Za jačanje svog autoriteta i povećanja društvenog povjerenja, car Vasilije je imao potrebu za podrškom crkve. Patrijarha iz Dimitrijevog vremena, Grka Ignjatija, svrgnuli su i izolovali u Čudovi manastir u Kremlju, poslije čega je Savjet episkopa doveo na presto patrijarha kazanskog mitropolita Germogena.

Da bi presjekao traženja prava potencionalnog pretendenta, Vasilijeva vlada je uz saglasnost nekih episkopa (parijarh Germogen nije bio još proizveden u čin patrijarha) odlučila da kanonizuje carevića Dimitrija Ugličskog, kao mučenika. 3. juna su donijeli mošti carevića u Moskvu i izložili u Crkvi Arhangela Mihaila u Kremlju. Ovaj religiozni čin je, nesumnjivo, bio diktiran svjetovnom politikom.

Kanonizacija carevića nije mogla da prekine priču o pretendentu. Pretendent je bio potreban kao ideja vodilja, ko se po tim ili drugim razlozima nalazio u opoziciji prema Vladi cara Vasilija. Očigledno je da su se glasine ponovo pojavile onda kad se za to pojavila mogućnost da se pronađe naredni kandidat za tu ulogu. U početku je Molčanov lično namjeravao da nastupi u toj ulozi, ali se predomislio. Međutim, on je odmah uspostavio kontakt sa Dimitrijevim pristalicama, koje je udaljio car Vasilije od Moskve, sa takvim, kao što su bili knez Šahovski u Putivlju i Bogdan Beljski u Kazanju.

Dosta je bilo onih koji nijesu bili zadovoljni carem Vasilijem. Njega su smatrali carem boljara. Srednje i niže plemstvo, posebno u Rjazanskoj provinciji, pobunilo se, a vojvoda Rjazana, Grigorije Fjodorovič Sumbulov se priklonio opoziciji. Seljaci su, posebno u Komarickoj opštini, bili na granici ustanka. Donski i jaicki kozaci su se pripremali za akciju na Moskvu. Privilegije, koje je dao car Vasilije bogatim trgovcima, izazivale su razdražljivost kod kneževih namjesnika u raznim gradovima.

Dimitrijeve pristalice iz Poljske su takođe željele da obnove svoje avanture u Moskvi. Broj potencijalnih dobrovoljaca, koji su bili spremni da idu na istok, uvećavao se zbog ustanka nižeg plemstva u Poljskoj, koji je predvodio krakovski vojvoda Nikolaj Zebžidovski (1606. godina). Poslije gušenja ustanka, hiljade naviknutih na vojnički život poljskih i ukrajinskih nižih plemića stavili su se na raspolaganje pokroviteljima novog pretendenta. Osim toga, za učesnike ustanka, koji su bili osuđeni na progonstvo, takve, kao Aleksandar Lisovski, upad u Moskoviju pokazao se najboljim izlazom iz teškog položaja.

Vojvoda Putivlja knez Šahovski je prvi otvoreno objavio protivljenje Šujskom. Odmah je dobio podršku od vojvode Černigova i kneza Andreja Andrejeviča Teljatevskog, koji je odbio u jesen 1604. godine da prizna prvog pretendenta. Dimitrijeva vlada ga je neko vrijeme držala pod stražom. Dolazak Šujskog na vlast, Teljatevski je, kao i mnogi drugi, primio bezvoljno i nije mu vjerovao, jer je Šujski izabran na presto, u čiji izbor nije učestvovala državna staleška skupština.

Šahovski je zasipao očajničkim porukama Molčanova (koji se još uvijek nalazio u Poljskoj), postičući ga da što prije najavi pretendenta narodu. Međutim, Molčanov nije bio spreman za to, mada je poslao Šahovskom čovjeka koji je odgovarao, prema njegovom mišljenju, za ulogu vođe narodne pobune protiv Šujskog. Taj čovjek, Ivan Isajevič Bolotnjikov, kao mladić bio je na vojnoj službi (zvanično kmet) kod kneza A. A. Teljatevskog. Pičalo se da je on bježao od gazde na Don i bio u armiji kozaka. U sukobu sa Tatarima, Bolotnjikova su zarobili i prodali Turcima, koji su ga poslali na galije. Poslije nekoliko godina ropstva Bolotnjikov je pobjegao u Veneciju i tamo je čuo za Smutu u Moskoviji. Odlučio je da se vrati kući. U Poljskoj su ga uhvatile mjesne vlasti i predale Molčanovu, kojega su Poljaci smatrali neformalnim predstavnikom budućeg pretendenta.

Preveo sa ruskog i priredio:

VOJIN PERUNIČIĆ

(Nastaviće se)

---