Veče sa Slobodanom Vladušićem, na kom su promovisane knjige „Veliki juriš”, „Književnost i komentari” i „Orfej i zapušivači”, upriličeno je pred podgoričkom publikom u knjižari Matice srpske – Društva članova u Crnoj Gori. Tom prilikom o Vladušićevom stvaralaštvu govorili su doc. dr Goran Radonjić, mr Radoje Femić i mr Milorad Durutović.
– Slobodan Vladušić je jedan od vodećih naših savremenih pisaca. On je pisac raznovrsnih interesovanja – kazao je, između ostalog, doc. dr Goran Radonjić u uvodnoj riječi, upoznavši publiku sa najupečatljivijim momentima iz Vladušićeve biografije.
– Bilo je u srpskoj književnosti vrhunskih pisaca koji su istovremeno bili i vrhunski tumači književnih tekstova. Izdvojio bih, Miodraga Pavlovića, Ivana V. Lalića, Ljubomira Simovića, Branka Miljkovića, Danila Kiša... Vladušić nastavlja takve nizove: ne samo zato što je istovremeno i teoretičar i praktičar književnosti, već što svojim pisanjem potvrđuje da je dostojan nastavljač, jedan od najboljih sinova književne tradicije koju sam spomenuo – kazao je Milorad Durutović.

Govoreći o romanu, Femić je istakao njegov žanrovski identitet, govoreći o poetičkim posebnostima ovog istorijskog trilera. Roman se pridružuje liniji književne tradicije koja obuhvata djela Crnjanskog, Ćosića, Gatalice i drugih, koji su formirali autentične vizije Velikog rata. Kao roman lika, Veliki rat ilustruje sudbinu poručnika srpske vojske, Miloša Vojnovića, koji je razapet između dvije težnje – ratničke slave i želje za preživljavanjem rata.
Slobodan Vladušić se osvrnuo i na putopise koje piše.
– Negdje 2000. godine počeo sam intenzivno da putujem i došao sam do zaključka koji me nije baš oduševio. Za mene su gradovi koje sam posjećivao bili neka vrsta doživljaja koji je dolazio i prolazio. I tu sam shvatio tu razliku između doživljaja i iskustva. Doživljaj je prolazan. Jedini način da doživljaj pretvorim u trajna sjećanja bio je da počnem da pišem putopise. Nekada je bilo intenzivnije, spektakularnije putovati. Danas je internet omogućio da vas stvarnost razočara u odnosu na ono što ste vidjeli na fotografijama ili snimcima. Mi se u dodiru sa nekim gradom jednostavno razočaramo, a to je za mene zaista bio problem. Tako sam počeo da pišem putopise. Nijesam pokušao da pišem o onome što sam vidio, već da dokučim ono što nijesam vidio. To se ne može zamijeniti snimcima i fotografijama, a pisati takve putopise nije bilo jednostavno. Da ti putopisi nijesu nastali, gradovi bi nestali kao i svaki drugi doživljaj – kazao je Vladušić.
A.Ć.

---

Testament
– Ako bismo „Veliki juriš“ isto tako čvrsto omeđili kao istorijski roman, možda bismo došli u opasnost da ne vidimo dragocjene finese, suptilne tokove, koji pokazuju da knjigu možemo čitati upravo kao iskustvo, ne uzroka i ishoda rata, već ishoda čovječnosti, ličnosti tokom i nakon rata. Jedan od junaka Velikog juriša se pita da li iz rata može izaći isti kao što je bio. Naravno da ne može jer čovjek je testament, na njegovoj koži se ispisuje iskustvo. Zato je korisno čitati Vladušićev esej „Testamentarno i igrajuće pisanje“, koji razmatra Jovov problem. „Jedna od reakcija na susret sa smrću je pisanje. Nigdje to nije vidljivije nego u starozavjetnoj Knjizi o Jovu - kazao je Durutović