- Piše: Borivoje Ćetković

Kada bi neko iz crnogorske opozicije snimio dokumentarni film o gospodaru, sličan onom o Vučiću, bio bi gledaniji od „Vladaoca”. Građani Srbije, oni koji se ne slažu sa režimom SNS-a i njihovih koalicionih partnera, govore o osmogodišnjem Vučićevom tlačenju Srbije, a šta reći o nama koji svih ovih 30 godina poslušno nosimo jaram gospodareve tiranije?! Imali bismo i mi šta da snimimo: kriminal (za tri decenije 711 ubistava i 46 žrtava u ratu klanova), korupciju, brojne afere, počevši od onih međunarodnih razmjera (duvanska i S. Č.), pa sve do ove već zaboravljene „Koverte”... A i sam gospodar je zahvalan lik za snimanje filmova, njegova „djela”, turbulentna politička evolucija – i on, kao i Vučić, ima skokova i prevrtanja. Ustoličio se rano, već u 29. godini. Izabran je za predsjednika Vlade 18. februara 1991. godine, bez dana iskustva, bez stručnih znanja na poslovima upravljanja, pa se danas čudimo da nam je na grbači 30 godina. Zaslužili smo. U to vrijeme, početak devedesetih, ubrzo su počele da se pričaju bajke o njegovom urođenom smislu i daru za politiku, oratorstvu, vizionarstvu, familijarnom porijeklu i građanskom statusu porodice – otac mu je bio decenijama istaknuti pravnik u vrhu crnogorskog sudstva.

Aktivirao se politički na Ekonomskom fakultetu, zatim postaje član predsjedništva republičkih omladinskih političkih organizacija, a ubrzo je primljen i u Saveznu konferenciju SSO Jugoslavije. I što je najbitnije, išao je nezadrživo ka partijskom vrhu – postao je član CK SKJ. Od filma nema ništa –bogatih nema u opoziciji, a i ona kakva je, ne može se dogovoriti o bilo čemu, a kamoli o snimanju dokumentarnih emisija. Iz diktatorove političke biografije scena za pamćenje ima napretek.

I danas se sjećamo onog njegovog čuvenog boravka na Ćilipima, u vrijeme „rata za mir”, pohoda na Dubrovnik – stoji u maskirnoj uniformi pred vodom crnogorskih rezervista. Ostaće upamćen i po izjavi o šahovnici, o komunističkim kartografima, obećanjima radnicima da im plata nikada više neće biti 1.500 maraka – i nije. Ovo obećanje je održao. Hiljade njih je ostalo bez posla, a oni koji su imali sreće da ga zadrže radili su za mizerne plate.

I on je odgurnuo, preciznije rečeno izdao svog političkog oca Miloševića. Sukobio se sa Momirom Bulatovićem, pomjerio Milicu vojnu ministricu po strani, pustio niz vodu Svetozara Marovića i, reklo bi se, da mu je od tada svrnulo. Da je Marović uz njega, ne bi mu se ovo događalo sa MCP, da hiljade ljudi šetaju ulicama širom Crne Gore – istina, ne uzvikuju slogan po kome je poznat u regionu, pa i šire. Privremeno ga je od litija spasila epidemija virusa korona, a kako će izaći nakraj sa ovom pošasti koja nas je zadesila, to ćemo tek da vidimo. Roćen, inače poznat kao „ekspert” za rusko pitanje, građevinarstvo, medije i govedarstvo, po obrazovanju i vokabularu koji koristi, nije da može stati uz nekadašnjeg Marovića. U DPS-u vladar nema političara – savjetodavca ranga jednog Marovića, pa je tako nepromišljeno uvaljivao sebe u otvorene sukobe sa MCP, odnosno sa SPC u Crnoj Gori. Uzda li se gospodar u Vučića? Postoji mišljenje da je uticaj crnogorskog režima u Beogradu veoma jak i da ima neka „tajna veza” dvojice diktatora, poslovna međusobna saradnja, identičnost u shvatanju politike. Međutim, nacionalizmi koji sve više uzimaju maha (u Crnoj Gori separatistički fundamentalizam drljevićko-štedimlijskog tipa, a u Srbiji ljotićevsko-nedićevski velikosrpski nacionalizam), prijete daljem antagoniziranju odnosa između Beograda i Podgorice i između dva bratska naroda.

---