-PIŠE: Vuk Vuković

Nadnesena nad hiperreprodukcijom proizvodnje koja se jednakim progresom širi na sve strane, erotika, shvaćena u klasičnom smislu, nužno se povlači, nastojeći da izmakne pornografskoj mašineriji ostaje bitno marginalizovana (u komunikaciji koja ukida jezik i rastvara se u banalnost istrošene slike), kao suštinski neodređen znak za nju se više nema vremena niti neophodnog osjećaja za nivelisanje stvari i odnosa, za čulnost tonaliteta unutar snaga, tako da ostaje crna udovica XIX vijeka; guta je totalna slika, siluje je niskobudžetna realnost koja je u svemu (kao) slobodno demonstrira: podjednako uzdaha u reklami paste za zube, kao i u testiranju najnovijeg superoružja koje nastaje u potrebi da se sačuva planetarni mir i kapitalizam smjesti u okvire zdravog razuma kojem prijeti iskušenje bezmjerne sile bezakonja.
Naša sudbina je pornografija! Iza mašine nema ničega, izvan rasvjete tijela su odbačena... To je taj barok aerobika: tijelo je ono što se iscrpljuje, izvrće spolja, ogoljuje; što se pokazuje (živi i troši) zarad njega samog, s čim više ne znamo šta činiti. Poezija je odveć emotivno asketska, dok je ostalo podvrgnuto vulgarnom detaljisanju u postizanju pedantnog prikaza. Drugo je stvar razmnožavanja, jer ono je sušta suprotnost fetišu, koji jeste ljuska pojedinačnog, njegova noćna strepnja, sȃm napor koji se ulaže kako bi se očuvalo postojanje seksualnog po sebi. Upravo na tragu toga može se reći da je, razmnožavanje centralni nagon kojim diktira politika, to je proces kontrole koja se najtešnje vezuje za svaku vlast.
Nasilje nad željom jeste opšte stanje koje zatičemo u pravilniku za ishranu, u militarno disciplinovanom sportu, u umjetnosti koja je naučno precizna i hirurški nespontana. Dok je erotsko pseudonim romantizma koji se žrtvuje zarad samo jednog gesta (Regina Olsen je – vjerenica filozofije!), pornografija je proteza data ucijelo; seks je ispit kondicije, grubi tehnički pregled koji, pritom, ne pravi niti jedan ljubavni previd.
Nesrećni i istrošeni, usamljeni i prezasićeni, nikako da uvidimo kako smo apsorbovani u realnost koja je ubila igru; već smo zašli u duboki sumrak a da prethodno nijesmo prošli nevini i naivni stadijum; ironični i bez rješenja, unaprijed se odričemo svega nad čim ne možemo uspostaviti sadizujuću vlast.
Pornografija je bez lica, jezika, Drugog; radi se o pojavi test-tijela, koje je tu samo kako bi Scena otkrila sa koliko je uspjeha prezentovala tržište u malom. Nasamo sa ekranom, u univerzumu pornografije, putujemo nakraj noći... U automobilu, na krevetu, u kancelariji: svijet možemo konzumirati jedino i samo u nedokučivoj izolaciji. Za razliku od erotike koja se kreće kao ljubavna zamka, pornografija je neizbježna očiglednost, smrt kao činjenica površinskog.
U eri postseksa, dokučujemo da je on proizvod koji nastaje u stvarnosti koju smo smjestili pod znake navoda. Istina, umjesto da se krećemo kroz snove (blizina sna i erotike je neshvatljiva), ponašamo se kao akteri kakvog filma; neprozirna, ova realnost nam markira energije fantazma. Dominacija Holivuda nikad nije bila strašnija, samo iz razloga što vjerujemo da je – film izvor naših snova! Tim prije, nakon erotskog ne javlja se seks nego pornografija – trijumf kamere nad ljubavnim tajnama.
Ako je erotsko mit, pornografija je stvarnost koja je ostatak metainterpretacije.
Porculan, plastika, silikon: sȃmo ne-živo napastvuje iz pornografije. Crvene djevojke koje kidišu iz vještačke mjesečine, kao razularene ženke koje se grabe za komad mesa, odjevene u demonizovane kostime što dočaravaju scenografiju nečeg vampirskog i bestijalnog... – Udar kiča na metafiziku stida!
Kadar iz koga zrači neubjedljiva moć koja poručuje: čovjek je bez tajne, smrtan i obestrvljen na samog sebe, nije drugo do potiskivanje nagona, jedna bezduhovna psihoanaliza puna podsmijeha i bjesomučnog onanisanja. Tako je, naposletku, princip treninga ubio erotsko u nama.
(Režim pornografije: postoji samo seks, tvrda logika brzo zadovoljene potrebe.)