Piše: Miomir Čolaković

Moamer Gadafi, bivši predsjednik Libije, jedne od najbogatijih zemalja izvorima nafte i gasa, imao je plan po kojem bi Afrička unija prerasla u monetarnu uniju sa sopstvenom valutom, sa ciljem da se ekonomski ujedine afričke zemlje i na taj način u potpunosti oslobode uticaja zapadnog imperijalizma. Taj plan, kao i tužba koja se pominjala, a koja je procjenjivana na 7 triliona dolara i odnosila se na naknadu štete nastale raskinutim ugovorima sa evropskim zemljama tokom “kolonijalne ere”, a koju je Gadafi inicirao u ime svih afričkih zemalja, značili su duboko zadiranje u interese evroatlantskih kolonijalnih sila, pa samim tim i početak kraja Gadafijeve vladavine.
Na talasu „arapskog proljeća“, u kojem su svrgnuti režimi u Tunisu i Egiptu, i u Libiji su 2011. godine počeli antivladini protesti. Po izvještaju mnogih međunarodnih organizacija, novinara istraživača, protestante su oružjem snabdijevale tajne službe Amerike, Francuske, Velike Britanije, Italije (čak je francuski list „Le Figaro” i objavio da je Francuska tajno snabdijevala libijske pobunjenike oružjem), što je kulminiralo oružanim sukobom protestanata i vladinih snaga, a zatim preraslo u građanski rat.
Po izbijanju građanskog rata, Savjet bezbjednosti UN usvaja Rezoluciju 1973, poslije čega je uslijedio napad na tu zemlju. Bombardovanje Libije počela je Francuska, a ubrzo su joj se pridružile Velika Britanija i SAD. Izgovor za bombardovanje bila je Gadafijeva prekomjerna upotreba sile prema pobunjenicima. Pakao i užas koji su u Libiji nastali poslije NATO intervencije i svrgavanja Gadafija, na stotine hiljada ubijenih i milioni raseljenih ( podaci koje su prikupili Džems i Džoan Moriarti govore da je od 6 miliona stanovnika Libije 600.000 poginulo, a 2 miliona raseljeno), teroristi koji su iz susjednih zemalja pod okriljem NATO snaga ulazili u Libiju da bi pomogli pobunjenike, a kasnije iskoristili bezvlašće u Libiji i napravili snažno uporište „Islamske države”, jasna su slika demokratije i mira kojima su NATO snage blagoslovile tu zemlju.
Učesnik zločina počinjenih vojnom intervencijom i haosa koji je u zemlji nastao poslije nje, a svjestan da se, kao mnogi drugi u kojima je učestvovao on ili njegova alijansa, ne mogu mistifikovati i od javnosti sakriti, u pokušaju da se opravda, dobitnik cinične Nobelove nagrade za mir Barak Obama je izjavio da je bombardovanje Libije bila greška, a da ga je na tu grešku naveo bivši premijer Velike Britanije Dejvid Kameron. Za zlo koje je zavladalo Libijom poslije svrgavanja Gadafija, Obama je okrivio Kamerona i predsjednika Francuske Sarkozija.
Dakle, učesnik i svjedok ubijanja i iseljavanja miliona ljudi, presjednik najmoćnije države na svijetu, javno priznaje svoj i zločin svojih saveznika?! Koji sud na svijetu ne bi poželio takvog svjedoka?! Ali i pored javnog priznanja, nijedan međunarodni sud nikada nije ni pomislio da njega ili njegove saučesnike pozove na odgovornost. A to što takav počinjeni zločin naziva – greškom (kao da je pogriješio neki potez na sportskom terenu), govori o mentalnom i etičkom sklopu njegovom i njegovih saveznika. Naravno, greškom ne smatra to što je sa evropskim saučesnicima u prolivanju libijske krvi preuzeo kontrolu nad izvorima nafte i gasa, tj nad cjelokupnim bogatstvom te zemlje.
I Kunduz, grad u sjevernom Avganistanu, jedan je u nizu gradova koji se, u borbi protiv terorizma, našao pod zaštitom NATO snaga. NATO granatiranje civilnih ciljeva, bolnice „Ljekara bez granica“ i osnovne škole, u kojima su poginuli ili ranjeni i žene i djeca, nazvani su „kolateralnom štetom“ (cinični, bezumni američki vojni izraz za „uzgrednu“ civilnu žrtvu). „Kolateralnom štetom“ je nazvano i ubistvo 16 policajaca, poginulih u pogrešo navođenoj akciji američkih vazdušnih udara na ovaj grad, kao i mnogi drugi civilni ciljevi i civilne žrtve. To su samo pojedinačni primjeri iz mora u Avganistanu sličnih. Zaštitu od terorizma i ljepotu demokratije koju NATO snage podaruju Avganistanu najbolje opisuju riječi bivšeg avganistanskog predsjednika Hamida Karzala: ”Teroristička skupina ISIL je američki agent u regiji. Nema razlike između takozvane „Islamske države” i Sjedinjenih Država. Sjedinjene Američke Države su došle u Avganistan kako bi se borile protiv terorizma i ekstremizma. Ali, nakon 15 godina, imamo više terorizma i ekstremizma nego ranije, i to mnogo više! Ovo je poraz, pogotovo ako uzmemo u obzir žrtve među civilima”.
Zvanično, osnovni povod za NATO intervenciju u Iraku, čiji glavni zagovornici su bili Džordž Buš i Toni Bler, bilo je hemijsko oružje za masovno uništenje koje je posjedovao irački diktator Sadam Husein. Tobožnji strah da će to hemijsko oružje Husein upotrijebiti protiv Amerike i pojedinih evropskih zemalja. Kasnije, poslije razaranja Iraka od strane NATO snaga, građanskog rata i haosa koji je NATO intervencija proizvela u toj zemlji, utvrđeno je da hemijskog oružja nije ni bilo, da su Buš i Bler govorili neistinu, a da je jedini razlog napada na Irak bila evroatlantska pohlepa za bogatim iračkim izvorima nafte.
V. Davids, predsjednik nezavisne holandske komisije koja je ispitivala ulogu vojnih snaga Holandije u američkoj vojnoj intervenciji u Iraku, izjavio je kako je ta intervencija bila protivzakonita. U svom izvještaju, koje je službeno predstavljeno u Den Hagu, ova komisija je zaključila da rezolucije Savjeta bezbjednosti UN-u o Iraku nijesu dopuštale američko-britansku intervenciju, te da je ona, prema odredbama međunarodnog prava, bila ilegalna
Džozef Šarmije, bivši načelnik UN odjeljenja za stanovništvo, izjavio je da “nakon rata Irak izgleda kao neka država u “Supsaharaskoj Africi”. Pothranjenost među djecom je porasla na 28% , a oko 70% stanovništva nema pristup pitkoj vodi. Stravičan je podatak da oko 70% djece u Iraku boluje od psihičkih problema. Prema izvještaju britanske „Svjetske nezavisne mreže istraživanja“ (ORB) u Iraku je bilo 1.220.580 nasilnih smrti uzrokovanih ratom, a oko 3,9 miliona ljudi je raseljeno.
NATO bombardovanje SRJ je, po međunarodnom pravu, izvršeno protivzakonito, mimo odluka Savjeta bezbjednosti UN, a naredbu je izdao generalni sekretar NATO-a Havijer Solana. Opštepoznato je sve o tadašnjoj interveniciji NATO snaga na SRJ, razaranju civilnih objekata i namjernom granatiranju civilnih ciljeva i ubijanje žena i djece (pogođeni putnički voz, putnički autobus, zgrada RTS, kolona izbjeglica, zgrada kineske ambasade...), kao i posledice koje će bombardovanje kasetnim bombama i osiromašenim uranijumom pratiti ove prostore decenijama još. Kasetne bombe se smatraju najmonstruoznijim oružjem od kojeg i nakon rata većinom stradaju civili u preko 95% slučajeva, a američke laboratorije tvrde da udisanjem čestica samo 40 miligrama osiromašenog uranijuma može trajno da ošteti bubrege ili izazove kancerogene promjene. Ako se zna da je na SRJ bačeno preko 15 tona osiromašenog uranijuma, onda je jasno zašto je samo u Srbiji 1999.godine registrovano između 15.000 i 20.000 novih slučajeva kancera, da bi taj broj već 2004. dostigao cifru od 30.000 novih bolesnika.
Činjenice su neprikosnovene – NATO alijansa služi evroatlantskim moćnicima isključivo za ostvarivanje njihovih interesa, koji su, skoro uvijek, u suprotnosti sa pravom, pravdom, humanošću. Diktatori širom svijeta na vlast dolaze potpomognuti evroatlantskim državama da bi im štitili interese nauštrb domaćeg stanovništa, sa vlasti odlaze državnim udarima ili bivaju ubijeni kad se procijeni da ovim moćnicima ne služe onako kako su oni to planirali.
Na kraju, sve se može svesti na jedno – koga NATO brani, čiji režim podržava ili ruši, drugi neprijatelj mu ne treba. A kad su NATO interesi u jednoj zemlji u suprotnosti sa interesima Rusije, kao što je to danas slučaj u Siriji (i mnogim drugim zemljama, danas i u prošlosti), onda stanovništvu te zemlje, kad jedni i drugi počnu da ih štite od ovih drugih, “ni pakao neće teško pasti“.
Crna Gora je, voljom političke elite, ušla „pod zaštitnički kišobran“ NATO-a. Rusija smatra da je to u suprotnosti sa njenim interesima.
„Ne daj, Bože, da se steknu moje slutnje“.