Prirodna stihija, katastrofalni zemljotres koji se na Crnogorskom primorju dogodio 15. aprila 1979. godine, izazvao je vrisak, plač i suze, i mnoge njegove stanovnike zavio u crno. Nemilosrdna ruka prirode za tili čas gotovo je promijenila mapu Crnogorskog primorja i njegovog zaleđa. Danas, 41 godinu kasnije, tragovi te stihije su izbrisani, rane izvidane, ali se taj dan ne može zaboraviti zbog 101 žrtve, ali i ožiljaka na dušama onih koji su u ovoj teškoj tragediji izgubili svoje najdraže.
Aprilski zemljotres, međutim, pamtiće se i po još nečemu – po požrtvovanosti i solidarnosti ljudi, koji su tada više nego ikada ranije pokazali da je čovjek jači od svake nevolje.
O najvećoj prirodnoj nepogodi u Crnoj Gori svjedoči Baranin dr
Cvetko Pavlović, koji je u vrijeme aprilskog zemljotresa bio sekretar Opštinskog odbora Saveza komunista u organima uprave Opštine Bar, te rezervni oficir u Štabu teritorijalne odbrane (TO) i delegat u Vijeću mjesnih zajednica. On podsjeća da je na području opštine Bar poginulo 48 lica, teže povrijeđeno 210, a lakše preko 300 građana.
Pavlović smatra da u Baru treba napraviti spomen-obilježje na kojem bi stajala imena svih onih koji su poginuli u aprilskom zemljotresu. Ističe i da su organi vlasti na području opštine odmah efikasno počeli djelovati, te da je značajnu ulogu odigrao i tadašnji predsjednik SFR Jugoslavije Josip Broz Tito.
– Predsjednik Josip Broz Tito bio je tih dana u Igalu. Njemu je nuđeno da napusti područje i da ga prebace helihopterom na sigurnu teritoriju. On nije htio, već je odgovorio da hoće da obiđe ugroženo područje. I obišao je, od Igala do trajekta na Lepetanama. U povratku je svratio u Bijelu, koja je bila vidno srušeno područje. On je odmah tražio da se obiđe postradalo područje, i lično se uvjeri u razmjere ove prirodne katastrofe. Odmah nakon obilaska, u izjavi za tadašnju TV Titograd, između ostalog, kazao je da je Crna Gora pretrpjela ogromne štete, i da svakom mora biti jasno da solidarnost koja se uvijek pokazivala, naročito u ovakvim slučajevima, i ovog puta mora doći do izražaja. Sjećam se da je taj program emitovan uveče. Jugoslovensko rukovodstvo je prihvatilo da svi saniraju po jednu opštinu, i deset godina je trajao zajam za Crnogorsko primorje – podsjeća Pavlović.
Prema riječima Pavlovića, na čelu Skupštine opštine Bar tada se nalazio Blažo Orlandić, koji je svojim ličnim primjerom i autoritetom, liderstvom i vizionarstvom, dao neprocjenjiv lični doprinos sanaciji i obnovi stradalog područja na planski, organizovan način. Radovi su počeli iako nije bilo para, već se očekivalo da one dođu. I došla su sredstva solidarnosti, i na najbolji način su plasirana u Baru.
D.S.
Sjednica na feribotu
Pavlović naglašava da je postojala vjera u jugoslovensko rukovodstvo.
– Odmah je aktiviran opštinski štab civilne zaštite, štabovi po mjesnim zajednicama u cilju spasavanja stanovništva i raspodjele pomoći, opštinski štab teritorijalne odbrane, Izvršni odbor Opštine, i svi organi opštinske uprave. Odazvale su se sve republike i pokrajine, i ogroman broj prijateljskih zemalja svijeta. Prvu sjednicu SO Bar održali smo 27. aprila na feribotu „Sveti Stefan”, kojoj su prisustvovali predsjednik Crne Gore Veljko Milatović, i predsjednik Srbije Dobrivoje Vidić, koji je odmah ponudio pomoć Republike Srbije – prisjeća se Pavlović.
D.S.
)){kind=small}
