- Piše: Borivoje Ćetković

Da je hrvatski državni vrh (Kitarović- Plenković ) u odnosu na „okruženje” značajno „iskoračio” u sprovođenju desne, krajnje reakcionarne politike, tj. u reafirmaciji ustaštva i fašizma, to je van svake sumnje, o čemu svjedoči i nedavna proslava „Oluje” i obilježavanje „pobjede u domovinskom ratu”. Slave se uspjesi ostvareni za vrijeme oca nacije Tuđmana, koji je, kako je rekao Šuvar, u „Oluji“ i „Bljesku” ostvario ono što Pavelić i njegove ustaše uz pomoć nacista nijesu mogli ostvariti u Drugom svjetskom ratu- etnički je „očistio” Hrvatsku od Srba. Prvo im je oduzeto pravo konstitutivnog naroda, stečeno u ratu, i svedeni su na nacionalnu manjinu, tako je i počelo krvoproliće, bratoubilački rat. O tome ćute hrvatski zvaničnici, mnogi povjesničari, ali i srpski nacionalisti nerado to pominju- prećutkuju i oni ogroman doprinos srpskog naroda u hrvatskoj pobjedi nad fašizmom.

I dok aktuelni režim uveliko rehabilituje ustaštvo, pjevaju se ode Jasenovcu i Staroj Gradišci, podstiču ekstremno desničarski pokreti i stranke koje šire laži i falsifikate, ukazalo se svijetlo na kraju tunela- film „Dnevnik Diane Budisavljević”. Riječ je o dokumentarno- igranom filmu u režiji Dane Budisavljević, apsolutnom pobjedniku 66. Pulskog filmskog festivala, koji govori o herojskim podvizima austrijske aktivistkinje, koja je iz užasa ustaških logora spasavala srpsku djecu sa Kozare i iz Korduna. Najveće nagrade stručnog žirija i publike date su tom filmu, a posebno ga je nagradila publika- 4.000 gledalaca u Pulskoj areni aplaudiralo je nekoliko minuta po završetku filma. Uzalud je Kolinda agitovala za Vrdoljakovog „Generala”, film posvećen haškom optuženiku Anti Gotovini koji je je doživio fijasko dobivši samo neka beznačajna priznanja.

Diana Budisavljević (rođ. Obexer, Insbruk 1891.- Insburk 1978.) bila je hrvatska humanitarka austrijske nacionalnosti, (udata za poznatog hrvatskog hirurga dr Julija Budisavljevića), nezavisna socijalna aktivistkinja, koja je u Drugom svjetskom ratu, u razdoblju od 1941. do 1945. godine, pokrenula i organizovala spasavanje iz ustaških koncentracionih logora oko 12.000 uglavnom srpske djece i njihovih majki.

Doznavši da se Jevrejke i Srpkinje s djecom odvode u logore gdje umiru od gladi i bolesti, Diana Budisavljević organizuje prikupljanje pomoći i akciju spasavanja- do kraja rata od sigurne smrti je izbavljeno više od 10. 000 djece. Spasavala je djecu i omogućila im povratak porodicama- vođenjem kartoteke evidencije sačuvala im je identitet. U jasenovački logor i Staru Gradišku dovedena su djeca uglavnom sa Kozare i iz Korduna.

Krvava epopeja na Kozari pretvorila je ovu planinu u legendu- postala je simbol partizanskog stradanja i otpora. Tokom operacije preko 68.000 ljudi, žena i djece (oko polovina) deportovana je u logore, dok je ukupan broj civilnih žrtava na Kozari i Potkozarju oko 35. 000, od čega je najveći broj stradao u ovoj operaciji i tokom internacije u logore. Jula 1942. godine, po završetku ofanzive na Kozari, u logor u Staroj Gradiški, gdje je za tri godine ubijeno više od 75. 000 muškaraca, žena i djece, dotjerano je 12. 263 djece, otete od roditelja, bez ikakvih uslova za život. Po Zagrebu se brzo pročulo o strašnim dječjim patnjama u jasenovačkom logorskom kompleksu. Preko poznanstva sa visokim oficirima Vermahta u Zagrebu Diana Budisavljević dobila je dozvolu da sa grupom medicinskih sestara posjeti Staru Gradišku. Scene koje je vidjela bile su stravičnije od svega što se čulo u Zagrebu. Hrabra humanitarka preko Njemaca izvršila je pritisak na ustaški državni vrh- odobreno joj je izvlačenje djece iz logora.

Film rediteljke Dane Budisavljević je „istinita priča o najboljim ljudima u najgorim vremenima”, dokaz da postoji i ona druga, prava Hrvatska koja se ne miri sa povampirenjem ustaštva i fašizma, sa antisrpskom atmosferom koja je stvorena u Hrvatskoj, sa politikom negiranja genocida nad Srbima koju na žalost podržava nemali broj Hrvata, na čelu sa hrvatskim veteranima i većinom političkih stranaka.

---