Te­že­ći ka prag­ma­ti­ci po­et­skog tek­sta pje­sni­ci su svje­sni da ono što se ni­ka­ko ne mo­že is­ka­za­ti obič­nim go­vo­rom oba­ve­zu­je po­e­te da to upor­no po­ku­ša­va­ju. To po­ka­zu­je i naj­no­vi­ja zbir­ka po­e­zi­je „Prog­na­ni ka­men” Lju­bi­sa­va Bi­je­li­ća Mo­rač­kog, ko­ja je ne­dav­no pro­mo­vi­sa­na u Bi­je­loj. To je, u stva­ri, po­ku­šaj otva­ra­nja ljud­ske du­še, ka­ko bi se psi­ho­lo­ški bar otrio ključ za vra­ta hu­ma­ni­zma i do­bro­te auto­ra . O no­voj knji­zi Bje­li­ća pr­vi je go­vo­rio no­vi­nar „Da­na” i pje­snik Ve­se­lin La­za­re­vić, is­ti­ču­ći da je autor po­ka­zao zre­lost kao pje­snik ko­ji pra­vi smje­le uz­le­te i iz­le­te u du­hov­nu ba­šti­nu svi­je­ta, is­ku­ša­va­ju­ći se­be i svo­je is­tra­ži­va­nje, pra­ve­ći pa­ra­le i iz­ne­na­đu­ju­ća osve­tlja­va­nja i upo­re­đi­va­nja smi­sla u raz­li­či­tim vre­men­skim i zna­čenj­skim rav­ni­ma. Bje­li­ćev pre­vas­hod­ni cilj pje­va­nja iz ko­jeg iz­ra­sta smi­sao dje­la, je­ste fi­lo­zo­fi­ja, umjet­nos , isto­ri­ja du­hov­nost i na­rav­no psi­ho­lo­ška cr­ta. S dru­ge stra­ne, na­veo je on, pje­va­nje Bi­je­li­ća je izu­van­red­na sin­te­za po­e­tič­no­sti psi­ho­lo­gi­je i je­zi­ka.
Stil i je­zik pre­sta­vlja­ju ne­po­sred­ni iz­raz nje­go­vog mi­sa­o­nog i emo­tiv­nog ži­vo­ta... Pri­zna­li ili ne Lju­bi­sav je da­le­ko naj­ta­len­to­va­ni i je­zič­ki naj­pot­ko­va­ni­ji pje­snik sred­nje ge­ne­ra­ci­je, za­klju­čio je La­za­re­vić.
- Lju­bi­sav Bje­lić je pje­snik ljut kao kre­men-ka­men ali je isto­vre­me­no i lir­ski, kao naj­lje­ši zvuk li­re ko­ja stva­ra me­lem­ni stih ko­ji se na ra­nu pri­vi­ja. Iz tog lju­tog kre­me­na-ka­me­na na­sta­lo je nje­go­vo pje­snič­ko og­nji­lo. Iz­me­đu osta­lih zbir­ki on je is­kle­sao je­dan di­van sa­bor pje­sa­ma ko­ji se zo­ve „Prog­na­ni ka­men”. Sa­mo čo­vjek tvr­đi od ka­me­na tr­pi mu­ke i te­ška bre­me­na. Iako ga žr­vanj sud­be me­lje, čo­vjek tr­pi vi­še no ka­me­nje - re­kao je Ha­dži Ra­do­van Ra­do­vić.
Kao ep­skog i lir­skog pje­sni­ka Bi­je­li­ća je za­ve­zao duh ota­ca i pra­o­ta­ca za mo­rač­ki ka­men i kad pje­va i kad se ra­du­je i kad tu­gu­je, do­dao je Ra­do­vić.
- Stal­ni za­lju­blje­nik i za­ro­blje­nik ep­skog sti­ha i gu­sa­la, on oslu­šku­je i ču­je vij vu­ka i u šu­mi i na kuć­nom pra­gu. U nje­go­voj pje­snič­koj sud­bi­ni ima lje­po­te ali i ga­vra­no­ve bo­je i kad ne­ma kar­te i ma­sti­la on za­pi­še stih sa do­nje stra­ne ga­vra­no­vog kri­la, na kan­me­noj plo­či ili vr­hu od Ja­bla­na. On se kroz stih bo­ri pro­tiv mra­ka, pro­ma­tra svi­jet smu­će­ni i gre­šni, na ko­ji se mno­go lju­ti i ne shva­ta to­li­ka ne­po­treb­na htje­nja, uga­đa­nja me­ga že­lje i ne­prav­du – ka­zao je on.
Sve pje­sme ove knji­ge su mi­sa­o­ne i pi­sa­ne kri­stal­no ja­sno po mo­rač­ki pje­snič­ki, i sa du­bo­kim po­ni­ra­njem u du­šu čo­vje­ka ka­zao je Ra­do­vić i is­ta­kao da se po lje­po­ti naj­vi­še is­ti­ču pje­sme „Ba­kin čaj”, Osta­de mi u ime­nu zi­ma”, „Okup­ni­ca ne­i­ma­ra Ra­da”, „Ca­ri­ca Mi­li­ca” i „Grob­na ta­ma i svje­tlost”, kao i „li­je­pa je i vr­lo su­štin­ska pje­sma „Čo­ba­ni”.
Na pro­mo­ci­ji knji­ge kao go­sti ve­če­ri su uče­stvo­va­li pje­sni­ki­nja Vin­ka Pe­ri­šić Ša­re­nac i gu­slar Mi­lan Mar­ko­vić.Z. ŠA­KO­TIĆ