-Autor: Nadežda Milenković

Eto kakve smo sreće. Umjesto da u ovim vremenima zemlju vode oni koji umiju da se nose sa kompleksnim problemima, nama upravljaju oni koji ne umiju da se nose sa sopstvenim kompleksima.

I dok je predsjednik države zasjenjivao prostotu kupovinom polovnih tenkova iz Rusije (a nevoljena EU nam donira bolnice, amateri) njegov donedavni ministar odbrane – koji se za ministarstva sile preporučivao još kao ministar rada svojim osebujnim kreacijama militantnih krojeva – osjetio se izopštenim mada je tek nekoliko dana ranije i sam takođe zasjenjivao prostotu (i zakrčivao saobraćaj) izvođenjem policijske vježbe za predsjednika države.

I šta je novopečeni ministar policije uradio da skrene pažnju na sebe? Najavio je, po ko zna koji put, atentat na svog bivšeg vrhovnog komandanta, koji je po njemu (mada ne i po Ustavu) i dalje to – vrhovni komandant, samo što je sada vrhovni komandant nekom drugom ministru (bivšem ministru policije).

A šta je, kao ministar policije, predložio za sprečavanje atentata? Kobre, dronove, sebe u živom zidu? Polovne tenkove koji bi, umjesto jurišanja na okolne članice NATO pakta (kao što valjda zamišlja predsjednik države), postali dio predsjedničke motorizovane pratnje? Ništa od navedenog i ništa što biste vi pomislili, naravno. Ministar policije zahtijeva zakon koji bi zabranjivao anonimnost na društvenim mrežama, odnosno zakon po kojem ne biste mogli da otvorite nalog ukoliko ne unesete istinite lične podatke.

Dobro, znamo da vlast ubacuje teme u javnost otprilike istim tempom kojim isisava para iz budžeta, ali, sa druge strane, znamo i da su sadašnjem ministru policije prolazile i šašavije ideje – na primjer, da je išao tamo-amo dvadesetak puta po pare od tetke iz Kanade ili ono preusmjeravanje para „švrćanima“ pošto je razotkriven pokušaj zloupotrebe fondova za nevladine organizacije. Tako da nije neopravdana bojazan da bi mu i ova ideja mogla proći.

Jer, što da ne? Zašto bi se policija mučila kao do sada da preko IP adresa ulazi u trag onima koji upućuju prijetnje kad lijepo može da zahtijeva od svakog da se sam predstavi imenom, prezimenom, adresom, matičnim brojem, brojem krvnih zrnaca, krvnom grupom…? A ako to može da zahtijeva za učesnike u internet saobraćaju, što pa ne bi zahtijevala i od učesnika u saobraćaju na ulici? Zašto bi se saobraćajna policija mučila da sazna adresu po registarskim tablicama kad možemo da imamo zakon po kojem se ne možeš uključiti u saobraćaj ako na gepeku i bočnim staklima nisi istakao istinite lične podatke? Ovaj auto vozim ja, zovem se tako i tako, živim tu i tu, pored mene sjedi moj kum, on se zove tako i stanuje tu, a pozadi je moja tašta, nju vozimo u dispanzer. Pa da vidim koji će majčin sin da se svađa u saobraćaju kad zna da svaka budala može sjutra da mu dođe na kuću.

Doduše, svaka budala i sada može da vam dođe na kuću, kao Dinku Gruhonjiću što je, ali to ministra policije ne zanima. Pod jedan, jer je to realna a ne virtuelna prijetnja. I pod dva – jer nije prijetnja predsjedniku države kojeg je toliko volio da tituliše.

Peščanik.net

---