Vi­ši sud u spo­ro­vi­ma ko­je pro­tiv Gla­vog gra­da vo­de za­po­sle­ni tra­že­ći od­šte­tu zbog ne­us­kla­đe­nih ko­e­fi­ci­je­na­ta, pre­i­na­ča­va pr­vo­ste­pe­ne pre­su­de ta­mo gdje sma­tra da ne­ma uslo­va za kon­tro­lu pre­ko re­vi­zi­je kao van­red­nog prav­nog li­je­ka, ka­že advo­kat za­po­sle­nih Dra­gan Mar­ko­vić. To su slu­ča­je­vi u ko­ji­ma tu­žbe­ni za­htjev ne pre­la­zi iz­nos od 10.000 eura. Ka­ko Mar­ko­vić da­lje na­vo­di gra­đan­ska vi­je­ća Vi­šeg su­da u spo­ro­vi­ma gdje rad­ni­ci po­tra­žu­ju vi­še od 10.000 uki­da­ju ta­kve pr­vo­ste­pe­ne pre­su­de i vra­ća­ju pred­me­te pr­vo­ste­pe­nom su­du na po­nov­ni po­stu­pak i od­lu­či­va­nje ka­ko bi se iz­vr­šio uvid u per­so­nal­ni do­si­je za­po­sle­nog.
- Sve pre­su­de za ko­je se ne ra­di re­vi­zi­ja idu da­lje u pro­ce­du­ru - ustav­nom žal­bom pre­ma Ustav­nom su­du. Kao pri­mjer ne­prin­ci­pi­jel­nog od­no­sa su­do­va u ovim pred­me­ti­ma, od­no­sno ne­kon­zi­stent­ne pri­mje­ne za­ko­na, mo­že po­slu­ži­ti i jed­na pre­su­da gdje je za jed­nog te istog za­pos­le­nog jed­na pre­su­da pra­vo­sna­žna ko­ja se od­no­si za je­dan pe­ri­od, a dru­ga je pre­i­na­če­na od stra­ne Vi­šeg su­da na na­čin što mu je za dru­gi pe­ri­od od­bi­jen tu­žbe­ni za­htjev. Da­kle, Vi­ši sud do­no­si raz­li­či­te od­lu­ke gdje ima­mo istu prav­nu si­tu­a­ci­ju jer se taj sud ru­ko­vo­di či­nje­ni­com da li ima uslo­va za re­vi­zi­ju pa ta­mo gdje sma­tra da ne­ma pre­i­na­ča­va pre­su­de, a ta­mo gdje sma­tra da ima uki­da pre­su­de i vra­ća na po­nov­ni po­stu­pak i od­lu­či­va­nje – ka­že Mar­ko­vić.
Mar­ko­vić na­vo­di da kod pre­su­da ko­ji­ma Vi­ši sud pre­i­na­ča­va pr­vo­ste­pe­ne pre­su­de do­ni­je­te u ko­rist za­po­sle­nih u Glav­nom gra­du, obra­zlo­že­nje svo­de da za­po­sle­ni ni­je­su oba­ra­li rje­še­nja o ko­e­fi­ci­jen­ti­ma pred nad­le­žnim uprav­nim or­ga­ni­ma.
- U obra­zlo­že­nji­ma na­vo­de da za­po­sle­ni ni­je­su pod­no­si­li žal­be na rje­še­nja ko­ji­ma im je bio od­re­đen ko­e­fi­ci­jent za is­pla­tu za­ra­da pa da sto­ga ne­ma­ju pra­vo na tra­že­nu na­kna­du šte­te zbog ma­nje is­pla­će­ne za­ra­de usled ne­pra­vil­ne pri­mje­ne ko­ef­ci­jen­ta, a da pri tom ne na­vo­de ko­ja se to rje­še­nja! Su­do­vi ne na­vo­de kon­kret­no rje­še­nje jer ni­je ni do­ni­je­to na­kon stu­pa­nja na sna­gu Za­ko­na o iz­mje­na­ma i do­pu­na­ma Za­ko­na o za­ra­da­ma dr­žav­nih slu­žbe­ni­ka i na­mje­šte­ni­ka iz de­cem­bra 2007. go­di­ne i sa­da va­že­ćeg za­ko­na iz 2009. go­di­ne. Na­i­me, ako bi to na­ve­li on­da bi se vi­dje­lo da za­spo­sle­ni ima pra­vo na na­kna­du za pe­ri­od od 23. 08. 2008. go­di­ne pa do do­no­še­nja tog rje­še­nja po na­ve­de­nim za­ko­ni­ma – re­kao je Mar­ko­vić.
On is­ti­če da je u tri slu­ča­ja u svo­jim od­lu­ka­ma Vi­ši sud na­vo­di, po­red uslov­no re­če­no po­me­nu­tih „raz­lo­ga”, vje­ro­vat­no uvi­djev­ši da to ne­ma upo­ri­šte u za­ko­nu, da je za­po­sle­ni tre­bao da se obra­ti Glav­nom gra­du za za­šti­tu pra­va shod­no čla­nu 119 Za­ko­na o ra­du.
-Me­đu­tim, opet za­bo­ra­vlja­ju da je Glav­ni grad bio du­žan da po slu­žbe­noj du­žno­sti, a ne po za­htje­vu za­po­sle­nog, do­no­si rje­še­nja o fik­snom di­je­lu za­ra­de i vi­si­ni ko­e­fi­ci­jen­ta, shod­no čla­nu 14 po ra­ni­jem va­že­ćem Za­ko­nu o za­ra­da­ma dr­žav­nih slu­žbe­ni­ka i na­mje­šte­ni­ka, od­no­sno shod­no čla­nu 15 sa­da va­že­ćem za­ko­nu. Po­zi­va­nje su­do­va na od­red­bu čla­na 119 Za­ko­na o ra­du je ta­ko­đe neo­sno­va­no jer na­ve­de­na od­red­ba pred­vi­đa da se „za­po­sle­ni mo­že, što zna­či da ne mo­ra, obra­ti­ti po­slo­dav­cu za za­šti­tu svo­jih pra­va uko­li­ko sma­tra da su mu po­vri­je­đe­na”, što zna­či da je to pra­vo za­po­sle­nog sa­mo mo­guć­nost, ali ne i oba­ve­za – ka­že Mar­ko­vić.
Ima­ju­ći u vi­du stav Vr­hov­nog su­da Mar­ko­vić ka­že da ne­dvo­smi­sle­no pro­iz­i­la­zi da za­po­sle­ni u Glav­nom gra­du ima­ju pra­vo na na­kna­du za ma­nje is­pla­će­nu za­ra­du, ali u za­vi­sno­sti od do­ka­za u pred­me­ti­ma za pe­ri­od od 23. 08. 2008 go­di­ne, kao da­na od ka­da po Za­ko­nu o ra­du ne za­sta­ri­je­va­ju po­tra­ži­va­nja iz rad­nog od­no­sa, pa do do­no­še­nja rje­še­nja o ko­e­fi­ci­jen­ti­ma a to je za ma­nji broj za­po­sle­nih do sre­di­ne 2011 go­di­ne, a za ve­ći­nu za­po­sle­nih do 01. 02. 2014 go­di­ne. A.D.


Zlo­u­po­tre­ba na­čel­nog prav­nog sta­va

Na­kon što je Vr­hov­ni sud Cr­ne Go­re do­nio na­čel­ni prav­ni stav 19. mar­ta 2015. go­di­ne, ko­jim je, pred­vi­đe­no da za­po­sle­ni ko­ji­ma je ko­e­fi­ci­jent za za­ra­du od­re­đen rje­še­njem o po­sta­vlje­nju ne­ma pra­vo na raz­li­ku za­ra­de ko­ja bi mu pri­pa­la za to rad­no mje­sto po ko­e­fi­ci­jen­tu od­re­đe­nom Za­ko­nom o za­ra­da­ma dr­žav­nih slu­žbe­ni­ka i na­mje­šte­ni­ka, ako pred­hod­no ni­je kod nad­le­žnog or­ga­na po­bi­jao rje­še­nje o po­sta­vlje­nju u di­je­lu ko­jim je od­re­đe­na za­ra­da, advo­kat Mar­ko­vić tvr­di da su­do­vi ga ne pri­mje­nju­ju ka­ko gla­si već do­no­se od­lu­ke ko­je su su­prot­ne tom sta­vu.
-Su­do­vi su oči­gled­no na­ve­de­ni na­čel­ni prav­ni stav Vr­hov­nog su­da pro­tu­ma­či­li ona­ko ka­ko to ne sto­ji u nje­mu, već kao da je u nje­mu za­u­zet stav da su­do­vi od­bi­ja­ju tu­žbe­ne za­htje­ve za­po­sle­nih u Glav­nom gra­du. Ovo na­sto­ja­nje su­do­va da bez ula­že­nja u či­nje­nič­nu gra­đu u pred­me­ti­ma i bez pra­vil­ne pri­mje­ne na­čel­nog prav­nog sta­va Vr­hov­nog su­da sa­mo uka­zu­je da su­do­vi uru­ša­va­ju svoj ugled i po­ka­zu­ju da ni­je­su ne­za­vi­sni u do­no­še­nju svo­jih od­lu­ka i su­đe­nja po za­ko­nu – ka­zao je Mar­ko­vić.