- Piše: Borislav Komad

Nebrojeno je zabrana u vascijelom svijetu– od onih najbezazlenijih, do nekontrolisanog razbacivanja nuklearnih otpadaka– ali se dešava i to da se nekom, ni manje ni više, zabranjuje i pravo na snove. Živimo, međutim, u vremenima kad je i to moguće. Počelo je, istina, prije dosta vjekova, u doba kolonijalizma, kad su pokoreni snijevali o slobodi i nezavisnosti i zbog toga su strogo kažnjavani. Taj zloduh prošlosti, na žalost, zadržao se do dana današnjeg i u savremenom svijetu. Jedan od poslednjih primjera je „slučaj” Republike Srpske. I sama pomisao zvaničnika ili nezvaničnika sa te strane kako im je želja da jednog dana neke godine ili neke decenije postanu država i ujedine se sa Republikom Srbijom, naravno, svenarodnim referendumom, mirnim putem i bez ičije prisile, izaziva više nego burne reakcije od Sarajeva, preko Zagreba, Evropske unije pa sve do Vašingtona. Više nego bučno stavljaju zabranu i na legitimne snove istorodnog i istovjernog naroda koje samo Drina razdvaja da kad dođe (a doći će) istorijski trenutak da im se ispune i želje i snovi. Ono što je dozvoljeno nekim drugima nikako nije srpskom narodu. Prisjetimo se samo kad je 1990.godine srušen Berlinski zid i spojili se Germani iz dvije podijeljene države, kako je svijet sa zapadnih strana euforično kliktao sve u stilu kako je ispravljena velika istorijska nepravda razdvajanja jednog naroda, i kada je nastupio pad Sovjetskog Saveza, pobjeda demokratije, trijumf njihovog sistema vrijednosti i mnogo toga još. A od 1945. godine Vašington, London i Pariz, sporazumom na Jalti, mnogo su godina „bratski kontrolisali” Njemačku sa zapadne strane, a Moskva koja je kao pobjednik prva umarširala u Berlin, kontrolisala je istočni dio te zemlje. Ali, samo pri pomenu mogućnosti da Republika Srpska i Republika Srbija, neodređenog dana neodređene godine, postanu jedna država, ježe se isti oni koji su spajanje dvije Germanije smatrali jednim od najvećih događaja 20. vijeka. Ima, naravno, podosta zluradnika sa raznih strana koji će reći da pravo ujedinjenja imaju i Albanci sa Kosova i Metohije koji bi da postanu dio takozvane „Velike Albanije”, one iste tvorevine koja je bila moguća jedino u doba fašizma. Republika Srpska, s druge strane, međunaradno je priznata kao entitet (Dejton) Federacije BiH, ali sa svim atributima države koju će svaki njen posjetilac prepoznati, što bi se reklo golim okom, za razliku od nakazne i samoproglašene „Republike Kosovo” priznate od nekih zemalja prema nalogu glavnog pokrovitelja te tvorevine, koju neće ni Interpol, ni Unesko, ni Unicef, ni naravno, Ujedinjene nacije. Postoji, dakle, više vrsta snova: jedni su ostvarivi i dozvoljeni, a drugi strogo zabranjeni, ali uvijek mogu, kad im dođe vrijeme, da se rasane.

---