- Piše: Vuk Vuković

Apokalipsa: nepotkupljiv izjednačitelj, događaj koji ne poznaje razlike, rigorozno registrovanje univerzalnog prestupa, jedna fascinirajuća krajnost s kojom nije moguće pregovarati, i svakako – sila pravde i prirodnog zakona, svijetli mehanizam odbrambenog, višnjeg nauma, ali i zagrobni prizor kojeg nam Direr plastično prikazuje, sa ne-mrtvim jahačima, skeletizovanim koji silovito stupaju na scenu. („Nemojte čekati Strašni sud. Održava se svaki dan”. A. Kami)

Mistično zavodi, tim prije jer je prožeto napetim otuđenjem, tako da je mistik nebeski nomad, pustinjski prorok. Osluškujući u osvijetljenoj, zvučnoj halucinaciji simfoniju totalnog urušavanja, prepričava je. Kako se oduprijeti, ne biti opčinjen potonjom scenom?

Postmoderna kraj prepoznaje i prevashodno priznaje kao ekonomski kolaps, zagađenost zelenila i veliko otuđenje čija je socijalizacija pretrpjela slom; usamljenost i nemaština, bolest i destruktivne deponizacije: propratne pojave uvijek već najavljujućeg, nastupajućeg, pristižućeg kraja kome se, opet, ispostavlja se, ne žuri. Vječnost, ugurana u vrijeme, razara ga.

Naučna fantastika upozorava na doba militarne mašinizacije, na ropstvo robotizmu i na, između ostalog – nijemu numeričnost. Da li je u tome udomljena Istina, uopšte nije pitanje, sveopšti progres jeste proces propasti! Nezaustavljiv, razvija se do tog stepena pa mu namah sve služi: estetika ubrzanja, ubrzanje urbanizma i utopije urbanog, podjednako su opasnosti kojom je današnji, postljudski čovjek bez ostatka obilježen.

Pa. ipak, zaista nije moguće ne činiti ništa, tako da, a s tim u vezi, i interpretacija nužno diskutuje u znaku crnog diskursa na savremene teme.

Uvijek, mi uistinu govorimo o kraju na krajevima sebe, u religioznoj krizi ili psihoanalitičkoj pomrčini, moramo moći privoljeti božansku boljku, odgajiti neostvarenosti i naučno ili lirski uzdići uzaludnosti; međutim: ova igra povedena u nagromadanoj tami, nije eksperiment, budući da potonju riječ ima Otkrivenje, podizanje vela, istina o istini svjetlosti kraja.

Biti – znači odupirati se i istovremeno usavršavati u ravnodušnosti, otpustiti svijet bez svijesti da nestaje tragičnim tragom, i ako je uopšte imao neku priču (pričanu od strane ludaka koji buči), njen kraj nasilno je prekinut, bez najave i bez objašnjenja. Tako da, tipičan Evropljanin, neurozan i trivijalizovan, smrt dočekuje u strahu i drhtanju, u međuvremenu živeći na račun istine kraja čiji je nesvjesni zatočenik bio.

Šta se, zauzvrat, nudi potonjem danu? Popločana pustinja, ružičast set, nadstvarni studio, stvarnost izvedena pred objektiv ali izmještena iz spoljašnosti kroz koju lutaju vojnik, virusolog i pametni proizvod, ono što je distopijsko vrijeme na zalasku uzdizalo i upepeljavalo, začaralo i demistifikovalo, postavljajući mu osnovno težište na prividu. Krećući ka sebi u konačnom obračunu sa Grcima, Zapad je prvo likvidirao vrijednosti, pustio obesmišljene i sekundarne slobode i tim programom politički pokorio čovjeka, organizam koji je parazit bez porijekla.

---