Odlaganje skupštinske sjednice, koja je trebalo da se bavi ključnim pitanjima, predstavlja kulminaciju problema koji se mjesecima talože unutar vlasti.
Sjednica parlamenta prekinuta je bez obrazloženja, ali prema saglasnim nezvaničnim izvorima, suština problema leži u tome što određeni poslanici vladajuće većine ne žele da glasaju u skladu sa partijskim dogovorima. Konkretno, više poslanika Pokreta Evropa sad izrazilo je spremnost da ne podrži predsjednika parlamenta Andriju Mandića, što bi značilo njegovu smjenu. Istovremeno, pojavljuju se navodi da se podrška glasanju za druge važne tačke dnevnog reda – poput potvrde sporazuma sa Ujedinjenim Arapskim Emiratima – uslovljava kadrovskim dogovorima.
Upravo je ta vrsta političkog uslovljavanja razlog što su mnogi akteri skupštinsku pauzu shvatili kao taktički manevar. Do utorka, kada je zakazan nastavak sjednice, očekuje se da premijer, kao ključna figura vlasti, stabilizuje odnose i otkloni otpore unutar sopstvene stranke.
Formalno, dnevni red skupštinske sjednice ostaje isti – inicijativa za smjenu Andrije Mandića, potvrđivanje više međunarodnih sporazuma i odluka u domenu bezbjednosti i evropskih integracija. Međutim, suštinski problem nije u samom sadržaju predloga, već u odsustvu unutrašnjeg povjerenja među koalicionim partnerima.
Prema različitim izvorima, čak četiri poslanika PES-a nemaju namjeru da stanu iza Mandića. Ukoliko se to potvrdi u plenumu, biće to direktno urušavanje vladajuće većine. Iz drugih partija takođe stižu dvosmisleni signali. U fokusu je i uloga manjinskih stranaka, poput Bošnjačke stranke, koja ni u oktobru prošle godine nije glasala za izbor Mandića. U ovom trenutku ne postoji siguran scenario u kojem bi parlament imao dovoljnu većinu za bilo koju krupnu odluku, što parališe institucije i podriva kredibilitet cjelokupne vlasti.
Dodatnu tenziju unosi i narativ koji kruži unutar vladajućih redova – da svako ko ne podrži aktuelnu strukturu ne treba više da računa na poziciju u izvršnoj vlasti. Taj stav, ma koliko bio neformalan, utiče na atmosferu unutar koalicije i pojačava osjećaj nepovjerenja i nestabilnosti.
Politički analitičari sve češće ukazuju da unutrašnje nesuglasice nisu pitanje funkcija, već odsustva zajedničke političke osnove. Dok jedni u većini insistiraju na snažnom evropskom kursu, drugi otvoreno koketiraju sa antievropskim narativima. Problem nije, kako ističu, u tome da li će Mandić ostati na čelu Skupštine, već u tome što vladajuća većina ne dijeli istu viziju oko ključnih pitanja – od bezbjednosti do spoljne politike.
U svakom slučaju, naredni dani biće presudni za opstanak koalicije koja je na vlast došla obećavajući brze reforme, evropske integracije i institucionalnu obnovu. Umjesto toga, uslijedila je neujednačena agenda, nepredvidivi savezi i sve češći utisak da vladajuća većina više funkcioniše kao zbir pojedinačnih ambicija, nego kao jedinstvena politička struktura.
