Po­vo­dom sla­ve cr­kve­nog ho­ra „Pre­po­dob­na ma­ti An­ge­li­na” ko­jim ru­ko­vi­di prof. Ana Bo­jić, ju­če je u Hra­mu Sve­tog Va­si­li­ja Ostro­škog u Nik­ši­ću Sve­tu li­tur­gi­ju slu­žio vla­di­ka bu­di­mljan­sko-nik­šić­ki Jo­a­ni­ki­je sa sve­šten­stvom epar­hi­je. Tom pri­li­kom oba­vljen je pri­čest i lo­mljen slav­ski ko­lač. Dru­že­nje vjer­nog na­ro­da na­sta­vlje­no je za tr­pe­zom lju­ba­vi na pla­tou is­pred Hra­ma. Be­sje­de­ći vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je je za­bla­go­da­rio Bo­ji­će­voj i čla­no­vi­ma i čla­ni­ca­ma ho­ra jer oni već 15 go­di­na pri­no­se sla­vu Bo­gu ugod­no­me, sve­to­me hra­mu i svo­jim div­nim pre­o­bra­že­nim ško­lo­va­nim gla­so­vi­ma ukra­ša­va­ju sve­ta bo­go­slu­že­nja. i ta­ko svi­ma pri­či­nja­va­ju ve­li­ku ra­dost gdje se god po­ja­ve.
- I na sve­tim bo­go­slu­že­nji­ma i na cr­kve­nim sve­ča­no­sti­ma oni su ra­dost, po­nos na­šeg gra­da, na­še cr­kve, ovo­ga Sve­to­ga Hra­ma. Ne­ka ih Bog bla­go­slo­vi. Ne­ka idu ove dje­voj­ke pu­tem Sv. maj­ke An­ge­li­ne, ko­ja je naj­ljep­ši pri­mjer u na­šem ro­du. Ona po­ve­zu­je sve bal­kan­ske na­ro­de, svo­jim ži­vo­tom ugra­di­la se u na­šu sve­tu cr­kvu, naš na­rod, na­šu isto­ri­ju i sve­ti­nje. Ne sa­mo ma­na­stir Kru­še­dol, ne­go i sve sve­ti­nje Fru­ške Go­re. I da­nas je ve­li­ko sla­vlje u ma­na­sti­ru Kru­še­do­lu, jer Epi­sko­pi­ja srem­ska pri­je ko­ju go­di­nu usta­no­vi­la je je­dan di­van obi­čaj, da se no­se dje­lo­vi mo­šti­ju Sv. maj­ke An­ge­li­ne ko­ji su sa­ču­va­ni po ci­je­loj ta­mo­šnjoj epar­hi­ji. Ni­šta ma­nje raz­lo­ga ne­ma da sla­vi­mo i mi ov­dje, i u Ska­dru, ili bi­lo gdje na Bal­ka­nu. Ona je za­i­sta ve­li­čan­stven pri­mjer, po­tvr­da na­še sve­te vje­re – be­sje­dio je on.
Sv. maj­ka An­ge­li­na je bi­la de­spo­ti­ca, uda­ta za de­spo­ta Ste­fa­na ko­ga su Tur­ci osli­je­pi­li. On je na­gla­sio da je An­ge­li­na u sve­mu za­i­sta, ve­li­čan­stven pri­mjer.
- Ka­ko tre­ba u ra­do­sti­ma ovo­ga svi­je­ta pro­sla­vi­ti Bo­ga i ka­ko tre­ba, a to je po­seb­no va­žno no­si­ti tje­sko­be, tu­ge, ža­lo­sti i ne­sre­će ko­je čo­vje­ka sna­đu u ovo­me ži­vo­tu. Ona je, na­ža­lost, do­če­la ne sa­mo da sa­hra­ni svo­ga mu­ža, ne­go i da sa­hra­ni svo­ga si­na Jo­va­na, ta­ko­đe de­spo­ta srp­skog, ali ni­ka­da ni­je po­su­sta­la du­ho­ma. Ni­ka­da ni­je po­su­sta­la du­hom, ne­go je uvi­jek ra­di­la, uvi­jek Bo­gu pri­no­si­la i svo­je ra­do­sti i svo­ju tu­gu i u sve­mu po­tvr­di­la svo­ju sve­tu vje­ru pra­vo­slav­nu. Mo­že­mo re­ći u do­bru je la­ko do­bar bi­ti, na mu­ci se po­zna­ju ju­na­ci. Kad do­đu mu­ke, ža­lo­sti i tje­sko­be, ta­da tre­ba po­ka­za­ti vje­ru .Ta­da se po­ka­zu­je čvr­sti­na ka­rak­te­ra i ta­da se vi­di ko je vje­ra, a ko je ne­vje­ra, ka­za­la je vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je, na­gla­siv­ši da je ona ve­li­čan­stven i sja­jan pri­mjer, te da je ona na­ša du­hov­na maj­ka – ka­zao je vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je,
On je is­ta­kao da je div­no to što se go­i­vo­ri o nje­nom al­ban­skom po­ri­je­klu, jer to nas pod­sje­ća na ono što smo mi u dav­noj pro­šlo­sti ima­li.
- I Cr­no­je­vi­ći su se že­ni­li al­ban­skim odi­va­ma, pa su bi­li i ve­li­ki i sve­ti. Ta­ko ima­ju sjaj­ne sve­ti­nje za ko­je su ve­za­ni pra­vo­slav­ni Al­ban­ci. Ta­mo su na­ši isto­rij­ski ko­ri­je­ni, du­bo­ki ko­je smo za­bo­ra­vi­li. Sjaj­ni ve­li­čan­stve­ni grad Ska­dar ko­ji je bio sta­ra pre­sto­ni­ca Ze­te i uvi­jek pre­sto­ni­ca mla­do­ga kra­lja na­sled­ni­ka iz ro­da Ne­ma­nji­ća. Ta­mo je sto­lo­vao i Sv. Ste­fan De­čan­ski, ka­sni­je i car Du­šan – ka­zao je vla­di­ka is­ti­ču­ći da je isto­ri­ja pu­na pro­ti­vur­ječ­no­sti i da ne tre­ba na nju kru­to gle­da­ti, već se za­pi­ta­ti gdje je čo­vjek u svoj toj pri­či.
- Čo­vjek je ta­mo gdje je lju­bav ko­ja pre­va­zi­la­zi raz­li­ke, gdje je cr­kva bo­ži­ja ko­ja ob­je­di­nju­je sve, ko­ja du­hom sve­tim na­pa­ja sva­ku du­šu pra­vo­slav­nu. Naš hor ko­ji pri­no­si svo­je po­ja­nje Go­spo­du kao žr­tvu ži­vu, oni idu pra­vim po­šu­tem bož­jim, raz­vi­ja­ju svo­je da­ro­ve, po­sre­ću­ju svo­je du­še i na­da­mo se da će u sve­mu bi­ti do­bar pri­mjer, ne sa­mo u po­ja­nju ko­je je mno­go va­žno u cr­kvi, već i u sve­mu dru­gom jer kroz po­ja­nje lak­še pri­ma­mo du­bo­ke taj­ne isti­ne ko­je sa­dr­že psal­mi Da­vi­do­vi i ta­ko du­ša po­sta­je ople­me­nje­na, a sa­mim tim po­sta­je pri­jem­či­vi­ja, otvo­re­ni­ja, lak­še pri­ma isti­ne i br­že ula­zi u taj­ne sve­te vje­re pra­vo­slav­ne.
L.N.

Ra­do po­ju Bo­gu

Prof. Ana Bo­jić, ru­ko­vo­di­lac ho­ra ka­že da je to­kom mi­nu­lih pet­na­est go­di­na kroz hor pro­šlo ne­ko­li­ko sto­ti­na dje­ce, te da ima­ju odr­sa­lih čla­no­va, ali i pod­mlat­ka.
- Sa ra­do­šću uvi­jek uče­stvu­ju u bo­go­slu­že­nji­ma, a na­ši čla­no­vi se ra­do oda­zi­va­ju da uve­li­ča­ju cr­kve esve­ča­no­sti. I da­nas smo sreć­ni zbog to­ga, a raz­log za za­do­volj­stvo je tim pri­je ve­ći što nam je vla­di­ka Jo­ni­ki­je za­bla­go­da­rio i za­že­lio da u sve da­ne­bo­ži­je na­ši čkla­no­vi od­ra­sta­ju i sva­la­ve Bo­ga kroz sve da­ne ži­vo­ta i da nam sve­ta maj­ka An­ge­li­na uvi­jek bu­de pri­mjer i po­kro­vi­telj u sve da­ne na­šeg ži­vo­ta - ka­za­la je Bo­jić.