-Piše: Milutin Mićović

„Moram priznati da mi je pisanje kolumni pričinilo ogromno zadovoljstvo. To stanje duha stoji na jednom paradoksu: kao kad treba otrov nekim čudotvornim dodatkom pretvoriti u životvorno piće. U Crnoj Gori, to već skoro svako osjeća - taloži se u dušama veliki otrov. Kao da se ovdje ne da životu da živi. Društvena atmosfera, koja se proizvodi mjerom i ciljem ove vlasti, neposredno guši smisao života, onemogućava razgovor i pokretanje bitnih pitanja. Tako se napumpava društvena atmosfera iz koje izbijaju otrovi, apatija, cinizam, smrtni zaborav, nadmoć laži i manipulacije. Sadržaj javnog života ispunjen je temama koje degradiraju čovjeka, naroda, smisla istorije i sl. Ono što sada iznosi biznismen Duško Knežević, odnjihan u krilu DPS-a, izgleda kao da je pukla jedna od šahti DPS kanalizacije, i narod hrpimice juri na tu šahtu, koja se puši podzemnim otrovima.

Kao da je ugodno zaboraviti da se taj finansijski kriminal direktno oslanja na ideološki kriminal, čija je posledica trovanje i satiranja svog naroda. Novac u Crnu Goru najviše je dolazio na osnovu crnogorskog državno-političkog projekta, koji je isplanirao zatiranje istorije i kulture Crne Gore, institucionalno degradirajući srpski jezik kao nosioca srpskog istorijskog identiteta, a time sistemski urušavajući poziciju državotvornog srpskog naroda, praveći od Crnogoraca fantomsku naciju koja se odriče svog porijekla. Tako se pravi Crna Gora, koja sistemski i sistematski sebe iznutra urušava. Građanska profilacija Crne Gore samo je maska za njene unutrašnje realno-istorijsko urušavanje. DPS Crnogorci će se sjetiti da su radili za račun drugih, pa i protiv sebe, radeći sve protiv Srba, i u Crnoj Gori, i na Kosovu, i posvuda. Takva „državotvorna“ avantura stoji na golom vlastoljublju, čiji prosjek je debelo sponzorisan iz geopolitičkih centara Evrope i Amerike. Histerično crnogorsko oduševljenje NATO–om slika je crnogorskog apsurda - u kojem Crna Gora razara sve svoje istorijsko- identitetske matrice. Ako samo napomenemo - prelazak na latinicu, degradiranje srpskog jezika i srpske kulture u Crnoj Gori, antisrpstvo kao državnu ideologiju, rusofobiju, kao logičnu posledicu razaranja istorijske svijesti... Takvi ideloško-strateški zahvati crnogorske vlasti razaraju osnovni smisao Crne Gore, što se direktno projavljuje kroz odnos prema crnogorskim Srbima, kojih nema u državnim institucijama, čije probleme ignorišu država i njeni mediji, čije kulturno nasleđe kompromituju, trudeći se da i savremenoj srpskoj kulturi i njenim autorima poklanjaju toliko pažnje, kao da oni stvarno i ne postoje.

Eto, toliko otrova, čudotvornim dodatkom (eliksir, ambrosija, nebeska kap...), treba pretvoriti u živu radost i rast, ali prije toga taj sveporaz treba pretvoriti u razloge ličnog podviga. Tako su Srbi u Crnoj Gori prinuđeni da žive. Ali, bilo bi nemoguće da žive tim podvigom da nemaju podršku onih Srba-Crnogoraca koji su živjeli i ginuli za ime (srpsko-crnogorsko) i slobodu zlatnu.

Crna Goro, crna li si, o slobodo, slatka li si. Čujem ponekoga da pjeva, i usred ovog velikog poraza“.

Tako mi govori moj sagovornik, sve u jednom dahu, kao da čita iz neke knjige. Uspjeh da njegove riječi ovdje doslovce zapišem.

(Autor je književnik)

---