-Piše: Budimir Vuković

Da li je demokratski parlamentarizam istinski odraz volje naroda ili uopšte demokratski princip? Na primjeru opštine Kotor, zatim skupštinske odluke o ulasku u NATO (mimo volje naroda), britanskog Bregzita i oponiranja u parlamentu Britanije, vidimo da volja glasača nije ispoštovana.

Zaklinjanje u demokratiju kao u izraz volje većinskog stanovništva (znajući pri tome da većina nikad nije predstavljala „najsvjesniji“ dio društva) ukazuje na nesavršenost ljudskog napretka u domenu ljudskih prava. Svi pokušaji uređenja društva kao entititeta analognih individuama i personifikovanih u žive organizme govore o suprotnostima prirodnih i društvenih zakona. Dajući prednosti prirodnom u odnosu na društveno, dolazimo do „konačnog “ stadijuma liberalnog kapitalizma. Pojedinac, kao nosilac prava, ne može ujedno biti i idealan nosilac obaveza prema društvu. Materijalni princip koji se zasniva na individualnosti (sebičnost, otuđenje ličnosti, grupne privilegije i ostalo) za cilj ima prenebregavanje opštih društvenih principa i osjećaja pripadanosti nekom narodu. Globalizacija je tipičan produkt takvog ustrojstva gdje je kapital kohezioni, odnosno vezivni faktor.

Kakva je praktična primjena „magične demokratije“ vidimo na nedoslednosti njenih protagonista. Državne institucije, kao servis „svjesnog“ pojedinca, na papiru su u službi građanina. Deetatizacija predstavlja uslov teoretski ustanovljene demokratije. U praksi vidimo da institucionalna moć ima dominatnu prevagu nad individualnim pravima. Sve češće policijske torture u odbrani poretka svjedoče da od praktične primjene demokratije gotovo nema ništa.

Naši primitivni političari smatraju da je razvoj demokratije vezan za jačanje institucija (šta drugo očekivati od poslušnih policijskih njuškala). Oni su vjenčani za institucije kao božanstva, smatrajući državu kravom muzarom.

Poznavaoci prilika u Evropi kažu da tamo u stvari nikad nije bilo demokratije. Šta sve nisu u stanju da upakuju pod pojmom demokratije, ne treba ni govoriti. Vođenje ratova za nasilan izvoz demokratije donijelo je „blagostanje“ nedemokratskim zemljama. Pustoš koju iza sebe ostavlja izvoz demokratije baca sjenku na njeno ime i na rejting koji ona ima kod većinskog stanovništva. Većina je uvijek prevarena od strane privilegovanih grupa koje se predstavljaju za nosioce demokratije.

Nosioci ideja tzv. naprednih društava su obično problematične ličnosti najčešće nemoralni, blago rečeno – devijantni i po pravilu su gori od prosjeka kojega zastupaju. Otuđeni od naroda, oni se poistovjećuju s institucijama i postaju stubovi njihove odbrane.

Pokazalo se da su prirodne zakonitosti u suprotnosti sa društvenim. Svi eksperimenti kroz dugu istoriju nisu dali rezultata. Demokratiji u Staroj Grčkoj bilo je normalno robovlasništvo, a današnja demokratija smatra njen izvoz kao legitimno pravo. Iza tih pohoda uvijek se krije interes kapitala.

---