- PIŠE: DR RADOSLAV T. STANIŠIĆ, FILMSKI I TV REDITELj

„Rondo” je jedan od najlje­pših ljubavnih filmova sni­mljenih u jugoslovenskoj kinematografiji.
Rediteljski postupak je urađen veoma znalački i čisto, bez padova u ritmu, s jasnom i čvrsto postavljenom logičnom naracijom. Vizualno je izuzetan. Sva ta vizualnost je postignuta smišljenim kadriranjem i kompozicijom kadra, koje je često smiono i neuobičajeno, što znači da je reditelj govorio prije svega filmskim jezikom. Svi su elementi filma vrlo dobro usaglašeni i čine cjelinu, tako da u njemu ne samo da nema greške, već nema ni slabog mjesta. Berković je uspio uravnotežiti sve djelove filma i postići stilsku jasnoću, pa je gotovo nevjerovatno da ga je uradio debitant.
Kada ga danas gledamo, vidimo da je sačuvao sve svoje vrijednosti, da je i sada savremen i da u svim svojim elementima odgovara današnjem gledaocu, koji će ga možda još bolje i dublje shvatiti. Jer „Rondo” nije samo priča o jednom banalnom ili manje banalnom ljubavnom trouglu. On je mnogo dublji, jer se zapravo bavi cijelim kompletom ljudskih odnosa: prijateljstvom, ljubavlju, brakom, mržnjom, povjerenjem, samoćom... Vjerovatno više nego bilo koji drugi debitantski nastup 1966. godine u Puli, „Rondo” je dosledno misaono i stilski sproveden. Najviše zahvaljujući jednostavnoj ali konkretnoj dramaturškoj i filozofskoj strukturi teme koja je i te kako pretenciozna u svojoj nepretencioznosti i veoma iritirajuća u svojoj prividnoj dezangažovanosti i pasivnosti. Po svom umjetničkom nivou, po kompleksnosti svoga prosedea, Berkovićev „debi” ravan je nekolicini ranijih: „Vlaku bez voznog reda” Veljka Bulajića, „Plesu na kiši” Boštjana Hladnika, filmu „Dvoje” Aleksandra Petrovića i filmu „Čovek nije tica” Dušana Makavejeva. Iako tematski nije posebno naš, jugoslovenski, on u svom ekspresivnom totalitetu čini značajan doprinos jugoslovenskoj tematskoj koegzistenciji u okviru svjetskog filma i po svom senzibilitetu se čak uklapa u neke osnovne prerogative „novog filma”. Zvonimir Berković je ovdje, izgleda, realizovao svoja osnovna shvatanja i mogućnosti u domenu izraza. „Rondo” je iskustvo koje se nije produžilo i ovaplotilo u drugom djelu, tako da je Berković ostao reditelj samo jednog pravog filma. Film se i danas ubraja među najbolje u jugoslovenskoj kinematografiji.
Crno-bijela fotografija Tomislava Pintera, kojom je on napravio prava mala čuda, i duhovita i originalna scenografija Željka Senečića bili su vrlo značajni elementi za estetsku orijentaciju ovog djela. Odlična je bila i montaža Radojke Tanhofer. Glumili su izvanredno Milena Dravić, Relja Bašić, Stevo Žigon, Zvonimir Rogoz...
Film je svom producentu donio mnoga priznanja u Puli te 1966. godine. Veliku Srebrnu arenu. Dok je Berković za scenario „Ronda” dobio Srebrnu arenu, Relja Bašić za lik Feđe dobio je Zlatnu arenu, a Milena Dravić Srebrnu arenu za ulogu Nede u „Rondu”, dok je Tomislav Pinter nagrađen Zlatnom arenom za fotografiju. Stevo Žigon dobio je diplomu za glumu u „Rondu”. Takođe, Berkoviću je na festivalu u Altanti pripala prva nagrada za scenario „Ronda”.
(Kraj)