-PIŠE: Doc. dr Veselin Drljević

Nigdje na Balkanu, pa ni u Banskom (Bugarska) ili na Kopaoniku, priroda nije stvorila bolje uslove za sportski turizam nego na Durmitoru, ali čovjek, ili nije znao ili ne želi da prirodni dar pretvori u opšte dobro i biznis. Kraške zaravni u podnožju raznolikih (blagih i strmih) padina, lednički cirkovi, kameniti i strmi vrhovi, bogatstvo šumama, vodotocima i jezerima, kanjoni na tri strane planine, pećine i jame, klimatska raznolikost idealni su prirodni preduslovi za razvoj sportskog turizma. Veoma dobru osnovu razvoju sportskog turizma čini i lako edukativno stanovništvo.
Nadmorska visina (1450-2522 metra) i klimatski elementi stanovništvo područja Durmitora orijentisali su se na zimske sportove i turizam koji su se razvijali u drugoj polovini prošlog vijeka. Raspad Jugoslavije i ratna zbivanja u okruženju osiromašili su stanovništvo, zakočili turističke planove, izgubljena je klijentela, privatizovana su turistička preduzeća, a infrastruktura je devastirana. Jednostavno, Žabljak i Durmitor vraćeni su na početak! Uz sve ovo, došlo je do masovnog iseljavanja stanovništva. Sportski objekti, na prvom mestu ski-skakaonice i skijališta na Savinom kuku i Bosači, devastirani su i skoro neupotrebljivi, a turizam sa sportskom osnovom mogao bi biti zamajac razvoja ovog kraja. Mnogo je faktora trenutnom, veoma lošem stanju, razvoja turizma i skoro nepostojanja sporta kao privrednih delatnosti na području Žabljaka. Najznačajniji je, svakako ljudski faktor, jer u Crnoj Gori sportski turizam kao privredna grana uopšte je nepoznata. Vlada, Ministarstvo održivog razvoja i turizma Crne Gore, kao ni opštinska vlast na Žabljaku skoro da ni u jednom dokumentu ne pominju sportski turizam, iako, prema prirodnim potencijalima područje Durmitora možemo porediti sa najprestižnijim evropskim planinskim destinacijama. U nekim segmentima, kao što je blizina toplog mora, čak i bolja.
Da bi se uopšte razmišljalo o razvoju sportske i turističke infrastrukture, prvo moramo stvoriti pretpostavku razvoja saobraćajne infrastrukture, smeštajnih kapaciteta, vodosnabdijevanja, komunalne infrastrukture, ali i o zaštiti prirodne sredine, tim prije, što planinski masiv pripada Nacionalnom parku Durmitor. Stoga treba stvoriti zakonsku pretpostavku, da se uz poštovanje osnovnih načela zaštite prepoznatljivosti Nacionalnog parka, dozvoli razvoj i korišćenje infrastrukture u njegovim okvirima. Durmitor i Žabljak udaljeni su od aerodroma u Podgorici 130 kilometara, ili oko dva sata vožnje automobilom, a od aerodroma u Tivtu 175 kilometara, (168 km) sedam više nego do dubrovačkog i aerodroma u Sarajevu. Automobilom od Podgorice do Žabljaka moguće je doći za oko dva sata, od Tivta i Dubrovnika sat, a od Sarajeva dva sata više. Najbliža željeznička stanica (70 km) Žabljaku je ona u Mojkovcu, odakle je automobilom niz kanjon Tare, moguće doći za 1,20 časova.
Kao i većina planinskih mjesta sa nadmorskom visinom od 1500 metara i do područja Durmitora nije lako, naročito u zimskom periodu, doći kopnenim putem. Regionalni put od granice Srbije i Crne Gore preko Pljevalja i Đurđevića Tare prolazi kroz Žabljak i dalje preko Jezerske površi, kroz tunel Ivica, preko Šavnika i prevoja Vojnik, vodi dalje prema Nikšiću, odakle se relativno dobrim saobraćajnicima može prema Podgorici, Bokokotorskom zalivu ili Hercegovini i Dubrovniku. Otežavajuća okolnost dolaska na Žabljak u zimskom periodu su česte vremenske nepogode praćene sniježnim mećavama i nametima. Od Žabljaka oko Durmitora je asfaltni, 85 kilometara dug „Durmitorski prsten”, sa kojeg se u Trsi odvaja saobraćajnica prema Plužinama i dalje ka Bosni i Hercegovini. Modernizacija postojeće saobraćajne infrastrukture i sigurno saobraćanje tokom cijele godine jedan je od temelja daljeg razvoja ovog područja.NASTAVIĆE SE