Piše: Jovo Pejović


A bratske rane su najdublje. Zato će svi oni koji su na bilo koji način doprinijeli ponovnom otvaranju nikad nezaraslih bratskih rana, zažaliti kad tad zbog toga.
To da nam agresori na našu zemlju, aktuelni i bivši, pišu istoriju nije novost za one koji dobro poznaju prilike u Crnoj Gori. NATO, kao jedan od ključnih instrumenata globalnog ugnjetavanja i eksploatacije država i naroda koje neće pod njegov kišobran, odavno je postao podstrekač i ispirator bratoubilačkih ratova. A da onima kojima je rat biznis ne treba ništa vjerovati, poruka je koju moramo ozbiljno shvatiti. Raspad velike Jugoslavije nije učinjen ni iz jednog racionalnog razloga po bilo koju republiku (sadašnju državu) bivše nam zajedničke države. Građani bivših republika su izmanipulisani od strane njihovih vođa, a po nalogu velikih sila i NATO-a po scenariju našeg satiranja na putu ka Rusiji i Kini koje su najtvrđi orah njihovom naumu da pod svoju čizmu stave čitav svijet. Tako se dešavanja u Ukrajini i ubustvo lidera ruske opozicije Borisa Njemcova teško može tumačiti mimo već viđenih scenarija destabilizacije zemalja koji su meta NATO agresije. Zato mi je muka kada evropski i svjetski feudalci počinju pričati o principima slobode i demokratije, nepovredivosti granica i teritorijalnom integritetu, kada to nekada važi, a nekada ne važi, u zavisnosti o kome se radi. Sve i da hoće, Crna Gora nikada ne može i ne smije aktuelnom režimu oprostiti savezništvo sa NATO alijansom u vrijeme zločinačke agresije na Srbiju i Crnu Goru, priznavanje lažne države Kosovo i uvođenje sankcija bratskoj Rusiji. Pored ove tri najveće sramote koje su nanijete Crnoj Gori od strane aktuelnog režima, nijednog trenutka ne smijemo smetnuti s uma da ekonomske ubice Crne Gore koje su nas ojadile, upropastile i izdale, mora stići zaslužena kazna. Srećan čovjek je ostvaren čovjek. Takvih na političkoj sceni Crne Gore kao da nema. Reklo bi se da više glume sreću nego što je u stvari imaju. Narodna poslovica kaže da nije bogat onaj ko mnogo ima, već onaj kome malo treba. Halapljivost i nezasitost političara da otimaju od države je postala njihova opsesija. No, najveći problem Crne Gore su podjele, a one se ciljano proizvode. Dok se god budemo dijelili i ne shvatimo da je Crna Gora samo jedna i naša, nećemo imati stabilnu i dugoročnu perspektivu. Dok ne postignemo opštenarodni konsenzus oko dugoročne nacionalne i državne strategije svekolikog razvoja Crne Gore, stajaćemo na slijepom kolosjeku. Za taj projekat nije potreban veliki trud, samo je potrebno da sa političke scene odu ispiratori podjela i falsifikatori istorijskih činjenica koji su glavna smetnja pomirenju Crne Gore. Naravno, njima ne pada na pamet da sami odu, zato je potrebno otrežnjenje svekolikog naroda koji bi konačno morao izvući pouku iz godina koje su obilježile bratske, kumovske, prijateljske i komšijske svađe, klevetanja i uvrede, neprimjerene Crnoj Gori naših predaka. A bratske rane su najdublje. Zato će svi oni koji su na bilo koji način doprinijeli ponovnom otvaranju nikad nezaraslih bratskih rana, zažaliti kad tad zbog toga. Kosmetske i ruske rane, ali i rane nevino stradalih u agresiji NATO pakta na Srbiju i Crnu Goru, rane su koje će u istinskoj Crnoj Gori uvijek biti doživljavane kao naše. One će jednako pominjati kao rane na ratnim zastavama i prsima naših slavnih predaka da moramo čuvati naše korjene da bi sačuvali našu Crnu Goru, ali i poslati na smetlište istorije one pojedince koji utiču na raspirivanje podjela i mržnje i time ruše mukotrpno stvoren mit o njegoševskoj Crnoj Gori.