Italijan Dmitri Panciera već je držao svjetski rekord u rađenju korneta s najviše kugli sladoleda čak 121, dok nije samom sebe oborio rekord i povećao taj broj za četiri. Možda među vama nema Panciera koji bi naslagali ovolike kugle, ali degustirali sigurno bi.
Omiljena ljetnja poslastica - sladoled ima i svoj praznik koji se slavi već punih 39 godina, od kada je nekadašnji predsjednik Amerike Ronald Regan, davne 1984. godine poslednji dan u trećoj sedmici jula, proglasio Svjetskim danom sladoleda i tako pridao veliki značaj poslastici za koju se vjeruje da datira još iz vremena Persijskog carstva 500 p.n.e.
Ova poslastica je i svojevrsan izum, pa je to razlog zbog kog je čovečanstvo dugo čekalo na njega. Međutim, sladoled ipak ima dužu istoriju nego što se misli.
Istorija sladoleda počinje još u drevnoj Kini, kada se na kraljevskim dvorovima pravila mješavina leda i mlijeka, čime se dobijala hladna poslastica, koja se može povezati sa današnjih sladoledom. Pored kineskih kraljeva, u sličnoj poslastici su uživali i stari Rimljani. Car Neron je miješao snijeg i led koji su mu donosili sa vrhova planina sa usitnjenim voćem i tako dobijao smjesu sličnu današnjem sladoledu.
Prvi Evropljanin koji je imao priliku i čast da proba sladoled je Marko Polo. On je o ovoj poslastici pisao u svom putopisu, gdje je naveo da se "sladoled" služio na dvoru Kublaj-kana.
U Evropu su sladoled donijeli Arapi. Oni naučili Italijane vještini zamrzavanja slatkog krema, dok su vladali na Siciliji. I dalje važi mišljenje da su Italijani najbolji majstori pravljenja sladoleda.
Na engleski dvor je sladoled stigao u 17. vijeku. Na jednom od prijema kralja Čarlsa Drugog njegov kuvar iz francuske napravio je ovu poslasticu za goste, koji su – naravno – bili oduševljeni. Osim njih i kralj Čarls je bio oduševljen ovim slatkišem do te mjere da je želeo ljubomorno da ga sačuva samo za sebe. Zbog toga je dao veliku sumu novca svom kuvaru kako bi bio siguran da će se sladoled služiti samo na njegovom dvoru i da će recept ostati tajna.
Recept sladoleda je predstao da bude tajna kada je kralj Čarls svrgnut sa prestola 1649. godine. Tada je sladoled počeo da se služi i na drugim evropskim dvorovima, a uskoro je bio dostupan i "običnim ljudima".
Industrijalizacija sladoleda počela je u Americi polovinom 19. vijeka. Ovo se desilo zahvaljujući konstruisanju prve mašine za pravljenje sladoleda. Ovu mašinu je izmislila Nensi Džonson 1846. godine. Jednostavan dizajn i praktičnost mašine je razlog zbog kog se slične mašine mogu videti i danas u nekim poslastičarnicama.
Početkom 20. vijeka javili su se različiti oblici sladoleda, pa je tada izmišljen i kornet, a zatim i sladoled na štapiću.
Današnji kornet izmislio je Italo Marćioni, poslastičar sa Vol Strita koji je prvu "jestivu čašicu za sladoled" predstavio na Svetskom sajmu u St. Luisu 1924. godine.
Sladoled na štapiću je nastao nešto kasnije. Naime, smislio ga je vlasnik poslastičarnice u Ajovi – Kris Nelson. On je na ideju o sladoledu na štapiću došao tako što je jedna od njegovih redovnih malih mušterija imala uvek problem pri izboru između čokoladice ili sladoleda. Tada je Nelson našao način da objedini i sladoled i čokoladu, pa je napravio sladoled na štapiću koji je bio preliven čokoladom. Ova poslastica je nastala 1934. godine.
Do dana današnjeg samo se mijenjaju recepti, dok se fabrike bore za što bogatije ukuse, domaćice svoju kreativnost izražavaju u minimalnom korišćenju sastojaka i što boljih zamrzivača.
Ovaj divni kremasti dezert omiljen je mnogima. Dolazi u mnogo oblika, boja i ukusa, a u današnje vreme u njemu mogu uživati čak i oni koji su netolerantni na glukozu ili ne jedu šećer. Tako su sladoledi bez mlijeka i zaslađeni stevijom (prirodni zaslađivač) dostupni i kod nas, a pojavio se i novi trend veganskih sladoleda.