Da­nas ka­da smo slu­ži­li li­tur­gi­ju na Mo­mi­šić­koj go­ri, is­pred cr­kve, gdje je guv­no, vi­dio sam na­pi­sa­ne ri­je­či ,,Pu­sti­te dje­cu da do­la­ze k me­ni”. A na­sta­vak tih ri­je­či, je­su one Hri­sto­ve ri­je­či ,,jer ta­kvi­ma pri­pa­da Car­stvo ne­be­sko”. Li­je­po na­pi­sa­no, i ri­je­či li­je­pe, jer dje­ca je­su ono što je naj­sve­ti­je i naj­dra­go­cje­ni­je na ze­mlji – ka­zao je mi­tro­po­lit cr­no­gor­sko-pri­mor­ski Am­fi­lo­hi­je u be­sje­di ko­ju je odr­žao u čast kr­sne sla­ve dječ­jeg cr­kve­nog ho­ra „Sve­ti Sa­va” ko­ji pra­znu­je Mla­den­ce. Be­sje­dio je mi­tro­po­lit naj­ve­ćim di­je­lom o bra­ku, kao i o pra­zni­ku Mla­den­ci, nje­go­vom zna­ča­ju, ko­ji ima, na­ro­či­to za one ko­ji su tek stu­pi­li u brak.
- Evo i do da­nas je ostao obi­čaj u pra­vo­slav­noj cr­kvi da mla­den­ci ko­ji se u to­ku go­di­ne vjen­ča­ju, da i oni pro­sla­vlja­ju pra­znik Mla­de­na­ca. Ni­je ni to slu­čaj­no. Ka­da se ne­ko vjen­ča­va on­da iz­me­đu osta­log pje­va­mo i pje­smu ,,Mu­če­ni­ci ko­ji ste do­bro pro­sta­to stra­da­li i Hri­sta Bo­ga pro­sla­vi­li, mo­li­te se Bo­gu za nas”. Brak, vjen­ča­nje, je­ste ra­dost ži­vo­ta, ali s dru­ge stra­ne ka­da bi to vjen­ča­nje i brak za­i­sta uro­dio istin­skim plo­dom, on mo­ra da bu­de sta­men, ne­po­ko­le­bljiv – ka­zao je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je. Za­to se, do­da­je on, i ka­že da one ko­je je Bog vjen­čao to čo­vjek ,,da ne raz­vjen­ča”.
- Sve­ti­nja bra­ka je vječ­na sve­ti­nja. Za­to i ka­da se za­vr­ša­va vjen­ča­nje on­da se i po­dig­nu vi­jen­ci sa gla­va mla­de­na­ca, pa se on­da u mo­li­tvi ka­že ,,da pri­mi Go­spod vi­jen­ce nji­ho­ve u car­stvo Nje­go­vo”. Dru­gim ri­je­či­ma vi­jen­ci se vaz­no­se na ne­be­sa i če­ka­ju mla­den­ce da do po­sljed­njeg svog iz­di­sa­ja osta­ju vjer­ni jed­no dru­gom, iz­ro­de dje­cu i da obra­zu­ju bla­go­slo­ve­nu po­ro­di­cu i da ta­ko ostva­re smi­sao svo­ga vjen­ča­nja – ka­zao je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je. To po­seb­no na­po­mi­nje, do­da­je vla­di­ka, iz raz­lo­ga što su u na­še vri­je­me naj­u­gro­že­ni­ji ura­vo in­sti­tu­ci­ja bra­ka i po­ro­di­ca.
- Mi smo ovih da­na ima­li cr­kve­ni sud na Ce­ti­nju i na mo­je za­pre­pa­šće­nje da od onih ko­je smo vjen­ča­va­li po­sli­je 1995. go­di­ne, 42 cr­kve­na bra­ka smo mo­ra­li da raz­vo­di­mo, me­đu ko­ji­ma čak i ne­ki ko­ji smo vjen­ča­li pro­šle go­di­ne. To je ne­što što je ozbilj­no i opa­sno, ne­što naj­go­re što se de­ša­va u Cr­kvi. To je po­slje­di­ca sve­ga ono­ga što se da­nas do­ga­đa u svi­je­tu, na pla­nu mo­ra­la, ljud­ske za­jed­ni­ce, a na­ro­či­to na pla­nu po­ro­di­ce – ka­zao je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je. Mla­den­ci ko­ji su se istin­ski od­lu­či­li da bu­du mla­den­ci du­žni su da is­pu­ne za­kon lju­ba­vi, a tu je po­treb­no i str­plje­nja, jer se ,,tr­plje­njem spa­sa­va­ju du­še svo­je”, ka­že mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je.
- Ka­da se ras­pa­da brak naj­u­gro­že­ni­ja su dje­ca. A, da­nas je mno­go dje­ce ko­ja su u za­tvo­ri­ma, ko­ja se dro­gi­ra­ju, i to su naj­če­šće dje­ca od raz­ve­de­nih ro­di­te­lja. Di­je­te ho­će, to svi mi zna­mo, da u se­be ima ugra­đe­nu lju­bav i oca i maj­ke. Ono ne mo­že da se po­di­je­li, jer je nje­go­vo bi­će sat­ka­no od lju­ba­vi ma­te­rin­ske i očin­ske. Ka­da uz­me­te je­dan dio te lju­ba­vi, vi uzi­ma­te po­lo­vi­nu dje­ti­njeg bi­ća – ka­zao je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je. A.Ć.