-PIŠE: Vuk Vuković

Možda se treba kretati usporeno, poput kontrole jednako ravnodušno prema predmetu koji se očituje metodom degustacije, koristeći se distancom koja je strategija zavođenja kao uvoda u tajnu znaka, na taj način izmičući banalnom i višku, uopšte horizontu velikog zastoja u hiperprodukciji kao oličenju tehnološke nadmoćnosti, tom kibernetičkom opijatu, oružju koje čini da prividno pravimo svecijelu selekciju stvari (kao) gospodareći nad ukupnim Događajem koji je u sebi apsorbovao istoriju u malom.
Podrazumijeva se, presjek je često nasilan, destruktivan, brz i slijep, zato sistem treba potkopavati na poetičan način, melanholično koliko i bezinteresno; kružno ga predstavljajući njemu samom, kao grandiozno, ogoljeno ruglo. Da, to je nasukani objekt sa praznim, provjetrenim galerijama, gdje je još samo bijela pustoš privlačna objektivu koji odraze prenosi hirurški.
Realnost je u neprestanoj redizajn fazi jer sagledava suštinski izostanak znaka... Tvrda, odbojna, naivna, realnost je onaj višak s kojim više ne znamo kamo dalje. Zamislimo Ekran koji se – prenosi uživo! Preklapanje praznina!
Pa, ipak, ima neke strasti koja se uvijek već javlja u logici svođenja stvari: ubiti tajnu tako što ćemo joj suprotstaviti ravnu, zaokruženu, pozitivnu računicu. Tim prije – ili ima istine, ili smrti!
Kontrola je začetak terorizma, koji se prirodno mora odvijati na Zapadu, u svom, takoreći, laboratoriju, čiji je i sȃm izum koji služi kao svojevrsna negativna ćelija koja testira sam kontrolni kanal. Otud je samo po sebi razumljivo da je terorizam početak totalne kontrole; sistem budućnosti funkcioniše tako što kreira granicu, kao i sadržaj svakog događaja tako da realnost nije više do snimak, ono što se događa u onome što se ponavlja.
(Naša istina je: propust kontrole koji omogućava istinu terorizma! Nema istine sve dok događaj na samodestruktivan način ne dosegne svoju krajnost. Šta je drugo terorizam do kancer sistema kontrole koji ga svjesno pokreće ne bi li se iznova napadnut reinstalirao i u tami pauze sagledao gdje je došlo do propusta; usavršavanje sistema kontrole istovremeno testira i logistiku terorizma. Istina, u tehno-egocentričnoj fazi, istina je ono što se mora moći prevazilaziti; ona, dakle, nije više – transcendentalno fiksirana).
Dostići tačnost i operativnost virtuelnog, to bi, ukratko, bio projekat obezbićene želje u jednoj budućnosti koju će predvoditi vještačka inteligencija.
Zamijeniti se pametnom tehnologijom, samog sebe učiniti uljezom, univerzalnim voajerom. Događaj je već tu, jedino izostajemo mi: u ljubavi, ratu, sportskom spektaklu, pa čak i u umjetnosti, koja estetski trijumf vidi u nadilaženju svog stvaraoca.
Kad virtuelno ne bude imalo ništa više sa realnim (a možda je još samo predrasuda iznikla iz nostalgije da je virtuelno greška realnosti?), nastupiće doba u kome će Događaj egzistirati bez aktera, nalik pustinji, ogledalu i Ekranu.
Razorivši fikciju, koje je pred Psihoanalizom – tim mrtvozornikom – najednom razmlačila efekat koji proizvodi u skrivenim, zavodljivim i odveć ličnim dubinama, predali smo se zakonskim faktima, jednom jednodimenzionalnom životu koji potrebuje protezu kako bi se prepustio čarima sanjarenja; ne!, nema ničeg s onu stranu, kao što nema igre s ovu stranu. Podatak je natkrio znak!
Ono što do kraja fascinira jesu tehnička pomagala koja služe raskravljenju realnosti koju nanovo valja staviti u odveć predvidljivi pokret.
(...)“Otvorenost prema radikalnoj nepredvidljivosti teško je održati.“ (Slavoj Žižek) Utoliko prije, u potpunosti konstruisan i u sveopšti promet pušten Događaj nije manje poguban, štaviše: njegova istinitost za zadatak još jedino može imati operaciju totalnog brisanja, koja se uveliko događa, samo što još uvijek – mi kasnimo prema njoj.
Naš san je toliko puta nasnimljen da se i sama podsvijest ponaša mehanički. Je li to utopija tehnologije?