološkog opstanka. Ustao je instinktom biološki ugroženog, svjestan da progon Srpske pravoslavne crkve znači njegov progon i nestajanje. Svjestan da se u ovom trenutku poslednja nit kida ili veže i da se nazad nema kud! I zato se diljem Crne Gore, u toj masi kakva se nije vidjela u istoriji ovog slobodarskog naroda, dostojanstvom kojem se divi svijet, uz tiho pojanje liturgijskih pjesama, čuje samo stravični glas ugroženog naroda: „Ne damo svetinje“! I sve dok je tako, dok ta blagorodna masa naroda narasta i trpi u mirnim litijama rješenje postoji. Svaka zdravorazumna vlast, zarad mira, zarad dobra Crnoj Gori, povukla bi to zlo od „zakona“. Onog momenta kada narodna masa naraste u kritičnu i počne da skandira „Milo lopove“, biće kasno! Tada „kontrolisani konflikt“ neće pomoći. Treba ga poslati na vrijeme onima koji su ga izmislili i nama namijenili.

---