-Preveo sa ruskog i priredio: VOJIN PERUNIČIĆ

Pričajući o italijanskom pohodu Suvorova, prije svega iz razumljivih razloga, skrećemo pažnju na blistave pobjede ruskog vojskovođe, koji je znao da svede na nulu sve prethodne ratne akcije Bonaparte. Starac Suvorov se nije ni sreo lično sa Korzikancem na bojnom polju (on je tada ratovao u Egiptu), ali je njegove talentovane učenike ubjedljivo porazio.

Ništa manje nije interesantno ni to šta se tada dešavalo iza kulisa. U opisima pohoda Suvorova na Italiju, koji je komandovao objedinjenim rusko-austrijskim snagama, napominju se burna sporenja vojskovođe sa saveznicima. Imajući u vidu da je na dužnost glavnokomandujućeg, kako se to vidi iz pisma Pavla I, Suvorov bio postavljen na insistiranje upravo austrijskog imperatora, sve te emocionalne prepirke i svađe na prvi pogled izgledaju čudno. Dio neslaganja možemo objasniti običnim nesuglasicama između generala, zbog svog iskustva, talenta i ambicija, procjenjujući različito situaciju. Ali, postojali su i drugi, stvarno principijelni konflikti, gdje je razmatrana i veća politika.

U istoriji prije revolucije u Rusiji piše:

„16. avgusta 1799. godine Suvorov je dobio prvu vijest o novim planovima, po kojima su ruske jedinice morale da idu u Švajcarsku, a onda da napadnu na Francusku. Bečki dvor je žurio sa sprovođenjem ovog plana, bez obzira što se tome suprotstavljao Suvorov, koji je smatrao neophodnim da prvo izvrši pokoravanje Italije i tek sledeće godine da pristupi izvršenju novog plana. Ali austrijska Vlada, imajući svoje planove prema Italiji i želju da ostane jedini gazda u njoj, bila je uporna da se što prije otuda udalje ruske jedinice i ujedno sa tim su požurili da povuku armiju nadvojvode Karla iz Švajcarske, zbog čega je tamo ostao korpus ruske vojske Rimski-Korsakov, koji je bio doveden u opasnu situaciju. Ova situacija je natjerala Suvorova da požuri sa dolaskom u Švajcarsku”.

Za daljim sličnim komentarima nema potrebe. Bezobzirno i neljudski su izbacili kroz vrata „Ruskog medvjeda”, koji je blistavo obavio svoj posao u Italiji.

Što se tiče priče o korpusu Rimski-Korsakov, koji je ostavljen saveznicima i prepušten sudbini nadmoćnih francuskih snaga pod komandom Masena, o tome se može samo nagađati šta je Austrijance, u prvom redu, na to podstaklo: nekompetentnost, kukavičluk ili čisti interes – da što prije izmame Suvorova iz Italije. Ako je tačna poslednja rečenica, onda je zamisao Austrijanaca uspjela u potpunosti. Čuveni prelaz Rusa preko Alpa iz Italije u Švajcarsku bio je očajnički pokušaj da spasi drugove. Hanibalov podvig ruska armija je ponovila ne svojom voljom. Vrijeme nije čekalo, zato je Suvorov izabrao najkraći put. Pri čemu i ovdje zbog krivice Austrijanaca Rusi su morali da idu neispitanim stazama. Čak i mazge za vuču, koje su obećali Austrijanci, bile su dostavljene sa velikim zakašnjenjem i u malom broju. Zbog toga su teret prevozili na kozačkim konjima, i životinje su zajedno sa ljudima padale u provaliju. Kako drugačije nazvati cijelu ovu alpsku priču nego izdajstvo.

Bez obzira na natčovječanske napore, vojnici Suvorova nijesu uspjeli da stignu u pomoć svojim drugovima. Herojski prelaz preko Alpa donio je Suvorovcima zasluženu slavu, ali korpus Rimski-Korsakov ipak je bio poražen.

Rečnik Brokhauza i Efrona sve ovo ovako rezimira:

„Ubrzo je car Pavle, uvjerivši se u nemogućnost zajedničkih akcija sa takvim saveznicima, kao što su Austrijanci, naredio Suvorovu da se vrati u Rusiju sa svim ruskim jedinicama. Za pohod u Švajcarsku Suvorov je bio unaprijeđen u generalisimusa i naređeno mu je da podigne veličanstveni spomenik u Peterburgu”.


(NASTAVIĆE SE)

---