Fe­sti­val­sko „Ve­če za dje­cu u lju­di­ma i lju­de u dje­ci”, či­ji je gost bio pi­sac Lju­bi­vo­je Ršu­mo­vić, obi­lo­va­lo je ve­drim ras­po­lo­že­njem, to­plim emo­ci­ja­ma i smi­je­hom, jer je bard dječ­je po­e­zi­je pod­sti­cao ma­li­ša­ne da br­zo, pre­ci­zno mi­sle i od­go­va­ra­ju na nje­go­ve „fo­re i fa­zo­ne”, ka­zi­vao svo­je kult­ne sti­ho­ve, na­u­čio pu­bli­ku da pje­sma mo­ra da ima i „uti­li­tar­nu vri­jed­nost” i da bu­de ko­ri­sna, te se osvr­nuo na svo­je dje­tinj­stvo i od­ra­sta­nje. Him­nu „Dje­ca su ukras svi­je­ta” pje­va­li su sto­je­ći i pu­bli­ka i Ršum, a vo­kal­no in­stru­men­tal­ni duo „Ga­li­o­ti” iz­ve­li su nje­go­vu pje­smu „Ide­mo u Afri­ku”. Kri­sti­na Ka­me­na­ro­vić, mla­da pje­sni­ki­nja li­je­pim sti­ho­vi­ma je do­če­ka­la „Či­ka Ršu­ma”. Ci­ti­ra­ju­ći da „dje­cu ne do­no­se ro­de, već ih ra­đa­ju maj­ke”, re­kla je da je is­pu­ni­la svoj san da se sret­ne i raz­go­va­ra sa svo­jim pje­snič­kim uzo­rom.
Da uži­va­ju mo­gli su i od­ra­sli, jer je Ršu­mo­vić go­vo­rio i pje­sme za od­ra­sle kao što su „Bog je je­dan”, „Kraj po­čet­ka”, „Zar će­mo do­zvo­li­ti” i dru­ge, po­sve­će­ne nje­go­vim uzo­ri­ma i bli­skim pri­ja­te­lji­ma. Od­go­va­rao je na pi­ta­nja prof. Ma­je Gr­gu­ro­vić, ko­ja je ured­no za­pi­sa­la sve što su nje­ni pri­ja­te­lji i pri­ja­te­lji­ce, dje­ca iz gra­da i oko Fe­sti­va­la, že­lje­li lič­no da ga pi­ta­ju. Od­go­va­ra­ju­ći na pi­ta­nje da li će se­ri­jal „Fo­re i fa­zo­ni”, ko­ji Ršu­mo­vić vo­di već 30 go­di­na, da pra­ti mo­der­nu teh­no­lo­gi­ju, pa da u emi­si­je uve­du i „ta­ble­te”, pje­snik je re­kao da to za­vi­si od re­di­te­lja. Ršu­mo­vić na­pi­še sce­na­rio, na­pi­še 30 pje­sa­ma ko­je će se pje­va­ti u „Fa­zo­ni­ma i fo­ra­ma”, to se pi­še ra­ni­je da bi kom­po­zi­to­ri ima­li ka­da da kom­po­nu­ju, on­da na­pi­še pri­če...
– Po­što Vuk, moj naj­mla­đi sin, re­ži­ra to, a on je deč­ko ko­ji ima i kom­pju­ter i ta­blet i sve mo­gu­će elek­tron­ske spra­vi­ce, on čak ima i ru­bri­ku sad u no­vim se­ri­ja­ma „Fa­zo­na i fo­ra”, ru­bri­ka se zo­ve „Sa­rad­ni­ci sun­ca”, gdje on pred­sta­vlja lju­de iz isto­ri­je knjižnjvno­sti, uglav­nom, ali i na­u­ke, ko­ji do­bi­ju ti­tu­lu „Sa­rad­nik sun­ca” sa­mo za jed­nu mu­dru re­če­ni­cu ko­ja je nad­ži­vje­la i njih i ko­ja ži­vi i dan da­nas, ko­ja je ak­tu­el­na. Dok on go­vo­ri o tom čo­vje­ku, taj čo­vjek mu od­go­va­ra, na­rav­no trep­će i sve osta­lo, to je jed­na vr­sta ma­gi­je ko­ju no­va teh­no­lo­gi­je pru­ža. Vje­ru­jem da će to sa ta­ble­ti­ma u bu­duć­no­sti bi­ti mo­der­no i do­bro, ne­mam ni­šta pro­tiv tih no­vih ču­da, je­di­no uvi­jek za­mo­lim dje­cu da kom­pju­ter, igri­ce, ta­ble­ti, bu­du nji­ho­ve slu­ge, a ne go­spo­da­ri nji­ho­vog vre­me­na, da im po­mog­nu u po­ne­če­mu (me­ni slu­ži kao pi­sa­ća ma­ši­na, a nji­ma mo­že po­slu­ži kad su do­ko­ni od­i­gra­ju ne­ku igri­cu), a ne da „ble­je” u kom­pju­ter po ci­je­li dan, kad ima­ju ne­kog dru­gog pa­met­ni­jeg po­sla da ra­de, ka­zao je pje­snik. Na pi­ta­nje da li bi vo­lio da od­ra­sta u ovo vri­je­me, da sa­da bu­de di­je­te, Ršum od­go­va­ra: „Kad bi bi­lo mo­gu­će da se vra­tim u ne­ko do­ba, vo­lio bih da po­no­vo bu­dem di­je­te, upra­vo u tom svom Lju­bi­šu, ta­mo gdje sad za­vr­ša­vam ku­ću i gdje ću se i vra­ti­ti da po­ku­šam da bu­dem po­no­vo di­je­te”.
– Uvi­jek ka­žem da je Zla­ti­bor i Lju­biš, mo­je se­lo, za­vi­čaj sve­ga što sam u ži­vo­tu ura­dio, po­go­to­vu sve­ga što sam na­pi­sao. Čak i pje­sme za dje­cu, a i pje­sme za od­ra­sle na ne­ki vol­še­ban na­čin vo­de po­ri­je­klo iz tih kra­je­va. Ka­žu da se lič­nost čo­vje­ka for­mi­ra u dje­tinj­stvu, dr Je­ro­tić ka­že do tre­će go­di­ne, a Frojd ka­že: „Dje­tinj­stvo je ro­di­telj čo­vje­ko­ve lič­no­sti”, a ja sam po­no­san kao pje­snik što je pje­snik Vi­li­jam Vor­dsfort pri­je 300 go­di­na pr­vi re­kao u svo­joj po­e­mi: „Di­je­te je otac čo­vje­ka”... Kad vi­dim mla­du maj­ku sa dje­te­tom, pre­po­zna­jem da li je ona svo­me dje­te­tu pje­va­la pri­je ne­go što ga je ro­di­la. U tom raz­do­blju for­mi­ra­ju se te si­nap­se u mo­zgu, ko­je pam­te a da to­ga ni­smo svje­sni, di­je­te to ne zna, pam­te sve ono što se oko dje­te­ta do­ga­đa u tom naj­ra­ni­jem dje­tinj­stvu. Za­to je za­i­sta ve­li­ka oba­ve­za sva­ke mla­de maj­ke da je lič­nost bu­du­ćih lju­di u nji­ho­vim ru­ka­ma u naj­ra­ni­joj fa­zi ži­vo­ta.
M.D.P.